Hayat...

Bütün hayat, aslında bir "deneme-yanılma" ve dengeler manzumesidir Önemli olan, çok yanılmadan doğruyu bulmak ve herşey de olduğu gibi bu konuda da o hassas dengeyi kurabilmektir Yani, "Hatâsız kul olmaz!" deyip yanlışta ısrar da; hatâsız olmak için hiçbir şey yapmamak da hatâ� "Eyvah! Günahlarım çok� Ben yandım!" diyerek "Allah'tan ümid kesmek" de suç; "küçük dağları ben yarattım!" dercesine mağrur ve her türlü iç muhasebesinden uzaklaşarak "kusursuzluk" gafletinde olmak da�

Bazen, bizi mahva sürükleyen hatâlar, bazen mutluluğa ulaştıran doğrular ve yüreğimizden beynimize fısıldanan o tılsımlı söz bazen de: "Her şeyde bir hâyr vardır"

Tüm bunlar aslında bütün bir ömür boyunca, o yüce yaradan tarafından "imtihan" edildiğimizin ispâtı, bir bakıma, nimete şükür edebilme ve şerre sabır gösterebilme gücümüzün sınanması değil midir? İnanan için ispâta ne gerek?�

Bir çığ gibi birikirken içimizde hatıralar, yavaş yavaş hayatı öğrendiğimizi fark ederiz Attığımız her adım, bir başka kapının anahtarıdır belki ve her kapının ardında "azı karar, çoğu zarar" yazdığını, ancak ve ancak "terbiye edilmiş bir nefs" görebilir

Mutlu olmak, güç iştir işte bunun için İrade ister, kendini tanımak ister "Kendini bilmeyen, Rabbini ne bilir?" Kendini bilmek, "nefsi öldürmek"le değil; "nefsi terbiye etmek" le mümkündür

Hayatı "ustaca" yaşamak gereklidir Yani türlü yemeklerle dolu bir sofrada sadece bir çeşit yeyip doymak da var; hiç yemeden kalkmak da ve hâttâ "hepsinden yiyeceğim" arsızlığı ile midemizi bozmak da Ama aslolan açgözlülük yapmadan "yiyebileceğimiz" kadar ve mümkün olduğu çeşitlilikte "önümüzden" yemek değil midir? İşte ustaca yaşamak, sahip olduğumuz hayr ve şer, her şeyin Allah'tan geldiğini idrâk ederek, onun bizlere sunmuş olduğu bütün nimetlerden "mümkün olabildiğince" tadarak yaşamaktır Çünkü, "iyi"nin de "kötü"nün de sonu yoktur Yani sahip olunanın daima "daha iyisi" ve "daha kötüsü" olacaktır Fakat insanoğlu, neye sahip olursa olsun, daima "daha iyisi" olacağını düşünür Halbuki, "Gönül kaçanı kovalar" deseler de "her kaçan balığın daha büyüğünün olabileceğini" ve sahip olduğumuz her şeyin daha "olumsuz"unun da olabileceğini farkedebilmek, içimizdeki o sonsuz huzura ellerimizi uzatmak ne kadar güzeldir!!

alıntı