Goril ve Aslan

Aylardır iş bulamayan delikanlı artık önüne gelen her yere müracaat etmeye başlamıştı
Hayvanat bahçesinin önünden geçerken durdu ve 'neden olmasın' deyip, oraya da müracaat etti
Olacak ya; bahçenin gözdesi goril önceki gece ölmüştü ve bunu müşterilerden bu günlük gizlemeyi başarmışlardı
'Yeni gorilimiz gelene kadar, onun postunu giyip goril taklidi yapabilir misin?' diye sordular
Delikanlı önce şaka herhalde diye düşündü, ama hayır şaka değildi, adamlar gerçekten ümitsiz görünüyorlardı
'Parada anlaşırsak yaparım' dedi Anlaşmaları uzun sürmedi
Ertesi sabah geldi, hazırlanmış postu giydi, gorilin kafesine girdi ve o güne kadar seyrettiği belgesellerden aklında kaldığı kadarıyla goril gibi davranmaya başladı:
Ara sıra homurdanıyor, göğsünü yumrukluyor, dört ayak üzerinde yürüyor, bir dala sıçrıyor, sallanıyor, seyircilerin attığı meyveleri yiyordu

Birkaç gün sonra işine öyle adapte olmuştu ki, daha yüksek dallara bile tırmanıyor, daldan dala atlayabiliyordu
Ama son atladığı dalı tutamadı, kafesini yan kafesten ayıran fensin üzerine düştü, yıpranmış fens teli yırtıldı ve kendini yan kafesin içinde buldu
Bu aslanın kafesiydi

Delikanlı yutkundu, kelime-i şahadet getirdi 'İmdat!' diye bağırdı ama kendi sesini kendi bile duymadı Korkudan sesi kısılmıştı
Tekrar bağırdı Eh! hiç olmazsa kendi duymuştu
Önce neler olduğunu anlayamayan aslan yavaşça yattığı yerden kalktı, delikanlıya doğru ağır adımlarla yaklaştı
Seyirciler çığlık çığlığa idi Bir çocuk sanki goril anlayacakmış gibi (!) 'tırman, fense tırman' diye bağırdı
Ama korkudan gorilin sadece sesi kısılmamış, eli kolu da felç olmuştu

Aslan affetmedi, geldi, önce pençesini gorilin göğsüne dayadı, sonra başını başına yaklaştırdı
ve fısıldadı:
'Kapa çeneni aptal! Beni de işimden edeceksin'

Ortalara doğru sonu biraz anlaşılıyor ancak bu fıkranın güzelliğine gölge düşürebilecek düzeyde olmamış :) Paylaşımınız için teşekkürler Sevgili Gökkuşağı