Geç Öğrenip Erken Unutmak

Bir gün karşılaştığımızda, “Gitmeyi öğrendim, ardıma bakmıyorum!” demişti… Sonra gitti ve bir daha hiç dönmedi…
Sümbülleri çok severdi… Muhtemeldir ki sümbülü bol bir bahçede, kırmızı kiremit damlı, küçük bir evde, denize karşı olmasa da hayata karşı açık bir pencereden ardında bıraktığı dünyayı seyrediyordur…

Kim mi?
Kim olabilir?
Ama bir gün mektubu geldi… İlginç şeyler yazmıştı… Sanırım doğru söylüyordu yazdıklarında… Zaten öyle değil mi?
“Kimi zaman geç öğreniyor insan…
Kimi zaman da erken unutuyor…”
Üstelik öğrendiğinizde saklama gereğini de pek duymuyorsunuz
Ağlamayı mı öğrendiniz mesela, ağlıyorsunuz…
Yaralanmayı mı öğrendiniz, yaralarınızı sarmıyorsunuz…
Sevmeyi mi öğrendiniz, sevmekten utanmıyorsunuz…
***

Bazen de yaşıyor gibi yapıyor insan… Ama hayret, yaşıyor… Uçuyor gibi yapıyor, uçmuyor; ne hikmet
***

Belki daha çok okuyor… Daha az konuşuyor öğrendikçe… Belki geç yatıyor, erken kalkıyor… Atasözlerine inanmıyor… Elini yakıyor, anlıyor; ateş yakar, ateş acıtır…
Öyledir belki, yani boğulurken yağmur bile iyi gelebilir insana kim bilir…
***

Mektubunun bir bölümünde şöyle sözler vardı:
“Öğrendim unutmayı… Hep hatırlıyorum: Çocuktum… Kader elimden tuttu, büyüdüm…
Öğrendim unutmayı… Hep hatırlıyorum: Biri gözlerime baktı, beni ağlattı…
Öğrendim unutmayı… Hep hatırlıyorum: Bir fotoğrafım vardı, nedense sonbahardı, gülüyordu…
Öğrendim unutmayı… Hep hatırlıyorum: Bir adam vardı, film bitmeden sinemadan ayrıldı… Bileti okumadığı bir kitabın arasına sakladı…

***
Öğrendim acımayı, acıtmıyorum…
Bir anda aklıma gelmiş gibi seni hatırlıyorum… İnanmıyorum… İçimde bir üşüme… Düşünmüyorum…
Düşüyorum… Başım kanlı bir yastığa saplanıyor… Gözlerimde, kan oturmuş bir sürü göz… Tenimi tırnaklayan gölgeler…
Bilmiyorum… Düş en çok kapalı gözlerde gezer… Gece yalnızlığını hecelermiş; okumayı söktüğünde, çoktan güneş doğar, sabah olurmuş…
Kutsal metinlerden arda kalan sözlerin hepsi cehennemden yağarmış…
Göz ışığa kavuştuğunda insan daha çok kör…
Dil söze kavuştuğunda daha çok zehir…
Bir el bir ele değdiğinde dokunmak yırtılırmış bedende!

***
Öğrendim anlamayı…
Gitmeyi, sevmeyi, yaşamayı, acımayı, bilmeyi, okumayı, görmeyi, konuşmayı, dokunmayı…
Gülmekten geçerken ağlamaya takılıp boylu boyunca yere uzanmayı…
Öğrendim, öğrendim demeyi…
Hecelemeden söyleyemiyorken ismimi
Öğrendim öğrenmeyi: En büyük bilge-sizlik!
Tam ben-lik!
***
Öğrendim…
Ölmeden önce insan ölünceye kadar yaşarmış!”
***
Bir gün karşılaşır mıyız bilmiyorum… Sümbülü ben de severim…
Ama O’ndan öğrendiğim bir şey var:
“Kimi zaman geç öğreniyor insan…
Kimi zaman da erken unutuyor

Ali Ulurasba