Tüm Şevki Kırılanlar İçin.

Fakir bir genç adam geceleyin kulübesinde uyurken, uyku ile uyanıklık arasında odasının ışıkla dolduğunu görür Gaipten gelen bir ses ona şöyle der: “Bundan böyle Allah için çalışacak ve kulübenin önündeki büyük kayayı bütün gücünle iteceksin!”

Bunun Allah’tan gelen bir emir olduğuna inanan adam, ertesi sabah kayayı itmeye başlar Daha ertesi gün ve izleyen haftalar güneşin doğuşundan batışına kadar taşı itip durur Aylar süren uğraşı sırasında kaya yerinden bile kımıldamaz Adam gece kulübesine yorgun-argın dönerken, gününün boşa geçtiğini düşünüyordur artık

Onun şevkinin kırıldığını hisseden şeytan kalbine vesveseler vermeye başlar: “Ne kadar zamandır bu kayayı itip duruyorsun, bir milim bile kımıldamadı Kendine bunun için niye yazık ediyorsun? Onu yerinden oynatman zaten mümkün değil”

Böylece, gence görevi yerine getirmesinin imkânsız olduğunu, dolayısıyla başarısızlığa uğradığı duygusunu aşılamaya çalışır

Bu tür düşünceler onun şevkini daha da kırar ve ümidini gitgide yitirir “Doğru ya, kendimi bu iş için niye paralıyorum ki?” diye kendi kendisine söylenir “Bundan sonra azıcık bir kuvvet harcayacağım Bu da yeter de artar bile Koca kaya yerinden kımıldamayacağına göre”

Ve kararını duasında Allah’a bildirir “Allahım, uzun zamandır durmadan dinlenmeden Senin dediğin gibi hareket ettim Bütün gücümle istediğin şeyi yaptım Her gün yoruluyorum, ama kayayı bir milim bile kımıldatamıyorum Neden böyle? Neden başaramıyorum?”

Gaipten bir ses şefkatle cevap verir: “Ey kulum, uzun zaman önce sana emrime uymanı istediğimde kabul etmiştin Sana görevinin kayayı bütün gücünle itmek olduğunu söylemiştim ve sen de yapmıştın Ben sana hiçbir zaman onu yerinden oynatmanı beklediğimi söylemedim ki! Senin görevin onu itmekti Şimdi gücünün tükendiğini, başarısızlığa uğradığını söylüyorsun Kendine bir bak bakalım Kolların daha da güçlendi, pazuların büyüdü Sırtın ağırlığa dayanıklı hale geldi Bacakların kalınlaştı ve kuvvetlendi Taşı itmeye başladığından çok daha kuvvetlisin şimdi Evet, kayayı kımıldatamadın Ama senden istenen emre itaat etmen ve onu sadece itmendi Kayayı yerinden oynatacak olan Ben’dim”

Hatasını anlayan genç, ertesi gün kendi görevinin kayayı yerinden oynatmak değil, onu var kuvvetiyle itmek olduğunu düşünerek verilen görevi yerine getirir İkinci gün, üçüncü gün derken, kaya birden yerinden kımıldar O zaman kayayı yerinden kımıldatanın kendisi değil Allah olduğunu anlar Biraz daha uğraştığında, kaya biraz daha oynar ve kenara yuvarlanır Altından da kendisine ömür boyu yetecek kadar büyük bir hazine çıkar”

Yukarıdaki öyküyü daha önce okumuş olmama rağmen, geçenlerde katıldığım bir dost buluşmasında yeniden hatırlayınca, ilk kez duyuyormuşcasına etkilendim Bilmek ile idrak etmek farklı çünkü Bilginin inancı beslemek ve doğru biçimlendirmek için vazgeçilmezliği şüphesiz Ve bazen bilgiyi mucizevî kılan, onun tam da ihtiyacınız olduğu anda karşınıza çıkması ve idrâk edilmesi

Bunun hikmetten bir cüz olduğuna inanan biri olarak, bildiğimiz, yanıbaşımızda duran pek çok detayın veya okuduğumuz bir öykünün, dinlediğimiz bir sohbetin veyahut hayatımızın kıyısından teğet geçen herhangi birinden duyduğumuz bir cümlenin, bazen ne büyük mânâlar ifade edeceğini bilirim İnsan olarak, hangi rol ve kimlikler içinde hayatımızı idâme ettiriyor olursak olalım, bazen büyük bir heves ve ümitle başladığımız şeylere olan inancımızın zayıfladığını görüp, sarsılırız Ne zaman böyle duygulara kapılsak, baktığımız yerden gördüklerimiz canımızı yakar Aslında, gördüklerimiz yanlış değildir; baktığımız noktadan bundan gayrısını görmek mümkün değildir çünkü Ancak yanlış taraftan baktığımızı farkettiğimizde, manzara tamamen değişir

Şeytanın “bak” dediği yerden görmek ile, Allah’ın “bak” dediği yerden görmek arasında adına “hakikat” denilen küçük(!) bir fark vardır vesselam


Derya Güney