Nazım'dan...

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler
Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar
Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu
Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk
Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler
(1956)

DÜNYANIN EN TUHAF MAHLUKU

Akrep gibisin kardeşim,
korkak bir karanlık içindesin akrep gibi
Serçe gibisin kardeşim,
serçenin telaşı içindesin
Midye gibisin kardeşim,
midye gibi kapalı, rahat
Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim
Bir değil,
beş değil,
yüz milyonlarlasın maalesef
Koyun gibisin kardeşim,
gocuklu celep kaldırınca sopasını
sürüye katılıverirsin hemen
ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye
Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,
hani şu derya içre olup
deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf
Ve bu dünyada, bu zulüm
senin sayende
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
— demeğe de dilim varmıyor ama —
kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!

1947