Bir Gün Hamlet Siniz, Bir Gün Ophelia

**Prof. Dr. Sinsi** · 12-20-2012

bir gün Hamlet siniz, bir gün Ophelia
bırakın Tanrı aşkına roman kahramanları olmayı,ya da tiyatro

bir gün Hamlet'siniz, bir gün Ophelia

bir gün Raskolnikov'sunuz,bir gün Esmeralda

Don Kişot?belki baştan beri ve hâlâ

o yüzden ya zaten hep roman kahramanlarısınız

neden ama?romanın karakteristiğidir doğru,biz de biliyoruz romanın
dünyasında
şık duranın gerçek hayatta dayanılmaz olduğunu

ya da tersinden okuyalım cümleyi,''ne kadar trajik olursa olsun,romanda anlatılanların insanda yaşama arzusu uyandırdığını''

gerçek hayatta tahammülü imkânsız olan,romanda pekalâ dayanılır duruyor

gerçek hayatta dayanamayan,bir roman kahramanına dönüştürünce kendisini,pek hoş dayanıyor

bunun için sürekli roman kahramanı oluyorsunuz

böylesine kendiniz olmaktan kaçıyorsunuz

bu bedel ağır değil mi?sizin ödediğinizden bahsediyorum,biraz dayanabilmek uğruna hani

Hamlet olmaya kendiniz olmayı feda ediyorsunuz

yaşanmış ve denenmiş bir hayatı geçiriveriyorsunuz sırtınıza

sorgusuz ve sualsiz

bakışlarınız Hamlet'in

tavırlarınız,sesiniz ,tepkiniz kendinizin değil

hatta kalbiniz

o da Hamlet'in kalbine göre ayarlanmış

ayarlanmış ayarlanmasına da kalbiniz bayım(ya da bayan),okadar kolay ayar tutmuyor

Hamlet'in aşkını yaşayayım derken kendi aşkınızı gözden kaçırıyorsunuz

Simyacı gibi kişisel menkıbenizi aramaya kalkışıyor,Nietzsche gibi ağlıyor,ya da Peçorin gibi kendinizden kaçıyorsunuz

Hamlet'in bakışlarının arkasından çok şaşırtıcı,bir o kadar da güldürücü biçimde sizin kendi bakışlarınız ayırt ediliyor

siz görmüyorsunuz

üstelik bir tek siz görmüyorsunuz

ha,bir de sizin gibi roman kahramanlarına dönüştükleri kendilerini daha kolay taşıyabilenler görmüyor

her Emma'ya bir Rodolphe

çoğalıyorsunuz böylece

ama aslında eksiliyorsunuz

bir yerde bir şeyler aksıyor hep

üstelik roman kahramanları yetmiyor,romancılar,onlar da yetmeyince şairler oluveriyorsunuz

bir gün Mayakovski'siniz devrimin yollarında,bir gün Sopho bir yar'ın başında

neden böyle yapıyorsunuz?doğru,dayanılır gibi değil şu hayatın taşlı-çamurlu yolları

hatta kendinize tahammülünüzün kendinizden bir roman çıkartmaya dair kabiliyetinizle doğru orantılı olduğu da söylenebilir

kendiniz olarak terk etmenin ağırlığı Vronski olarak terk edince muafiyet kazanıyor kuşkusuz

kendiniz olarak yara olan yerleriniz Julien Sorel olunca estetize edilmiş oluyor

ama bir şeyi gözden kaçırıyorsunuz bayım(ya da bayan)

sizin,sizi yazan bir yazarınız yok

Julien,Hamlet ya da Anna kadar şanslı değilsiniz

bu kendini yazış?bir yazarınızın olması değil mi sizi sorumluluktan masun bırakacak olan?oysa bu kendi kendini yazışta yer aldığınız bilinç,sadece kendinize ait

ne acı!

gelin vazgeçin

çıkartın şu üzerinizde iğreti duran bakışları

kalbinizin zembereğini her türlü ayardan boşaltın ve içinizin ritmine ayar tutmasını sağlayın

takının kendi bakışlarınızı,kuşanın kendi kalbinizi

Mor Mürekkep
NAZAN BEKİROĞLU

Konu Araçları	Bu Konuda Ara
Yazıcı Çıktısını Göster Sayfayı E-posta ile Yolla	Bu Konuda Ara: Gelişmiş Arama
Görünüm Modları

