Onu Görene Kadar

AŞK; daha ali karşıma çıkmadan önce aşka inanmazdım aşk nedir demiştim aşk diye birşey yoktur aşk bir kandırmacadır diyordum bizim kızlar çıkıp karşıma ağladıklarında seviyorum dediklerinde *****sınız hayatınızı bir erkeğe bağlıyorsunuz derdim… taki aliye aşık olana kadar… ali çıktı karşıma seviyorum dedi seni seviyorum ben inanmadım yalan dedim bütün erkeklr gibi yalan… ve okuyordum okulum herşeyden önemliydi çünkü bir hedefim vardı ve onun için çabalıyodum aile içi durumum çok iyiydi hayatımda herşey güzeldi günü birlik yaşıyordum… kabul etmek istemedim onu sebeplerim vardı; onu kabul etmem için ne olduğunu bilmem gerekirdi bir çok denemelerden geçirdim abimin istemediğini söledim abimle konuştu mücadele etti savaştı, beni verirler senle beraberken dedim yine razıyım dedi seninle bir ihtimale bile razıyım dedi olmasa bile o ihtimali ben yaratırım dedi ya herşeye razıydı… bi aralar sabah tamam diyordum akşam yok diyordum konuşup konuşup yine beni ikna ediyordu… ama en sonunda yok artık istemiyorum kesin dedim sonra bana bi msj geldi bunu yapmamda senin bir suçun yok seni oradan izliyor olucam diye… sandımki geri dönüyor beni ordan seyredecek ama intahar ettmiş o mesajı atmış bunu öğrendim dünya başıma yıklmıştı o an anladımki o da benim için önemliymiş bende intahar ettim… ikimiz iyiydik yine herşey yoluna girmişti… ben emindim artık herşeyden gözüm ondan başkasını görmüyordu kalbim yalnız onun için atıyordu hayatta ondan başka kimse umrumda değildi sabahlara kadar muhabbet ederdik telefon çaldığında kalbim yerinden fırlayacak gibi oluyordu o buğulu sesiyle SENİ SEVİYORUM dediği zaman ölüyordum bitiyordum o anki duygularımı hiç bir şekilde ifade etmem mümkün değil… bütün olumsuzluklar bizdeydi benim ailem onu istemiyordu onun ailesi beni ama biz yinede savaşıyorduk çabalıyorduk mücadele ediyorduk çünkü sevgimize inanıyorduk… yeminler etmiştik birbirimizi asla bırakmicağız diye sözler vermiştik ölüm bile bizi ayıramicaktı birimiz ölsek diğerimiz hayatta kalmicaktı… kendimizde hiç sorunumuz yoktu hep çevre bizim aramızı bozuyordu beni istemeye geldiklerinde yine ayrı ayrı kavgalar doğuyordu birşeyle kopuyordu… bi ara yine tam bitti dedik herşey bitmişti… 4 ay sesini duymadım ama yinede bende birşeyle bitmemişti çünkü benim içimde ayrı fırtınalar kopmuştu… ama yine birbirmizi bulduk yine barışmıştık ama yine birşeyler koptu… şu anda yine birşeyler bitti diyoruz artık beni istemediğini düşünüyorum çünkü kadere olanlara boyun eğiyo yeminlerimizi unutuyor hala sevdiğini ama artık mantığını dinlediğini söyliyor ama ben inanmıyorum sevgisine seven adam bırakıp gitmez mücadele eder ama ben herşeye rağmen hala deliler gibi seviyorum ne yapsam söküp atamıyorum onsuz hayat zindan gibi ve şu anda psikolojim o kadar çok bozukki hayattan bi zevk almıyorum yalnızca yaşamak için yaşıyorum hayattan bir beklentim yok sırf bana birşey olduğunda üzülen ailem olduğu için kendme birşey yapmaktan çekiniyorum defalarca denedim olmadı bir ölmeyi bile beceremiyorum onu bile başaramıyorum niye varım ki ben bu hayatta hayattan ne bekliyorum ki hiç birşey ama çok seviyorum deliler gibi ona kendime söz verdim sen hayatımda ilk tek ve son aşkım olacaksın diye ilk tek ve son belki evlenirim giderim ama göznlümde onun aşkı larak asla başka kimseyi yüreğime alamam kabul edemem… şu anda tek korkum fazla geç kalmasından… çünkü onun aklı başına geldiğinde ben hala bıraktığı gibi o halde durabilirmiyim bilmiyorum fazla geç kalmasından korkuyorum… FAZLA GEÇ KALMA AŞKIM… seviyorsanız asla ama asla yılmayın her türlü mücade edin ve dış etkenlerin asla sizi etkilemesine izin vermeyin ASLA…

vay gulhan süper yaa tşkler paylaşım için

süpersın kankı ya

senı anlıyorumburdan herkese bır msj olsun bu yazdıgın''ınsan sewdıgınde kolay kolay wazgecmemelıdır,sewdıgı ıcın sawaşmalıdır yılmamalıdır''gercekten asıl aşk budurkolay olan hıcbırsey aşk degıldırpaylaşım için cok teşekkulercesaretın ıcın ıse tebrıkler