Sevmeyi Öğrendim...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

kendimi bildiğim an sevmeyi öğrendim

ve bir daha hiç unutmadım

onüç yaşında gözyaşlarımı içime akıtabilmeyi

ve de sessizce ağlamayı öğrendim

ondört yaşında insanın yalnızlığını öğrendim

kalabalıklar içindeyken bile yalnız kalabileceğimi

gökkuşağına bakarken ayaklarımın yerden kesilmesini

öğrendim tıpkı ergenlikteki ilk öpüşmenin ayaklarımı

yerden kestiği gibi

onbeş yaşında platonik aşkımdan vazgeçmeyi

ve unutabilmeyi ya da unuttuğumu sanmayı öğrendim

onaltımda zaman zaman kendimi bile kandırabileceğimi

herşeyin yanılsama olduğunu öğrendim

onyedi yaşında terkedilmeyi öğrendim

yarı yolda bırakılmış yetim çoçuklar gibiydim

onsekiz yaşımda her aşkıma sen ilk ve sonsun dediğimi

farkettim ve kendimi eleştirmeyi öğrendim

ondokuz yaşımda ne yaparsam yapayım herkes gibi içimde

dolmaz bir boşlukla yaşayacağımı öğrendim

yirmi yaşımda yenilmeyi öğrendim aslında çok zamandır yeniktim

ama yenilgiyi kabullenmeyi öğrendim

yirmibir yaşımda küçük şeylerden mutluluğu öğrendim

hayattan çalmayı öğrendim küçücük anları

yirmiiki yaşımda her zaman tekrar sevebileceğimi öğrendim

yirmiüç yaşımda yaşadığım müddetçe istersem herkesten ve

herşeyden birşeyler öğrenebileceğimi öğrendim

herkesin doğrusunun kendi inandıkları olduğunu öğrendim

yirmidört yaşımda hayatın ve sevginin, insanın

detaylarda gizlendiğini öğrendim

yirmibeş yaşında asl'olanın seni seviyorum demek değil

sevginin yaşa*****, bakarak, görerek ifade edileceğini

öğrendim,

daha öğrenecek o kadar çok şey olduğunu öğrendim

hayatımıza girenlerin birbir gittiğini sonunda

kendimizle başbaşa kaldığımızı

yalnız gelip, yalnız gitmek zorunda olduğumuzu öğrendim

ve son nefeste eğer sevgiyle elimizi tutan bir kişi varsa yanı başımızda

çok ama çok şanslı olduğumuzu öğrendim

birileri gittikten sonra dövünmenin fayda etmediğini

yanımızdaki, çevremizdeki insanları kaybetmeden önce

farkedip görmemiz gerektiğini öğrendim

çocukları sevmeyi öğrendim kim olduklarını bilmeden

tanımadan her çocuğu

içimdeki çocuğun sesini dinlemeyi öğrendim geceleri

insanın vicdanını susturamayacağını öğrendim

ne yaparsam yapayım gece rahat yatabilirsem eğer

yaptığımın kendimce doğru olduğunu öğrendim

elimdeki herşeyi versem de dünü getiremeyeceğimi

her günümün son gün olduğunu öğrendim

dedim ya sevmeyi hiç unutmadım

illa da aileyi, sevgiliyi sevmek değil

mesela bir yağmur damlasını da sevebilmek gibi

Nisan 2003

Özdemir Asaf

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Sevmeyi Öğrendim... kendimi bildiğim an sevmeyi öğrendim ve bir daha hiç unutmadım onüç yaşında gözyaşlarımı içime akıtabilmeyi ve de sessizce ağlamayı öğrendim ondört yaşında insanın yalnızlığını öğrendim kalabalıklar içindeyken bile yalnız kalabileceğimi gökkuşağına bakarken ayaklarımın yerden kesilmesini öğrendim tıpkı ergenlikteki ilk öpüşmenin ayaklarımı yerden kestiği gibi onbeş yaşında platonik aşkımdan vazgeçmeyi ve unutabilmeyi ya da unuttuğumu sanmayı öğrendim onaltımda zaman zaman kendimi bile kandırabileceğimi herşeyin yanılsama olduğunu öğrendim onyedi yaşında terkedilmeyi öğrendim yarı yolda bırakılmış yetim çoçuklar gibiydim onsekiz yaşımda her aşkıma sen ilk ve sonsun dediğimi farkettim ve kendimi eleştirmeyi öğrendim ondokuz yaşımda ne yaparsam yapayım herkes gibi içimde dolmaz bir boşlukla yaşayacağımı öğrendim yirmi yaşımda yenilmeyi öğrendim aslında çok zamandır yeniktim ama yenilgiyi kabullenmeyi öğrendim yirmibir yaşımda küçük şeylerden mutluluğu öğrendim hayattan çalmayı öğrendim küçücük anları yirmiiki yaşımda her zaman tekrar sevebileceğimi öğrendim yirmiüç yaşımda yaşadığım müddetçe istersem herkesten ve herşeyden birşeyler öğrenebileceğimi öğrendim herkesin doğrusunun kendi inandıkları olduğunu öğrendim yirmidört yaşımda hayatın ve sevginin, insanın detaylarda gizlendiğini öğrendim yirmibeş yaşında asl'olanın seni seviyorum demek değil sevginin yaşa*****, bakarak, görerek ifade edileceğini öğrendim, daha öğrenecek o kadar çok şey olduğunu öğrendim hayatımıza girenlerin birbir gittiğini sonunda kendimizle başbaşa kaldığımızı yalnız gelip, yalnız gitmek zorunda olduğumuzu öğrendim ve son nefeste eğer sevgiyle elimizi tutan bir kişi varsa yanı başımızda çok ama çok şanslı olduğumuzu öğrendim birileri gittikten sonra dövünmenin fayda etmediğini yanımızdaki, çevremizdeki insanları kaybetmeden önce farkedip görmemiz gerektiğini öğrendim çocukları sevmeyi öğrendim kim olduklarını bilmeden tanımadan her çocuğu içimdeki çocuğun sesini dinlemeyi öğrendim geceleri insanın vicdanını susturamayacağını öğrendim ne yaparsam yapayım gece rahat yatabilirsem eğer yaptığımın kendimce doğru olduğunu öğrendim elimdeki herşeyi versem de dünü getiremeyeceğimi her günümün son gün olduğunu öğrendim dedim ya sevmeyi hiç unutmadım illa da aileyi, sevgiliyi sevmek değil mesela bir yağmur damlasını da sevebilmek gibi Nisan 2003 Özdemir Asaf