Ne Mutlu “Satılmış”Lara…

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-06-2012

Ne Mutlu “Satılmış”lara…

Müşteri O

Alışveriş için yalnız bizim tezgâhımızı tercih ediyor

Başkaları ilgilendirmiyor O’nu

Doğruca müminlerine dükkânına uğruyor

“Muhakkak ki, Allah müşteridir…”
Yani, “satın almak ister…”
Ama “ …müminlerden…”
Sadece müminlerden

Sadece inananlardan

Yalnızca, “o yüce müşteri”yi bilenlerden, görenlerden, gözetenlerden

Elinde olanın-şimdilik-elinde olduğunu bilenlerden

Elinde olanın elinde kalmayacağını fark edenlerden

“O Müşteri” çığırtkanlık etseler de yanaşmıyor diğerlerine

Ellerinde satın almaya değer metaları olmadığını söylüyor pazarın gürültücülerine

“Müşteri O…
” “Müşteri Allah…” Daha iyisi var mı müşterinin?
Daha çok kâr bırakacak çıkar mı?
Daha fazla mal alacak olur mu ki?

Satıcı benim

Satıcı sensin

“Mümin”ler

İnananlar herkesi kabul etmiyor tezgâhına

Kapıdan kovuyor diğerlerini

Kılı kıpırdamıyor başkaca müşterilerin teklifleri karşısında

Karnı tok diğerlerinin peşin pahalarına

Vaadlerine de vadelerine de kanmıyor başkalarının

Yüz vermiyor kof siparişlere

“Bir”i görüyor; başkalarını görmüyor gözü, başkalarına iltifat etmiyor gönlü

“Bir”i istiyor; başkalarını istemeye değer görmüyor

“Bir”i bekliyor; başkaları beklese de gelmiyor, gelse de kalmıyor

“Bir”i çağırıyor; başkaları duymuyor, duysa da cevap vermiyor

“Bir”i biliyor; başkaları bilmeye değmiyor, terk edip gidiyor, arkasını dönüyor

Canını vermek için, canını verenin teklifini bekliyor mümin

Canlar canını bulunca, vardan da yoktan da geçiyor

Ballar balını tadınca, kovanları yağmalıyor

Ancak canını verenin canına canından fazlasını vereceğini biliyor

Öylece varıyor “can pazarı”na

Öylece geçiyor malından, mülkünden

Canını can eyleyenin yoluna döküyor cümle emvali

Canını verene malını vermiş ne yazar ki?

Asıl müşteriyi kaçırıyor diğer satıcılar

Kerem’ine kör gözleri, Aslı’nı göremiyor kutlu kârın

Ferhat’ce vuramıyorlar kalplerini varlık dağının yamaçlarına ki; berilerde kalıp Şirin’ine erişemiyorlar alışverişin

Ucuz karşılıklara fit oluyor kör ve sağır satıcılar

İçinde bulundukları karanlığı bile görünmez kılan bir kara(n)lıkla aydınlıkta sanıyorlar kendilerini

Bedenlerini kirli tezgâhlara koyuyorlar

Varlıklarını hırsların ayakları altında kalmış kaldırımlara savuruyorlar

Şehvetli bakışların bulaşığına bandırıyorlar tenlerini

Yabancı gözlerin ucunda yağmalıyorlar yüzlerindeki inci mercanı

Nefeslerine sarılı gülleri, yalanın ve riyanın, yalakalığın ve yaranmanın alevlerine atıyorlar, itiyorlar

Müşterinin satıcıya sunduğu altın fırsatı göremiyorlar

Zaten satıcının da elinde kalmayacak şeyleri satın almak istediğini fark edemiyorlar

Her an değerinden kaybeden, kıymetsizleşen, eriyip yok olan malları emsalsiz bir karşılıkla satabileceklerini ummuyorlar

“…Cennet karşılığı”dır müşterinin teklifi

Canın cananla can bulduğu haldir cana karşılık teklif edilen

Malın hiç bitmez, hiç yitmez bir doygunlukla tadıldığı yerdir satılan mala karşılık verilen

Müşterinin sonsuz nezaketini fark edemiyorlar

Satın almak istediğini söylüyor Müşteri

Satın alıyor, el koymuyor

Satma zorunluluğu yok satıcının

İsterse satabileceğini ima ediyor

Ezmiyor satıcıyı

Hiç yoktan adam ettiğini, adam yerine koyuyor

Karşılıksız sermaye verdiğini, sermaye sahibi sayıyor

Alışveriş teklifiyle onurlandırıyor satıcının iradesini

Hiç hesapsız, hiç ummadığı yerden, hiç hak etmediği halde verdiği canı ve malı, sanki kendisi vermemiş gibi, sanki hep satıcının elindeymiş gibi, kendi verdiğini unuttururcasına istiyor

