Kendi De Bilmiyordu!..

Kendi de bilmiyordu!


Yusüf-i Hemedani hazretleri, cuma günleri hariç, evinde oturur, dışarı çıkmazdı hiç Fakat bir gün çıkmak istedi evden
Böyle bir istek doğdu içinde
Bu arzusu o kadar çoğaldı ki, merkebine binip bir yöne doğru sürmeye başladı
Ama nereye ve niçin gidiyordu?
Kendi de bilmiyordu bunu
Gayri ihtiyari çekiliyordu bir tarafa
Serbest bıraktı hayvanın yularını
O nereye giderse, oraya gidecekti
- Hayırdır inş, deyip, tevekkül etti
Hayvan, şehirden çıkıp girdi bir vadiye
O yine;
- Bir hikmeti vardır, deyip devam etti
Bir mescidin önüne gelince, hayvan durdu nihayet
O da merkebinden inip, girdi o mescide
Bir de ne görsün?
Bir talebesi içeride oturuyor
Bu zatın geldiğini görünce, sevinçle fırladı yerinden
Hürmetle karşılayıp;
- Teşrifiniz ne iyi oldu hocam, dedi
Hocası sordu:
- Neden iyi oldu evladım?
- Bir derdim vardı efendim, halledemiyor, size sormak için teşrifinizi dört gözle bekliyordum Az önce; “Yâ Rabbî, çok acele hocamı bana gönder” diye yalvardım Duam biter bitmez siz geldiniz
- Çok mu sevindin oğlum?
- Evet hocam, çok sevindim
- Pekâlâ ne soracaksın bana?
Delikanlı soracağını sordu
Cevabını aldı ve;
- Efendim, siz olmasanız biz ne yaparız? Siz yol göstermezseniz, biz bir adım atamayız, dedi
Büyük veli;
- Senin de sadakatin tammış ki, muhabbet bağı ile bizi çekip getirttin, buyurdu
Ve ekledi:
- Ama bir dahaki sefere sen bize gel Bizi yorma buralara!