Kalbini Açarsın Birgün, Sonuna Kadar...

Kalbini açarsın birgün, sonuna kadar
Zannedersinki koşarak girecek içine Ama o, dönüp bakmaz bile
Bir süre düşünürsün yanlış nerede diye Fakat yanlış olan bir şey yoktur sana göre Tek yanlış onu tüm kalbinde sevmendir, kimselerin sevemeyeceği kadar

Sonra tarifi imkansız düşünceler musallat olur beynine Adını koyamazsın bir türlü,

intikam mı?

Ayrılık mı?

Beklemek mi?






En zor olanı da beklemektir Beklemekten başka bir şey gelmez elinden Beklersin kalbin sonuna kadar açık ve umutsuz olarak

Fakat yaşam bekletmez insanı, çevren bekletmez insanı Önünde bir sürü yol vardır Ve birisini seçmen gerekmektedir

Seçersin kendine göre bir yol Ya da seçtirirler

Yollar o kadar uzundurki insan bir müddet sonra unutmaya başlar acılarını, unutmaya başlar açık kalan kalbini Tek düşüncesi o uzun yolda diğer insanlarla beraber yürümesi gerektiğidir

Bir gün yürüdüğün yolda ummadığın birisiyle karşılaşırsın
Adını koyamazsın o anki duygularının,
ağlama isteğimi?

h e y e c a n mı?
m u tl u l u k mu?
ç a r e s i z l i k mi?

Hafifçe gülümsersin karşındakine

Halini hatırını sorarsın önce Sonra eşi ve çocukları ile tanışırsın

Kendinden, eşinden, işinden bahsederken bakamazsın gözlerine Tek istediğin oradan bir an önce uzaklaşmaktır İyi dilek ve selamlarla vedalaşılır

Tekrar yola koyulursunuz nereye gittiğinizi bilmeden

Ve aklınıza açık kalan kalbinizin kapısı gelir

Yıllarca esen rüzgarlar, düşen yıldırımlar, yakan güneş yormuştur onu Kapanma vakti geldi diye düşünürsünüz Ve kapatmak istersiniz kalbinizin kapısını Fakat yıllarca açık kalmasından dolayı küf tutmuştur, kolayca kapanmaz Ama artık kapanması gerekmektedir Son bir kuvvetle omuzlarsınız, büyük bir gürültüyle yavaş yavaş kapanmaya başlar

Fakat tam olarak kapatamazsınız bir türlü
Küçük bir aralık kalır