Karşılık teklif ederek istiyor

Karşılıksız verdiğini, karşılıksız istemiyor

İstetmeden verdiğini almak için satıcının istemesini bekliyor

Hiç hesapta yokken verdiğini, hesapsız bir kârla satın alıyor

Ne kadar da önemsiyor satıcıyı!
Ne kadar incitmeksizin yanaşıyor mümin dükkânına

Müşterinin hoş sürprizinden de habersiz duruyorlar

Diğer müşterilere benzemiyor O Müşteri

Satın aldığına da, satın almaya da ihtiyacı yok

Satın aldığını çekip almıyor satıcının elinden

“Sende kalsın!” diyor

“‘Ben’ dediğin de sende kalsın

‘Benim’ diye/bildiklerin de elinde kalsın

” Bensiz bırakmıyor beni

Benim dediklerimden koparmıyor benliğimi

Yüklerini üzerimden alıyor; kârını bana bırakıyor

Böylesi bir müşteriye satılmayacak bir şeyim var mı ki?
Kendime saklayabilir miyim kendimi bile?
Elimde bırakır mıyım elimi bile?
Sonraya saklayabileceğim bir şey var mı sonraların hepsini bana Verenden?
O Müşteri bana geldikten sonra, başka müşterilere de kalsın diye tezgâhın gerisinde bırakacağım, başkaları da görsün diye vitrinde tutacağım, sonra lazım olur diye depoda saklayacağım kıl kadar bir şeyim kalmalı mı?

Ve cümle varımı sattıktan sonra, tezgâhın berisinde hâlâ “Ben! Ben!” diyerek beklemeli miyim?
Alıp da kendimi, tutup da “ben” diye/bildiğimi, paketleyip “bana göre” dediklerimi, alelacele sarıp sarmalayıp “benim işime gelenleri”, en nadide mal diye, paha biçilmez antika diye, pazarlık bile etmeksizin, karşılığında ne vereceğini sormaksızın seve seve koymaz mıyım tezgâhın üstüne, Müşteri’min önüne?

“Ben”i özne ettiğim her eylemimi, “benim” dediklerimle yaptığım her işimi tezgâha sürüp de geriye “ben”den de eser kalmazsa, “satıcı” değil de “satılmış” olmaz mıyım ben?

