Kaybediyorum...

Yaşım ilerledikçe hep birşeyler kaybediyorum

Kaybediyorum Kaybediyorum

Çocuktum oyuncaklarını kaybederdim
Okula başladım suluğumu, kalemimi, defterimi kaybettim
Kazanamadığım sınavlarıma üzülür ağlardım

Büyüdükçe kaybettiklerimin yerini hiç dolduramaz oldum
Kayıplarımda büyük oldu Bunlar artık maddi değil manevi kayıplardı

Onu bekledim, bunu bekledim Sevdiğim elimden tutar diye bekledim

Beklerken beklerken, yaşamadan geçirdiğim günlerimi farkettim
Ben büyüdükce sevdiklerim de büyüdü, yaşlandı onları da kaybettim

Çalışıp çabalayıp güzel günleri hayal ederken sağlığımı kaybettim
Onurlu, gururlu, ilkeli olacağım derken, etrafımda ki insanları kaybettim

Yalnız kaldım

Ülkem için, insanlık için güzel şeyler diler,
küçüklüğüme bakmaz, büyük hayaller kurarım
Doğru bildiklerimin peşinde giderken, kendimi kaybettim
Ben artık inaçlarımı da kaybettim

Tüm bunları düşündükçe ; İçimdeki çocuğu da kaybediyorum

Her zaman kendime, karşımdakine moral verip, güzel sözlerde teselli arar, mutlu olurum Ne zaman yalnız, doğru bir insan görsem,

Derdim ki üzülme ;

"Karanlıklar aydınlıktan, yalan doğrudan kaçar, Güneş yalnız da olsa etrafına ışık saçar, kargalar sürü ile kartallar yalnız uçar "

Ben artık bu sözün anlamını da kaybettim