Mutluluk Doğuştan Verilen Bir Şans Değildir.

Mutlu insanlara uzaktan baktığımızda her şeyin yolunda gittiğini hiçbir sıkıntıları olmadığını sanırız Oysaki durum hiç de öyle değildir Mutluluk doğuştan insanlara verilen bir şans değildir İnsan, mutluluğu içinde yaratırsa mutlu olabilir İşte bu da bizim elimizde Hayatın dört dörtlük gitmediği zamanlarda bile mutlu olabiliriz Bakın aşağıdaki hikayedeki gibi;

Bir hükümdar amansız bir hastalığa yakalanmıştı Ülkenin bütün hekimleri saraya geldi, komşu ülkelerin hekimleri de çağırıldı Ama hastalığa hiçbir çare bulunamadı Hükümdar, herkesin gözü önünde her gün biraz daha erimeye devam ediyordu Umutsuzluk içinde çırpınırken son çare olarak bütün falcıların, büyücülerin bulunup saraya getirilmesini istedi

Adamları koşuşturdu Ülkede ne kadar adı falcıya büyücüye çıkmış insan varsa toplayıp getirdiler

Falcılar, büyücüler hükümdara tek tek baktılar, bildikleri bütün numaraları yaptılar, ama hiçbiri herhangi bir iyileşme sağlayamadı

Hükümdar artık iyiden iyiye umutsuzluğa düşmüşken günün birinde sarayının kapısına bir yaşlı kadın geldi Bu kadın hükümdarın derdini nasıl çözeceğini bildiğini söylüyordu!

Yaşlı kadını hükümdarın yanına götürdüler

Hükümdar yatağında doğrulamadan, “Söyle kadın” diye güç bela konuştu: “Neymiş senin çaren!”

Kadın bildiği çareyi anlattı: “Adamlarınız ülkeyi dolaşacak, ülkenin en mutlu adamını bulacak, onun gömleğini alacak ve size getirecek Siz de bu gömleği giyince iyileşeceksiniz”

Hükümdar emir verdi, adamları hemen ülkeye dağıldı Önce en zenginlerin kapısını çalmaya başladılar Ama hangi zenginle gidip konuştularsa onun hiç de tahmin ettikleri gibi mutlu olmadığını gördüler Aralarından bir iki kişi, en değerli gömleklerini verdi Hükümdar gömlekleri giydi fakat bunların da herhangi bir faydası olmadı Böylece o gömleklerin sahiplerinin söyledikleri gibi mutlu olmadıkları ortaya çıktı

Hükümdar köpürüyor, adamları bütün ülkeyi adım adım dolaşıyor, artık zengin fakir dinlemeden mutlu insan arıyor ama bir kişi bile bulamıyorlardı

Durmaksızın dolaşırken susuz kalan hükümdarın adamlarından birkaçı dökülen bir kulübenin yanından geçmekteydi Su istemek için yaklaştıklarında içeriden gelen sesi duydular

Bir adam kendi kendine konuşuyordu:

“Ne kadar mutluyum, benden iyisi yok, karnımı doyurdum, yarın çalışabilecek gücüm de var Benden iyisi yok”

Hükümdarın adamları suyu falan unutup hemen içeri daldılar Bu son derece yoksul kulübede bir adam yere oturmuş, kağıt üzerine serdiği peynir ekmeğin son kırıntılarını ağzına atarken bir yandan da türkü söylüyordu

Hükümdarın adamları “Nihayet bulduk” diye adama doğru hamle ettiler ve yanan tek bir mumun zayıf ışığında adamın gömleğinin olmadığını gördüler

Saygılarımla,
Tülay Bilin