İstanbul'dun

İstanbul’dun
İsten bulmuştum seni kirli kentte
İstemeden dulu kaldım yokluğunun
Yok oldum

Gözümü ağladım güzümün önünden gitmedi gidişin
Gök gözlü gözlerinin götürdükleri ve yalnızlığa örttükleri özünden başkası değildi

Gözümün cenini
Seni gözümde büyütemedim ki
Kalmadın ki sen
Olmadın ki gözümün bebeği

Alfabetik sıralamalarla sürüldüm sürgünlere
Önce Aşk’tan ayrılığa
Sonra Bahar’dan solgunluğa
Şimdiyse Canım’dan mezralaşmış mezarlığa

Vazgeçişlerdeki kendime az göçüşlerde
Ben senden men
Sen bensizliğe mensup
Aşk bizi har vurup darmadağın bırakırken
Harman savrulmalarında bir ben kaldım
Katledilerek
Katli zecri bilinerek
Kat kat üstüme sensizlikler giyinerek
Yokluğundan az önce oda da unuttuğun tokalarından
tokatlar yiyerek ve katlanarak her parçamın üzerine çok kere
Anlamadın mı yazık kaldık gittiğinde biz boş yere