Senai demirci

08-06-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ne Mutlu “Satılmış”Lara… Ne Mutlu “Satılmış”lara… Müşteri O Alışveriş için yalnız bizim tezgâhımızı tercih ediyor Başkaları ilgilendirmiyor O’nu Doğruca müminlerine dükkânına uğruyor “Muhakkak ki, Allah müşteridir…” Yani, “satın almak ister…” Ama “ …müminlerden…” Sadece müminlerden Sadece inananlardan Yalnızca, “o yüce müşteri”yi bilenlerden, görenlerden, gözetenlerden Elinde olanın-şimdilik-elinde olduğunu bilenlerden Elinde olanın elinde kalmayacağını fark edenlerden “O Müşteri” çığırtkanlık etseler de yanaşmıyor diğerlerine Ellerinde satın almaya değer metaları olmadığını söylüyor pazarın gürültücülerine “Müşteri O… ” “Müşteri Allah…” Daha iyisi var mı müşterinin? Daha çok kâr bırakacak çıkar mı? Daha fazla mal alacak olur mu ki? Satıcı benim Satıcı sensin “Mümin”ler İnananlar herkesi kabul etmiyor tezgâhına Kapıdan kovuyor diğerlerini Kılı kıpırdamıyor başkaca müşterilerin teklifleri karşısında Karnı tok diğerlerinin peşin pahalarına Vaadlerine de vadelerine de kanmıyor başkalarının Yüz vermiyor kof siparişlere “Bir”i görüyor; başkalarını görmüyor gözü, başkalarına iltifat etmiyor gönlü “Bir”i istiyor; başkalarını istemeye değer görmüyor “Bir”i bekliyor; başkaları beklese de gelmiyor, gelse de kalmıyor “Bir”i çağırıyor; başkaları duymuyor, duysa da cevap vermiyor “Bir”i biliyor; başkaları bilmeye değmiyor, terk edip gidiyor, arkasını dönüyor Canını vermek için, canını verenin teklifini bekliyor mümin Canlar canını bulunca, vardan da yoktan da geçiyor Ballar balını tadınca, kovanları yağmalıyor Ancak canını verenin canına canından fazlasını vereceğini biliyor Öylece varıyor “can pazarı”na Öylece geçiyor malından, mülkünden Canını can eyleyenin yoluna döküyor cümle emvali Canını verene malını vermiş ne yazar ki? Asıl müşteriyi kaçırıyor diğer satıcılar Kerem’ine kör gözleri, Aslı’nı göremiyor kutlu kârın Ferhat’ce vuramıyorlar kalplerini varlık dağının yamaçlarına ki; berilerde kalıp Şirin’ine erişemiyorlar alışverişin Ucuz karşılıklara fit oluyor kör ve sağır satıcılar İçinde bulundukları karanlığı bile görünmez kılan bir kara(n)lıkla aydınlıkta sanıyorlar kendilerini Bedenlerini kirli tezgâhlara koyuyorlar Varlıklarını hırsların ayakları altında kalmış kaldırımlara savuruyorlar Şehvetli bakışların bulaşığına bandırıyorlar tenlerini Yabancı gözlerin ucunda yağmalıyorlar yüzlerindeki inci mercanı Nefeslerine sarılı gülleri, yalanın ve riyanın, yalakalığın ve yaranmanın alevlerine atıyorlar, itiyorlar Müşterinin satıcıya sunduğu altın fırsatı göremiyorlar Zaten satıcının da elinde kalmayacak şeyleri satın almak istediğini fark edemiyorlar Her an değerinden kaybeden, kıymetsizleşen, eriyip yok olan malları emsalsiz bir karşılıkla satabileceklerini ummuyorlar “…Cennet karşılığı”dır müşterinin teklifi Canın cananla can bulduğu haldir cana karşılık teklif edilen Malın hiç bitmez, hiç yitmez bir doygunlukla tadıldığı yerdir satılan mala karşılık verilen Müşterinin sonsuz nezaketini fark edemiyorlar Satın almak istediğini söylüyor Müşteri Satın alıyor, el koymuyor Satma zorunluluğu yok satıcının İsterse satabileceğini ima ediyor Ezmiyor satıcıyı Hiç yoktan adam ettiğini, adam yerine koyuyor Karşılıksız sermaye verdiğini, sermaye sahibi sayıyor Alışveriş teklifiyle onurlandırıyor satıcının iradesini Hiç hesapsız, hiç ummadığı yerden, hiç hak etmediği halde verdiği canı ve malı, sanki kendisi vermemiş gibi, sanki hep satıcının elindeymiş gibi, kendi verdiğini unuttururcasına istiyor Karşılık teklif ederek istiyor Karşılıksız verdiğini, karşılıksız istemiyor İstetmeden verdiğini almak için satıcının istemesini bekliyor Hiç hesapta yokken verdiğini, hesapsız bir kârla satın alıyor Ne kadar da önemsiyor satıcıyı! Ne kadar incitmeksizin yanaşıyor mümin dükkânına Müşterinin hoş sürprizinden de habersiz duruyorlar Diğer müşterilere benzemiyor O Müşteri Satın aldığına da, satın almaya da ihtiyacı yok Satın aldığını çekip almıyor satıcının elinden “Sende kalsın!” diyor “‘Ben’ dediğin de sende kalsın ‘Benim’ diye/bildiklerin de elinde kalsın ” Bensiz bırakmıyor beni Benim dediklerimden koparmıyor benliğimi Yüklerini üzerimden alıyor; kârını bana bırakıyor Böylesi bir müşteriye satılmayacak bir şeyim var mı ki? Kendime saklayabilir miyim kendimi bile? Elimde bırakır mıyım elimi bile? Sonraya saklayabileceğim bir şey var mı sonraların hepsini bana Verenden? O Müşteri bana geldikten sonra, başka müşterilere de kalsın diye tezgâhın gerisinde bırakacağım, başkaları da görsün diye vitrinde tutacağım, sonra lazım olur diye depoda saklayacağım kıl kadar bir şeyim kalmalı mı? Ve cümle varımı sattıktan sonra, tezgâhın berisinde hâlâ “Ben! Ben!” diyerek beklemeli miyim? Alıp da kendimi, tutup da “ben” diye/bildiğimi, paketleyip “bana göre” dediklerimi, alelacele sarıp sarmalayıp “benim işime gelenleri”, en nadide mal diye, paha biçilmez antika diye, pazarlık bile etmeksizin, karşılığında ne vereceğini sormaksızın seve seve koymaz mıyım tezgâhın üstüne, Müşteri’min önüne? “Ben”i özne ettiğim her eylemimi, “benim” dediklerimle yaptığım her işimi tezgâha sürüp de geriye “ben”den de eser kalmazsa, “satıcı” değil de “satılmış” olmaz mıyım ben? Senai demirci