Felsefe-Hiç Ve Kendilik Ya Da Hiç İle Yolda İken/M.Stirner

İçine atıldığım şu alçak sonluluk’a karşı başımı her gün yeniden kaldırmak zorundayım Hâyâllerimle gerçeklerimin nasıl çarpıştıklarını ben, yalnız ve biricik ben, görmek zorundayım Ben kendimin tek şahidiyim
Bugün “Hingabe” sözcüğü üzerine düşünürken, sözlük karıştırdım Türkçe’de “terk”, “feda” ile karşılanıyor “Hingeben” terk etmek ise, sevgi bağlamında kendini terk etme(k)’dir, kendinden vaz geçme, kendini bırakma Kendinden uzaklaşmak ve kaçmak değil Ancak kendinde-olan kendini terk edebilir; kendinden kaçmadan



İki zıt düşünce bir arada mevcuttur:

Bir yanda Kendilik (Ben), diğer bir yanda ise Kendilik-İlüzyonu

Kendini ararken kişi durmadan, dinlenmeden bir huzursuzluk içindedir; huzur dilencisidir Kişi hem özne hem de nesnesidir –kendisinin

Öznenin ilk (asıl) nesnesi kendisidir Yani özne nesnedir Nesnesiz bir özne olamaz, nesne kendi-kendine-olandır, bunu bilen özne, ya kendini ve kendisi aracılığıyla kendi nesnelliğini kabul eder ya da yadsır; hem nesneği hem de kendi öznel nesnelliğini –öznelliğini İşte, yabancılaşma

Özne kendinin yabancısıdır ve öznellik yabancılıktır –işte Kendini arayan da, kendini bulan da (ki yok böyle bir şey) yine kendidir Ego, özneyi ve nesneyi kendi içinde barındırmakla kendinin çelişkisidir; ego, çelişkidir Çelişkinin kendisidir ego Kendine ve evrene sahip iken, kendine ve evrene sahip değildir Kendi iken, kendi değildir Kendilik bir ilüzyondur –işte (Tek’in asıl acısı da budur Bunun dışındaki acılar sosyal acılardır)

Yukarıda çok kısa açıkladığım özne-nesne-ilişkisi (bak burada da ilişki var ama asli nitelikteki bu ilişki sosyal değildir!) kayıtsız-şartsız bir kabullenmeyi öngörür, kendilik-dilencisi olmamak için

Kayıtsız-şartsız bir kabullenme:

Ben’im, Değil’im, Ben ben’im, Ben değil’im
Ben ben’im, çünkü Ben değil’im
Ben değil’im, çünkü Ben’im

Kayıtsız-şartsız kabullenme ile kayıtsız-şartsız ret içiçedir Kabullenme, ret’dir, çünkü Ben değil’im

Sonuç olarak Ben, Ben isem, Ben, Sen’im ve Sen de Ben’im / sin

Başa dönüyor ve akıl yürütmemi bitiriyorum:

Özne kendinin nesnesidir Başka sözcüklerle: Tek, özne ile birlikte nesneyi içinde taşıdığını kabul edip ikisini karşıtlandırmaz; ikisinin de Benlik’iğini tamamlandığını anlar ve özne ile nesneyi düelloya zorlamazsa çelişki kendiliğinden çözülmeye yüz tutar ve içsel bütünleşme vukuu bulur Bu, Tek’in dışa yönelmede çıkış noktası olur

Bu noktadan yola çıkarak (ki bu, dünya-içinde-olma’nın çıkış noktasıdır) sevgi, âşk, şefkat, onur, paylaşmak, yaratıcılık ve diğer her şey açıklanabilir ve özümsenebilir Özne-özümseme-nesne Özde, öz-içinde özümsenen nesnedir Öz, nesneyi içinde barındırır

Tekrarlarsak:

nesnesiz öz yok

Bu noktada Tek, yaratıcılığını sunarken, (aslında kendini sunar –sich hingeben) ortaya çıkan eser, özne-nesne-ilişkisinin kayıtsız-şartsız kabulüdür Sen’i görünce Kendim’i görürüm, Sen ile ilişkide değilim, çünkü artık senli-benliyim, dahası: Ben, Sen’im Sen’im, Ben

Senin ile ne kadar çok paylaşırsam, senin ile o kadar çok senli-benli olmak isteyeceğim (ya da olacağım) Dahası: Yüreğimde saklı Sözcükleştiremem –ruhundan olur

Seni, dünya-içinde-olabilmek için dil ve düşünce içinde olmaya çağırıyorum Tek, dünya için(d)e doğar ancak bir diğer Tek ile oluşur Yani: Tek önce olur (Olmak) ve sonra da diğer bir Tek ile oluşur (Kendi Olmak) Ve Tek, diğer bir Tek ile oluşurken de ölür

Oluşmak, Olmak ile ölüm arasında bir köprüdür

Bu köprüde yürümeğe çağırıyorum –seni İşte – arkadaşlık Yürürken senin ile ne kadar çok paylaşırsam seni o kadar seveceğim ve sevgim o kadar çok onurlu olacaktır

Ben ve Sen Biz olduğu sürece kirli kalacak Oysa Ben ve Sen senli-benli olabilir –kirlenmeden

Kaynak: Kara Mecmua, Sayi 11, Mayis 2006