Zamanım Yok/Can Dündar

'İşlerim çok Başka hiçbir şeye bakamıyorum' 'cep telefonlarıma cevap veremiyorum'
İşlerim çok Başka hiçbir şeye bakamıyorum'
Bu lafı bir kişiden daha duyarsam, büyük ihtimalle katil olacağım

Mailime iki satır bile cevap yazmayanlar 'çok yoğun'; bir şey anlatmak için söz verip haftalarca sesi çıkmayanlar 'çok yoğun'; benden başka herkes ama herkes çok yoğun

'Aaa tabii; onun için konuşmak kolay Evde oturup yazıyo rsadeceÇalışmaktan haberi yok'

İstesem ben de 'çok yoğun' olabilirim 'Bugün şunu yetiştirmem lazım; yarın şuraya gidip yazı konusu bulmam lazım, birkaç ay içinde romanımı bitirme planım var, sarkmaması lazım, o lazım, bu lazım' Hayatı boş vermek istedikten sonra 'yoğun' olmaktan kolay mazeret yok ki Hatta sadece yemek pişirip, alışverişe çıkıp, dizi izleyip yaşayarak da 'yoğun' olabilirsiniz

'Sinemaya gidemem ki, bugün temizlik yapacağım' E yapma

'Ay seni arayacaktım, hep aklımdasın ama işlerden başımı kaldıramıyorum ki'

Kâinatın en saçma ve zekâ özürlü mazereti Yani 'kafama uçan daire düştü, hastanedeydim' deseniz daha inandırıcı olur Normalde hiç kimse hayatının 24 saatini çalışarak geçirmez En azından yemek yemek, uyumak ve tuvalete gitmek için ara vermeniz gerekir Ve bu aralarda sevdiğiniz insanlarla en azından telefonda konuşabilirsiniz, değil mi?

Ben bir insana vakit ayırmamanın mazereti olarak 'çok çalışıyorum'u kesinlikle kabul etmiyorum Eğer biriyle aylarca görüşmüyor ve 'işlerim var, ondan' diyorsanız, bunun iki anlamı vardır:

a) Ben aynı anda iki işi yapamam Doğal olarak çalışırken araya kimseyi katamamMerdiven çıkarken çiklet de çiğneyemem Hayatım allak bullaktır Zaman nasıl değerlendirilir bilmiyorum

b) Seninle görüşmek istemiyorum

c) Ciddi anlamda işlerim yüzünden görüşemediğimizi sanıyorum Bu mazerete gerçekten inanmışım Kimi kandırıyorum ki?

(Son şıkkı kabul edecek babayiğit pek bulunmaz) Ve hiç kimse beni birinci şıkka inandıramazÇünkü biriyle görüşmek isterseniz, mutlaka vakit ayırırsınız

Bu aralar üst üste birkaç kişiyle bu 'çok çalışıyorum da; başka bir şeye bakamıyorum' muhabbetini yaşadım; konuya o yüzden taktım Bir insandan örnek vereceğim Şu an için kendimi örnek veremem çünkü 'evde çalışan yazar' olduğum için kimsenin beni iş konusunda ciddiye aldığı yok Neyse canım, bana ne? Ben yazıyor muyum? Yazıyorum Paramı alıyor muyum? Alıyorum Gerisi beni hiç ilgilendirmiyor Ama şunu da belirtmem gerek Öğrencilik hayatım boyunca hiçbir zaman derslerin, sınavların, çalışmaların,zevklerimin önüne geçmesine izin vermedim Benim için okul her zaman ikinci plandaydı

Eğer çok sevdiğim bir film oynuyorsa, yarınki sınava çalışmayı birkaç saat sonrasına erteledim ve filmi izledim; canım ertesi günü ödev yetiştirmeye oturmadan önce gezmek istediyse çıkıp gezdim; ders çalışmayı planladığım gece bir arkadaşım 'haydi sinemaya gidelim' dediyse her şeyi olduğu gibi bırakıp sinemaya gittim Çünkü benim için 'sevdiğim insanlar' ve 'kendime vakit ayırdığım hayatım' her şeyden önemliydi Hayatımda hiç kimseyi 'çalışmam gerek' diye geri çevirmedim

Bir arkadaşa 'hayır, eve gideceğim' dediysem, bu o anda eve gitmek istememden başka bir sebebe asla dayanmadı En önemli işin başında da olsam, bir dostum 'seninle konuşmaya
ihtiyacım var' dediğinde ben tüm işleri bırakırım Çünkü hiçbir şey, çevrenizdeki sevgi ve sahip olduğunuz yüreklerden daha önemli olamaz Hayat kısacık, acayip bir şey

Hırslarla, kıskançlıklarla ve eşek gibi çalışmakla bitirilemeyecek kadar da değerli Elbette boş boş oturun demiyorum Çünkü hayat aynı şekilde, boş boş oturulmayacak kadar da değerli Ama iş dediğiniz şey, sevdiklerinizle, kendinizle, hobilerinizle geçireceğiniz zamanın tamamını çalıyorsa, inanın bunda büyük bir terslik vardır Kendini çalışmaya ciddi bir biçimde adayan ve sevdiklerine zaman ayıramayacak kadar işlerine gömülmeyi kendi özgür iradesiyle seçen kişiler de var tabii Ben böylelerinin asla evlenmemesi gerektiğini düşünüyorum Ve bu, kesinlikle tahammül edebileceğim bir kişilik tarzı değil

