Af Desem..!!

Af Desem!!

Avare bir yüreğin içinden büyük bir elem dökülür satırlarıma, sızlatan bir kelamın omuzuna başımı yaslarım…

İbrahimi bir ateşin nefesinden, meryem sükûnetiyle sevda ülkesine sözler dizerim…

Yüreğimin en temiz sayfasını ararım seni yazmak adına…

Gecenin karanlığında mumun titrek alevi yansımasıyla, sevdamın rengini boyarım kelamıma…

Mora bürünen titrek ifadelerle tükenen mürekkebime aşkımı yükleyerek mum alevi kesilirim…

Anlatamam yetiremem, dizemem cümlelerimi ardı ardına…

Aciz bir yürekle seslenirim o yüce dergâha…

Hiç girilmeyen bir köşe bulsam, ayak basılmayan bir kıyıda damlaların acizliğini deryalara anlatsam…

Bir çöl olsam, en çöl yanıyla mecnunlaşan, leylanın gölgesinde serinleyen…

Hiç dayanılmamış bir sine bulsam, sessizce başımı yaslasam, bir cami olup ibadetlerle dualarla anılsam…

Bir sabah olsam hep umutlara doğan, tüketilmeyen boşa harcanmayan bir gün olsam, hilal olsam yıldızların içnde ışıldayan, tüm gözlerin üzerimde hayale daldığı dolunay olsam oturulmamış bir ağaç altı bulup, yolcu olduğumu hatırlasam…

Bir mısra olup ayetteki manayı kelam eylesem, Hiç derilmeyen bir gülün renginde kaybolarak, iki gönlün hasbihaline ortak olan bir gemi olsam Nuhu hatırlatsam çağlara…

Hiç duyulmayan beste olup üflenen ney’in sesinden yankılansam…

Bir tevbe olsam hep affedilen,

Bir teşekkür olsam hep şükredilen,

Bir yağmurun ilk damlası olup aksam temizlesem çoraklaşmış gönülleri, melekler eşliğinde yağan bir kar tanesi olup pak eylesem…

Dua dua olup istesem istesem…

Bir güvercinin kanadında uçursam dileklerimi, mektup olsam okunan, duygu olsam hislenen ve gözyaşı olsam sımsıcak akan…

Yaralarıma derman desem,

Dualarıma icabet desem,

Sevdama vuslat desem,

Ve vefaya sadakat desem…

Vav sukunetiyle,

Elif dik duruşuyla

Mim olup sadece senin huzurunda eğilsem…

Vefasızlığımla utangaç bir yürekle af dilesem

Af makamına Af olunsun diye Af ile…