Vittore Carpaccio

Vittore Carpaccio

Asıl adı Vittore Scarpazza olan ve yaşamı konusunda çok az şey bilinen Vittore Carpaccio'nun öne­mi, modern sanat eleştirmenleri ta­rafından ortaya çıkarılmıştır Yaşamının sonlarına doğru Venedik' te sanatının tam karşıtı bir doğalcılı­ğın öncüsü olan Giorgione'nin gölge­sinde kalan Carpaccio, Venedik'te Dukalık Sarayı'nın süslemeleri için Bellini kardeşlerin rakibi olduysa da, resimlerindeki mimari perspektifin özenle işlenişini onlardan aldı Bununla birlikte, kent dekorlarının gerçeklikleri bakımından, Gentile Bellini'yi geride bıraktı Tabloları­nın birçoğunda, özellikle de San Giovanni okulu için yaptığı bir şeytanı kovma sahnesinde Venedik'ten gö­rüntülere yer verdi 1502-1508 ara­sında San Giorgio dei Schiavoni hastanesi için aziz Hieronymus'un, aziz Triphon'un, aziz Gregorius'un ve İsa'nın yaşamlarından esinlene­rek on tabloluk bir dizi yaptı (bun­lardan Hücresinde Aziz Hieronymus tablosu, başyapıtlarından biri sayı­lır) On yıl süreyle üstüne çalıştığı Azize Ursula'nın Yaşamı adlı dizide (sekiz tablo) sanatının bütün evri­mini yansıttı: Başlangıç tabloların­daki uzlaşmalı üsluplaştırmadan sonra, büyük Elçiler kompozisyonuyla renk kullanımında ve planla­rın dağıtımında olağanüstü bir usta­lığa ulaşmıştır 1519'da Capo d'İstria katedralinin sunak yeri için ve Pozzalo kilisesi için yaptığı iki tabloyla, sanat yaşamını noktaladı Carpaccio'yu XIX yüzyılda yeniden keşfeden Ruskin, sanatçının düşgücü ve lirizmi üstünde durmuş, Berenson, daha sonraları, onu bir bayramlar ve aile öyküleri ressamı saymış, Venturi, yapıtlarındaki renk­lerden kaynaklanan şiir dilinin ince­liklerini vurgulamış, Longhi'yse, sa­natçıyı Toscana okuluna yakınlaş­tıran "uzamsal geometri" nin önemi­ni ortaya koymuştur Carpaccio bu özellikleriyle, simgesel nitelikli bir sanat uygularken, Giorgone ve Tiziano'nun doğalcılığına doğru yönelen Venedik resim sana­tından ayrılmış, sanat anlayışının aşıldığını anlayınca söz konusu res­samları taklit etmek istemiş, ama başarılı olamamıştır