Ben Üzerine. Ben!.. Sadece ve Yalnız “Ben”!

Ben! Sadece ve yalnız “ben”!

Her şey ona göre ve her şey onun kölesi Davranış ve hareketler hep onun direktifleriyle Ötesinde hiçbir şey yok Öyle mi?!

Bence hastalık bu Belki de asrın en korkunç ve tehlikeli hastalığı Üstelik gizli ve sinsi Hem de bulaşıcı

Asrın Beyin Yapıcısının “ben” ile ilgili tesbit ve tavsiyesini buraya almadan geçemeyeceğim:

“Hakikaten, insanda en tehlikeli damar, benliktir Onu okşamakla, çok fena şeyleri yaptırabilirler Şu asırda ehl-i dalâlet eneye bin­miş, dalâlet vadilerinde koşuyor Ehl-i hak, bilmecburiye beni terk etmekle hakka hizmet edebilir ‘Ben’ demeyiniz, ‘biz’ deyiniz Birbirinize karşı rekabet değil, bilakis birbirinizin meziyetiyle iftihar etmek, mütelezziz olmak bir vazife-i vicdaniyedir”

Evet, “ben”i olması gereken istikamete yönelten bu ışık düstura gönülden alkış tutarak diyoruz ki, insanın onca noksanı diz boyu ol­muşken ve ruhunda da bir o kadar yama var­ken, “ben” diye tutturması pek garip ve gü­lünç doğrusu Ama bizler kendi kendimizin yalancı şahidi olmuşsak, bu pek âlâ mümkün­dür de

“Ben”imiz kafestir bizim için Kendi prangamızı, kendi zincirimizi kendimiz takarız Sonra, gel de kurtulabilirsen kurtul bu esaret­ten!

Ben yaptım Ben çattım Ben bul­dum Ben yazdım Ben çizdim Ben olmasaydım!

Ben, ben, ben

Aşılmaz bir duvardır artık; onulmaz bir yara, silinmesi güç bir kara Evet, kara ben

Niye, “ben kusurluyum, ben hatalıyım, gerçek suçlu benim, bu yolun günahkâr ben­desi ben!” eksenli “ben” olmayız, bilmem ki?!

Gerçekte bu “ben”in, yani kendimizin bi­le sahibi değilken, onun adına âlemi sahiplenmek ne garip!?

Sadece söylemeyi becerebiliyoruz işte! Yoksa, başkaca gücümüz yok Ne elimiz, ne gözümüz, ne de aklımız bizimdir! Bilmekte, fa­kat zaman zaman gafletle unutmaktayız ki, bunlar bize, belli fonksiyonları yerine getirebil­mek için verilmiş birer emanetten başka bir şey değildirler

Kendimizi bildik bileli “ben” diyoruz “Ben” diyebilmek, yani insan olmak gibi essiz bir zenginliğe sahip olduğumuz halde, gerçek­te acaba kendimizi hakkıyla tanıyabilmekte miyiz?! O halde, peki ne diye ve ne hakla hâlâ ben!?

Bizim olmadığı açık seçik ortadaEma­neten verilmiş bir ölçü, bir mikyas bu ben Meçhulleri keşfetmek, denklemleri çözmek için ve sırlan açmak için bir şifre

Hep düşünmek, fikretmek gerek!

Ve düşünüyorum Buncacık gücüm, bil­gim ve sanatımla ancak bu kadarını yapabiliyo­rum Oysa ki, arkada öyle muazzam eserler var ki, benim yaptıklarım onların yanında ço­cuk oyuncağı bile değil

Peki ya ötesi?! Ya diğer göz kamaştırıcı sanat harikaları?!

Evet, basit bir taştan menekşeye, kelebe­ğe ve insana uzanan çizgide sonsuz sayıda ve güzellikte sanat eserleri

Görüldüğü gibi, bu muhteşem sergide “ben” de bir sanat Onun diğerlerinden tek farkı ise, bazı şeyleri düşünecek, akledecek ve yapacak kadar şuur ve kabiliyete sahip olma­sı Yani onun yapabildikleri de, kendi Sahi­bi’ nin eseri

Şu halde, yapılacak en önemli iş sahip­lenmek değil, kendimizin ve de her şeyin ger­çek Sahibi’ni tanımak

“Ben-kondu”yu yıkıp “biz” çatısını çat­mak “Ben” buz tanelerini “biz” havuzunda eritmek

Elhâsıl; sahte benlik davasını bırakarak, “ben” kafesinden kurtulup hürriyete kavuşmak Ve bu emanetin, en büyük gerçeği tanı­yıp bulma yolunda insana verilmiş mukaddes bir armağan olduğunu unutmayarak