Gece Yarısına An Kala...

"SENİ"…
Paramparça, yerlebir olmuş tüm yaşanmışlıkların altına

"SENİ"…
Senden önceki,gidişinden sonraki tanımadığım günlere GÖMDÜM!

-Gece Yarısına "an" kala

Artık buralarda durmanın verdiği yorgunluk ağırlaştırıyor bedenimi…
Gitmeliyim bu şehirden ve kendimden…
Kaçmalıyım uzaklara, eşgalimi kimse görmeden

Ayak izlerimi görmemeli…
Bilmemeli kimse neden gittiğimi
Ve hiç kimse sormamalı beni, kimseden

Ne gece, ne ay, ne de parlayan yıldızlar ve de bir başkası
BİLMEMELİ!

-Gece yarısına "an" kala

Harap olan hayallerimi unutmalıyım…
Yitik düşlerimi savurarak gökyüzüne
Sıkarak dişimi, dilimi kana bulamadan
Bir çocuk masumiyetiyle yeniden doğarak…
Ve neden ağladığını bilmeden
Sessizce ve kimsesizce
Biraz da gizlice

GİTMELİYİM!

Bedenimi hapsetmiş karanlığa tüm hıncımı kusarak…
Gecenin canını yakarak, uykusuzluğumun üzerini örterek
Ve sökerek yüreğimdeki "seni"…

KAÇMALIYIM!

-Tam da gece yarısına "an" kala

Peşimden paçalarıma yapışan, ellerimi tutan sadece Yalnızlığım olmalı…
Güncemin arasında kurumaya yüz tutmuş gül yaprağı ağlamalı ardımdan sadece…

Bir de kırık hayallerim

Giderken, kendimden ve senden kaçarken
Birileri görür diye, ürkerek söndürmeliyim güneşi
Gömmeliyim nemli toprağa yıldızları…
Düşlerime göz diken kâbusları öldürmeliyim…

-Ve gece yarısına "an" kala

GİTMELİYİM!