Çöldeyim...

“Sessizliğim kendi sözlerimdeydi”

Şıp

şıp

şıp

şıp damlıyor

avuçlarımdan yere kum tanecikleri Susuyorum

Ses haznem, su mataram yok Çöldeyim

Ama yalnız değil

Başını kaldırıp gözlerini beş defa açıp kapayarak yüzüme bakıyordu Işınlandığım aynanın ışın kırıklarında kendisine bakıyor gibi Başkalarına ve kendime özgü tüm ışın kırıklarında kendi yüzüme bakar gibiydim…

Çöl sessiz Tepemde uçuşuyordu akbabalar Bütün gücümü harcamıştım Dizlerimin üzerine çökmüş, iri bir tespih böceğiymişçesine büzülmüştüm

“Dinlemek benim görevim” dedi

Sesi tarafsızdı Hiçbir insani tını yoktu Kullanımdan kalkmış bir robot, düşük voltajla sanki veri tabanını yokluyordu Bin yıl önce bin yıl sonra sanki hep orada oturuyor, dönmemi, itiraf etmemi bekliyordu

Hiç konuşmadım

“Tercihim kum saatidir”dedi

Avuçlarıma baktım; kum saatim boşalmıştı…