11-01-2006
|
#1
|
mate
|
Harika Bir Hikaye
Karımı 1998’in sonbaharında kaybettim  Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik Karim, her evlilik yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, ’Bunlar bizim hayatimizin gölgeleri’ derdi Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı 97’in bir gecesinde onu aldattım Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık alacağımı söylerdim Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: ’Biliyorum’ dedi İzmir’e kar yağdığı gün, yani bir ay önce,evdeydim Fotoğraflarımıza bakıyordum yine  Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim
- A
- R
- K
- A
- S
- I
- N
Gerisi için yılları yetmemişti Ama sanırım ’Arkasına bak’ yazmaya filan niyetlenmişti Hemen çerçevelerin arkasına baktım Hiçbir şey yoktu Sonra bir şey dürttü beni, hepsini teker teker söktüm inanabiliyor musunuz, her birinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler yazmıştı 1997’deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı Ve içinden su sözler çıktı: ’14 Mart 1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı/ Söylemene gerek yok, biliyorum  ’ 2002’deyiz Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıl oluyor İçim acıyor simdi Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor  Seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et, çünkü aşk sessiz, sevgi dilsizdir 
|
|
|