Bahtiyar Vahapzade

BAHTİYAR VAHAPZADE

Bahtiyar Vahapzade, 1925 yılında Şeki'de dünyaya geldi, ilk öğrenimini Şeki'de yaptıktan sonra, lisans ve yüksek lisans öğrenimini Baku Devlet Üniversitesinde tamamladı1950'den itibaren bu Üniversitede öğretmen, doçent ve profesör olarak öğretim üyeliği yapan Vahapzade, 1980'de Bilimler Akademisi üyesi oldu



1984'te halk şairi seçildi 1976 ve 1984'te devlet ödülleri ile onurlandırıldı, ilk şiirlerini 1943 yılında, ikinci Dünya Savaşı'nm devam ettiği dönemde yazan Vahapzade, sair olarak adını ilk defa 'Yeşil Çemen' adlı şiiriyle 1944'te duyurdu Vahapzade'nin edebi çalışmaları, bilimsel ve teknik gelişme, maneviyat ve bağımsızlık çabasından önemli ölçüde etkilenmiştir Sanattaki ilk basamağı 'okul şiirleri'nden oluşur


1960'lı yıllar, Vahapzade'nin kendi sür ekolünde estetik ayrıntıların, felsefi derinlik ve genişliklerin oluştuğu dönemdir Şiirlerinde, okul ve öğrencilerin yanı sıra, dünya ve insanlık için duyulan kaygıların büyük etkisi vardır Şair, şiirlerinde hem 'dünya' hem de 'tarih' adlı iki uyduya seyahate çıkar ve bunun üzerine etkili Şiirler yazar 'İnsan ve Zaman' ve 'Men(Ben) ve Dünya adlı eserleri, bu döneme rastlar

Vahapzade'nin üçüncü seyahati, insanın iç alemindeki gizemleri gün yüzüne çıkarmak içindir Şiirdeki üçüncü devresi de, 1980'li yılların estetik tesiriyle yoğurulduğu bu dönemdir Ölçülü özeleştirilerin hakim olduğu, 'Suret', 'Dağda Şelale Gibi', 'özümü Aktarırım', Özümüzden öğrenek', 'Nedense özün 01', 'Şehitler've ikinci Ses' gibi eserleri, Vahapzade ekolünün bu yıllarda ulaştığı seviyeyi en iyi şekilde anlatır Vahapzade'nin edebi çalışmalarında ve estetik görüşlerinde felseftlik, ince lirizm ve edebi zerafet kendisini hissettirir
Vahapzade'nin başlıca eserleri, Tavşana Kaç Tazıya Tut, insan ve Zaman, Semed Vurgun, Piyesler, Özümle Sohbet ve Şehitler'dir