Neyse, geçeyim örnek kişime: Ben ortaokul hayatım boyunca Soma'da yaşadım (Oradaki hayatım da alemdi aslında Bir ara onu da yazayım) Anlatacağım kişi, bir arkadaşımın babası (Ailecek de görüşüyorduk; aynı apartmandaydık) Adam her sabah en geç altıda işe gitmek zorundaydı (Mühendisti galiba Maden ocaklarına çıkıp oradaki işleri yürütüyordu) Yani haftanın beş günü, ciddi anlamda 'sabahın körü' diyebileceğiniz bir saatte işinin başında olmalıydı Bu durumda erkenden yattığını ve hafta içi başka hiçbir şeye vakit ayıramadığını düşünürsünüz, değil mi? En azından benim hayatımdaki 'yoğun insanlar' için bu çalışma tarzı
'işe git, eve gel, yemek ye, uyu, işe git, eve gel, yemek ye, uyu' düzenini gerektiriyor Ve hafta sonları da 'hafta içinin yorgunluğunu bir türlü atamıyorum'diye evde yatarak geçirilirdi Aşırı yoğun çalışma temposu yüzünden bunlara laf da söylenmezdi Çünkü 'çok çalışıyorum, görmüyor musun?' demeleriyle, her türlü tartışma anında biterdi Peki arkadaşımın babası böyle mi yaşıyordu? Büyük harflerle cevap veriyorum:

HAYIR, ASLA

Akşam eve döndüğünde sosyal hayatı başlardı Yemek bazen evde, bazen bizim de dahil olduğumuz dost topluluğuyla beraber dışarıda yenirdi Sonra mutlaka birinin evinde toplanılır; eğlence gırla giderdi Bu adam işinin dışındaki tüm vaktini sevdikleriyle geçirir ve
karısına asla yalnızlık hissettirmezdi Hemen hemen her hafta sonu mutlaka ya Dikili'ye ya da Aliağa'ya yemeğe giderdik Asıl çarpıcı örneğimi daha vermedim Haftanın her günü sabah altıda işte olan ve akşam hava kararınca eve gelen bu adam, (bazen cumartesileri de çalışıyordu galiba)evlilik yıldönümünde karısını Soma'ya iki saat uzaklıkta olan İzmir'e ***ürdü Hayır, hafta sonu değil BÜTÜN GÜN çalıştığı bir günün akşamında eğlenmek için gittiler ve gece yarısını geçe döndüler Ertesi gün de bu adam tekrar sabahın köründe işine gitti!!!

Hiç kimse bana hiçbir şey için 'çok meşgulüm, çok yoğunum, vaktim yok da ondan' gibi bir mazeret sunmasın Ben inanmıyorum Eğer biri beni aramıyorsa, aramak istemediği içindir Eğer benimle görüşmüyorsa, görüşmek istemediği içindir Ben başka HİÇBİR mazereti kabul etmiyorum Son örneğimin ardından bu yazıyı bitirebilirdim Çünkü gerçekten başka hiçbir lafa gerek yok Vakit ayırmak istersen, istediğin herşeye ve herkese vakit ayırabilirsin Ama müsaadenizle ben bu konuyla ilgili söylenmiş ve gerçekten çok hoşuma giden sözlerden de bir demet sunmak istiyorum Bunları herkesin çerçeveleterek duvarına asması gerek 'İşim var,
vaktim yok' diye saçmalamaya ve daha da korkuncu bu saçmalığa kendimiz de
inanmaya başlarsak acilen okuyup kendimize geliriz:

-İşinizin çok önemli olduğunu düşünüyorsanız, bu sinirlerinizin ciddi biçimde bozulduğunun en açık göstergesidir Bertrand Russell)

-Mutluluğun formülü, gerektiğinde önemsiz şeylerle meşgul olabilmektedir(Edward Newton)

-Bitap bırakan günlük yaşam, ancak bir *****ın karşılaşabileceği bir hayat krizidir (Anton Çehov)

-Eğer boş zamanınız yoksa, ruhunuzu kaybediyorsunuz demektir (LPSmith)

-Kalitenizin ölçüsü, boş zamanlarınızda ne yaptığınızdır

Medeniyetlerin kalitesi de insanlara sağladığı boş zaman ve bunun kalitesi ile ölçülür(Irwin Edman)

-Babam bana çalışmayı, fakat işin esiri olmamayı öğretti Şimdi okumanın, hikaye anlatmanın, şakalaşmanın, konuşmanın ve gülmenin iş kadar; hatta ondan da önemli olduğunu biliyorum (Abraham Lincoln)

-Boş zamanı iyi değerlendirmek, çok ciddi bir sorumluluktur (William Russell)

VE BENİM FAVORİM:

'Yeterli zamanım yok deme Büyük insanların da günleri 24 saattir'

CAN DÜNDAR

çok güzel ve anlamlı bir yazı aslında


Paylasım için teşekkürler!!!

Gerçekten çok güzel
ee ne de olsa can dündar neyi yanlış veya kötü yazdıki şimdiye kadar