Istanbul Ufuktaydı

Gurbetten, uzun yolculuk etmiş, dönüyordum
İstanbul ufukta’ydı
Doğrulduğumuz ufka giderken
Sevdâlı yüzüşlerle, yunuslar
Yol gösteriyordu

İstanbul ufuktan,
Sîmâsını göstermeden önce,
Kalbimde göründü;
Özentili kalbimde bütün çizgileriyle,
Binbir kıyı, binbir tepesiyle,
Binbir gecesiyle

Yıllarca uzaklarda yaşarken,
İstanbul’u hicranla tahayyül, beni yordu
Yer kalmadı beynimde hayâle
İstanbul’a artık bu dönüş son dönüş olsun
Son yıllarım artık
Geçsin o tahayyüllerimin çerçevesinde

Bir saltanat iklîmine benzer bu şehirde,
Hulyâ gibi engin gecelerde,
Yıldızlara karşı,
Cânanla berâber,
Allah içecek sıhhati bahşetse
Bu kâfî!

YAHYA KEMAL BEYATLI