Kelebek

Bir gün kırlarda gezintiye çıkan bir adam, kenarına oturduğu otlardan birinin dalında, küçük bir kozanın varlığını farketti Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi Adam, bunun bir kelebek kozası olduğunu tahmin ediyordu Böyle bir fırsat kolay ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit olmak istedi
Dakikalar dakikaları kovaladı, saatler geçmeye başladı, ama henüz kelebeğin küçük bedeni o delikten çıkmadı
Sanki, kelebeğin dışarı çıkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiş gibi geldi adama Kelebeğin elinden gelen herşeyi yaptığını ama kozadan dışarı çıkmayı başaramadığını düşündü Bu yüzden, kelebeğe yardımcı olmaya karar verdi Cebindeki küçük çakıyı çıkarıp, kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı
Böylece, bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dışarı çıkıverdi
Fakat bedeni kuru ve küçücük, kanatları buruş buruştu
Adam kozadan çıkmış kelebeği izlemeye devam etti Çünkü kelebeğin kanatlarının az sonra açılıp genişleyeceğini, böylece narin bedenini havada taşıyabileceğini umuyordu
Ama bunlardan hiçbiri olmadı Kelebek, hayatının geri kalanını kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi Ne kadar çabalarsa çabalasın, asla uçamadı
Adamın bütün iyiniyetine ve yardımseverliğine rağmen anlayamadığı şey şuydu: Kozanın kısıtlayıcılığı ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için göstermesi gereken çaba, kelebeğin uçuşu için lâzım olan şeylerdi Allah’ın bedenindeki sıvıyı kanatlarına göndermek ve bu sayede kozanın kısıtlayıcılığından kurtulduğu anda kelebeğin uçmasını sağlamak için seçtiği yol, buydu
Bu gerçeği öğrendiğinde, hayat boyu unutamayacağı birşey de öğrenmişti iyiniyetli adam: Bazan, hayatta tam olarak ihtiyaç duyduğumuz şey, çabalardır Eğer Allah hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi, bir anlamda sakat kalırdık Olabileceğimiz kadar güçlenemezdik o zaman Ve asla uçamazdık

Çok doğruİnsanlarda bazen destek almadan ,kendi ayakları üzerinde durabilmesi için çabalaması lazımteşekkürler