12-20-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bir Gün Hamlet Siniz, Bir Gün Ophelia bir gün Hamlet siniz, bir gün Ophelia bırakın Tanrı aşkına roman kahramanları olmayı,ya da tiyatro bir gün Hamlet'siniz, bir gün Ophelia bir gün Raskolnikov'sunuz,bir gün Esmeralda Don Kişot?belki baştan beri ve hâlâo yüzden ya zaten hep roman kahramanlarısınız neden ama?romanın karakteristiğidir doğru,biz de biliyoruz romanın dünyasında şık duranın gerçek hayatta dayanılmaz olduğunuya da tersinden okuyalım cümleyi,''ne kadar trajik olursa olsun,romanda anlatılanların insanda yaşama arzusu uyandırdığını'' gerçek hayatta tahammülü imkânsız olan,romanda pekalâ dayanılır duruyorgerçek hayatta dayanamayan,bir roman kahramanına dönüştürünce kendisini,pek hoş dayanıyor bunun için sürekli roman kahramanı oluyorsunuzböylesine kendiniz olmaktan kaçıyorsunuz bu bedel ağır değil mi?sizin ödediğinizden bahsediyorum,biraz dayanabilmek uğruna hani Hamlet olmaya kendiniz olmayı feda ediyorsunuzyaşanmış ve denenmiş bir hayatı geçiriveriyorsunuz sırtınızasorgusuz ve sualsizbakışlarınız Hamlet'intavırlarınız,sesiniz ,tepkiniz kendinizin değilhatta kalbinizo da Hamlet'in kalbine göre ayarlanmış ayarlanmış ayarlanmasına da kalbiniz bayım(ya da bayan),okadar kolay ayar tutmuyor Hamlet'in aşkını yaşayayım derken kendi aşkınızı gözden kaçırıyorsunuzSimyacı gibi kişisel menkıbenizi aramaya kalkışıyor,Nietzsche gibi ağlıyor,ya da Peçorin gibi kendinizden kaçıyorsunuzHamlet'in bakışlarının arkasından çok şaşırtıcı,bir o kadar da güldürücü biçimde sizin kendi bakışlarınız ayırt ediliyorsiz görmüyorsunuzüstelik bir tek siz görmüyorsunuzha,bir de sizin gibi roman kahramanlarına dönüştükleri kendilerini daha kolay taşıyabilenler görmüyor her Emma'ya bir Rodolpheçoğalıyorsunuz böyleceama aslında eksiliyorsunuzbir yerde bir şeyler aksıyor hep üstelik roman kahramanları yetmiyor,romancılar,onlar da yetmeyince şairler oluveriyorsunuzbir gün Mayakovski'siniz devrimin yollarında,bir gün Sopho bir yar'ın başında neden böyle yapıyorsunuz?doğru,dayanılır gibi değil şu hayatın taşlı-çamurlu yollarıhatta kendinize tahammülünüzün kendinizden bir roman çıkartmaya dair kabiliyetinizle doğru orantılı olduğu da söylenebilirkendiniz olarak terk etmenin ağırlığı Vronski olarak terk edince muafiyet kazanıyor kuşkusuzkendiniz olarak yara olan yerleriniz Julien Sorel olunca estetize edilmiş oluyor ama bir şeyi gözden kaçırıyorsunuz bayım(ya da bayan)sizin,sizi yazan bir yazarınız yokJulien,Hamlet ya da Anna kadar şanslı değilsinizbu kendini yazış?bir yazarınızın olması değil mi sizi sorumluluktan masun bırakacak olan?oysa bu kendi kendini yazışta yer aldığınız bilinç,sadece kendinize aitne acı! gelin vazgeçin çıkartın şu üzerinizde iğreti duran bakışlarıkalbinizin zembereğini her türlü ayardan boşaltın ve içinizin ritmine ayar tutmasını sağlayın takının kendi bakışlarınızı,kuşanın kendi kalbinizi Mor Mürekkep NAZAN BEKİROĞLU