Bilyeler ve bıçaklar

Cenazesinde cıvıl cıvıl Roman şarkıları söylenmesini vasiyet eden bir ölümcül hasta gibi her yılbaşı, şenliklere güle oynamaya uğurluyoruz eski yılı
her eskiyen yılın, kaç sayfa olduğunu kestiremediğimiz otobiyografimizden bir sayfayı daha yırtıp attığını unutmaya çalışarak
her açılan yeni sayfanın, yırtılıp atılandan daha renkli öykülerle dolu olacağını umarak
ve kitabın kaçıncı sayfasında olduğumuzu hiç umursamayarak
neşeli bir cenaze töreni gibi karşılıyoruz yeni yılı
Oysa günden güne kabarıklaşan hatıra defterleri ele veriyor mazinin tortularını
Eski albümlerdeki fotoğraflar geçip gidenleri, yitip bitenleri belgelercesine gülümsüyorlar
Sararan fotoğraflarla birlikte en sevdiğiniz paltonuzun eprimesi, hiç çıkarmadığınız kotunuzun en üst düğmesinin bir türlü kapanmaması, yıldız yıldız ışıldayan vitrinlerin ruhunuza eski bayramları uyandırmaması üzüyor sizi
Buharlarla sarmalanmış mahzun bir tren garı gibi yılbaşı Her Aralık sonunda o gara gidip bekliyorsunuz kimi zaman dönüşü olmayan bir yolcuyu uğurlamanın hüznü kimi zaman hasretle beklenen bir dostu karşılamanın sevinciyle
Kitabın kaçıncı sayfasını çevirdiğinize göre değişiyor haletiruhiyeniz Ya sevinçle karşılıyorsunuz geleni ya gidenin ardından hüzünle el sallıyorsunuz
* * *
Ben eskiden o garda beklerken giden trenlere aldırış etmezdim pek Gözlerimi rayların ufukla birleştiği noktaya dikip, henüz tanışmadığımız yeni dostun getireceği hediyeleri beklerdim umutla
Çok bir şey de değil bir avuç bilyeydi özendiğim
İsterdim ki, avcuma alıp oluşturduğumda bana eski günlerden gıcır gıcır şarkılar söylesinler onları yanyana dizip camdan yollar kurayım; o yollar beni çocukluğuma taşısıneğilip baktığımda dünün gökkuşağı renkleri yanıp sönsün cam kürelerin içlerinde çarpıştıklarında neşeyle yuvarlansınlar, birbirlerini kırıp dökmeden
Lakin bu yıl keskin bir bıçak düştü kısmetime, dizi dizi bilyeler yerine Sarıldığı siyah-beyaz kağıt parçasından hain bir tuzak gibi dökülüverdi;
"sapı kardı, demiri kör" ve "bizim ora işi"ydi
kabzasında eski bir dost elinin ustaca işlediği mücevherler parlıyordu
çeliğinin soğuğunu sırtımda hissettim ilk gördüğümde sırt kemiklerimin arasından göğsüme, kalbime sokuldu Canımı yaktı
Tanışıklığımızdan sinsiliğinden, kalleşliğinden utandım
Ama bilendim aynı zamanda Ruhumda bitiveren bıçakların çeliğine sürttüm gövdesini kıvılcım kıvılcım keskinleştim sürtündükçe
İhanetler öyledir zaten içini yakarken, bir ateşe dönüştürür insanı Yanarken yakmayı öğretir
İşte bir kez daha o buharlarla sarmalanmış mahzun istasyondayız cümbür cemaat Kalkışa hazırlanan trenin son vagonundan eprimiş paltolar, solgun resimler ve ihanet bıçakları el sallıyorlar
Biz, yaralarımızı gizlemeye çalışarak uğurluyoruz yaşamımızın deli dolu bir sayfasını daha
Ve rayların, ufuk çizgisiyle buluştuğu noktadan çığlık çığlığa koşturuyor yeni bir sayfanın ilk satırları
Her satırda yaşlanıp, her bıçaklanışta yaralanışımıza boşverip, şenlikli bir cenaze gibi karşılıyoruz yeni yılı
İstasyona girince avuç avuç bilyeler dökülüyor vagonlardan
Çekip gidenlere, yitip bitenlere, sırttan hançerleyenlere inat, yeni bir yılın kapısında gıcır gıcır eski şarkılar söylüyoruz neşeyle
Her sayfada zenginleşip, her yarada kanayarak, kah kinlenip, kah sevdalanarak ve dost ihanetlerinden hazin dersler alarak ayrılıyoruz gardan
bir başka Aralık sonunda yeniden buluşabilmek ve gardan kalkacak son trene başı dik binebilmek umuduyla

Can Dündar