Yer Altından Notlar Kitabının Özeti

Yer Altından Notlar kitabı özeti:
Bu notlar da, bunların yazarı da besbelli hayal ürünüdür Bununla birlikte, toplumumuzun durumunu, yapısını göz önüne alacak olursak, bu notların yazarı gibi kişilerin aramızda bulunmasının yalnızca mümkün değil, aynı zamanda zorunlu olduğunu kabul ederiz Benim bütün isteğim, pek yakın bir zaman öncesinin tiplerinden birini herkesin gözleri önüne daha açık olarak sermektir Bu tip, henüz tükenmemiş kuşağın bir temsilcisidir “Yeraltı” adını verdiğimiz bölümde bu kişi kendisini, düşüncelerini açıklamakta; sanki bununla toplumumuzda niçin bulunduğunu, bulunmasının neden kaçınılmaz olduğunu söylemek istemektedir İkinci bölüm ise bu kişinin yaşamındaki birkaç olayı anlatan gerçek anılardır
Fiyodor DOSTOYEVSKİ YERALTI I Ben hasta bir adamım…Gösterişsiz, içi hınçla dolu bir adamım ben Sanıyorum, karaciğerimden hastayım Doğrusunu isterseniz, ne hastalığımdan anladığım var, ne de neremin ağrıdığını tam olarak biliyorum Tıbba, hekimlere saygı duymakla birlikte, şimdiye dek tedavi olmadığım gibi, bundan sonra da böyle bir şey düşünmüyorum Üstelik boş inançları olan bir insanım, hem de tıbba saygı duyacak kadar (Oldukça iyi bir öğrenim gördüm, boş inançlara inanmamam gerekirdi, ama inanıyorum işte) Hayır, hayır, salt hıncımdan dolayı tedavi olmak istemiyorum Siz bunu anlayamazsınız Ama ne ziyanı var, ben anlıyorum ya! Bu huysuzluğumla kime kötülük edeceğimi açıklamak elimde değil, bunu ben de bilmiyorum; bildiğim bir şey varsa, o da tedaviden kaçmakla hekimlere bir “zarar veremeyeceğim”, olsa olsa bütün zararı kendimin çekeceğidir Yine de hıncımdan tedavi olmuyorum! Karaciğerim ağrıyormuş, varsın daha beter ağrısın! Epeydir böyle yaşıyorum, belki yirmi yıldır Şimdi kırkımdayım Eskiden çalışırdım, şimdi görevi bıraktım Ters bir memurdum Kabaydım, kabalığımdan zevk alırdım Rüşvet yemediğime göre, demek oluyor ki kendimde, kaba olma hakkını görüyor, bununla kendimi ödüllendiriyordum (Kötü bir nükte, ama olsun, karalamayacağım Yazarken güzel olacağını sanmıştım, şimdi bakıyorum da çirkin bir böbürlenmeden öteye geçememişim Böyle olduğunu bile bile karalamayacağım işte!) Masama gelenlerin işini, dişlerimi gıcırdata gıcırdata yapar, birinin kırıldığını görsem, bundan büyük bir zevk alırdım Hemen hemen her zaman da gücenen biri çıkardı Çoğunlukla korkak kimseler olurlardı Ricacı milleti değil mi? Yalnızca kendini bilmez bir subaydan nefret ederdim Bir türlü yola gelmek bilmez, kılıcını şakırdatarak, karşımda iğrenç bir gururla dikilirdi Kılıcı yüzünden bu adamla tam bir, bir buçuk yıl savaştım Sonunda da yendim onu Kılıcını şakırdatmaktan vazgeçti Hoş, bu olay gençliğimde olmuş bir şey Ama sevgili okuyucularım, asıl hıncımın nereden geldiğini biliyor musunuz? Durumumun püf noktası, bütün rezilliği de burada ya… Benim asıl kızdığım şey, en sinirli anlarımda bile içimde bir öfke ya da hıncın bulunmaması, bütün cartcurtları yalnızca gönlümü hoş tutmak için yapmamdı Öfkeden ağzım köpürmüşken biri biraz gönlümü alsa ya da önüme bir bardak çay sürse hemen yelkenleri suya indirirdim Bununla da kalmaz, ona karşı bir yakınlık duyardım; ama sonra kendime kızar, utancımdan birkaç ay uykularımdan olurdum Yaratılışım böyleydi işte