Dostuma Yakışayım Diye Susuyorum

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-02-2012

"Dostuma yakışayım" diye susuyorum!

sırtımı sıvazlıyor,

-sırtıma yükle(n)diğim tüm yüklerim-

ağırlığına rağmen seviyorum sırtımdakileri,

seviyorum sorumluluklarımı,

seviyorum içime gelen soruları,

cevaplarını yüklüyorum arkamdaki heybeye

ve yürüyorum,

heybemdekiler, güç oluyor takatsiz ayaklarıma,

heybemdekiler hatrına güç veriliyor adımlarıma,

yürüyorum,

ardımda bıraktıklarım mahsûn olsa da,

ben mahsûn kalsam da arkalarda

yanımdakiler mesud,

ben o’nun yanında mesûd…

dostum ,

sırtımdakilerle kıymetliyim bir’in katında, inanıyorum

şimdilerde semayı, yaslandığım bir omuz biliyorum; içimi çeke çeke hüznü yudumlasam da, içime inşirahı çekiyorum; içime çektiğim havadan inşirahı süzüyorum

kayboluyorum sokağımda; ama alışıyorum

dostum

”eslem” olmak yakışmadı bana hiç bu kadar; nokta’m hiç bu kadar mana kazanmamıştı; hiç bir cümlemin son buluşu beni bu kadar yıkmamıştı; ama hiç bir cümlem de bu kadar çabuk nokta’sıyla vuslatı yaşamamıştı

ân şahit dostum, gezdiğim mekanlar şahit, niyaza durduğum vakit simam şahit, yağmur şahit, kalem şahit, kelam şahit; talimdi benimkisi

bir talebe acemiliğinde yaşanan, kelimeleri hikmetle seçilememiş bir talep sonrasında yaşanan bir talim

yürek ilminin kıyısında gezinebilmenin bedeli belki de

bilmiyorum dostum, bilemiyorum; sadece soru sormamam gerekiyor, bunu biliyorum

bu yolda soru sormak edepsizlik imiş; bunu öğrenebildim

bunu soludum; bununla nefes aldım; soru sormadan “eslem olarak halimi o’na anlatmakla

”

dostum,

sokağıma o kadar çok yağmur dokunuyor ki şimdilerde; ama rahmet olamıyor sanırım sineme

ben hala özlüyorum

ben hala “can” diyorum

korkularım var dostum, korkuyorum göklerin gürlemesinden; sokağımın lambaları kırılmış – karanlık olmuş havası-, pervaneleri aşk’ı öle öle anlatıp gitmişler artık; bir çakan şimşeğim var semada; yani korkum ve ümidim var

semamda çakan şimşekler ve duamı o’na ulaştıracak olan, rahmeti indiren melekler

dostum, ne demeli şimdi

susmalı mı

söz dokunur mu, yâr dediğime

dostum, bana bir şeyler söyle artık sükûtunla; bana bir’den bahset

yaslandığım bir omuz biliyorum seni, ayağımı yaslayıp hasbihâl ettiğim kaldırımlar gibi

dostum, simama tebessüm yakışır imiş; dilime hamdin yakıştığı kadar; lâl olup içten içe niyaza durmak yakışırmış; bana hayret yakışırmış, hasretimi yoğuran her hal o’nun yedinden imiş

dostum, ben susuyorm artık

sen iç-inle konuş; iç-ime haber yolla, niyazınla

08-02-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Dostuma Yakışayım Diye Susuyorum "Dostuma yakışayım" diye susuyorum! sırtımı sıvazlıyor, -sırtıma yükle(n)diğim tüm yüklerim- ağırlığına rağmen seviyorum sırtımdakileri, seviyorum sorumluluklarımı, seviyorum içime gelen soruları, cevaplarını yüklüyorum arkamdaki heybeye ve yürüyorum, heybemdekiler, güç oluyor takatsiz ayaklarıma, heybemdekiler hatrına güç veriliyor adımlarıma, yürüyorum, ardımda bıraktıklarım mahsûn olsa da, ben mahsûn kalsam da arkalarda yanımdakiler mesud, ben o’nun yanında mesûd… dostum , sırtımdakilerle kıymetliyim bir’in katında, inanıyorumşimdilerde semayı, yaslandığım bir omuz biliyorum; içimi çeke çeke hüznü yudumlasam da, içime inşirahı çekiyorum; içime çektiğim havadan inşirahı süzüyorum kayboluyorum sokağımda; ama alışıyorum dostum ”eslem” olmak yakışmadı bana hiç bu kadar; nokta’m hiç bu kadar mana kazanmamıştı; hiç bir cümlemin son buluşu beni bu kadar yıkmamıştı; ama hiç bir cümlem de bu kadar çabuk nokta’sıyla vuslatı yaşamamıştıân şahit dostum, gezdiğim mekanlar şahit, niyaza durduğum vakit simam şahit, yağmur şahit, kalem şahit, kelam şahit; talimdi benimkisibir talebe acemiliğinde yaşanan, kelimeleri hikmetle seçilememiş bir talep sonrasında yaşanan bir talim yürek ilminin kıyısında gezinebilmenin bedeli belki debilmiyorum dostum, bilemiyorum; sadece soru sormamam gerekiyor, bunu biliyorumbu yolda soru sormak edepsizlik imiş; bunu öğrenebildimbunu soludum; bununla nefes aldım; soru sormadan “eslem olarak halimi o’na anlatmakla” dostum, sokağıma o kadar çok yağmur dokunuyor ki şimdilerde; ama rahmet olamıyor sanırım sinemeben hala özlüyorumben hala “can” diyorumkorkularım var dostum, korkuyorum göklerin gürlemesinden; sokağımın lambaları kırılmış – karanlık olmuş havası-, pervaneleri aşk’ı öle öle anlatıp gitmişler artık; bir çakan şimşeğim var semada; yani korkum ve ümidim varsemamda çakan şimşekler ve duamı o’na ulaştıracak olan, rahmeti indiren meleklerdostum, ne demeli şimdisusmalı mısöz dokunur mu, yâr dediğime dostum, bana bir şeyler söyle artık sükûtunla; bana bir’den bahset yaslandığım bir omuz biliyorum seni, ayağımı yaslayıp hasbihâl ettiğim kaldırımlar gibidostum, simama tebessüm yakışır imiş; dilime hamdin yakıştığı kadar; lâl olup içten içe niyaza durmak yakışırmış; bana hayret yakışırmış, hasretimi yoğuran her hal o’nun yedinden imiş dostum, ben susuyorm artıksen iç-inle konuş; iç-ime haber yolla, niyazınla