Meğer Her Şey Elimizdeymiş

Kuşkuları gidermek insanlığa karşıAydınlığa yol tutmuş bir bakışın ilk adımlarını hissetmek buruk yüreklerdeSadece ve sadece yaşamın güzelliklerini zenginleştirmek ve yeşertmek çorak topraklardaŞimdiye kadar yazılmışların, çizilmişlerin gölgesinde kalmadan üste çıkarak, kazırcasına tırnaklarımızlaSıkıntı rüzgarının avucunda dolaşan ruhlarımızı dinamikleştirmek statik dünyanın bir deminde



Bir çalılığın arkasına sinmiş gizlenen yüreğimizin sessiz çığlığını duymak, aralanan perdeden sabah güneşinin yüzünü göstermesinin verdiği heyecanı duyar gibiGeçmiş zaman keşkelerinin ritminde yerinde sayan ruhlar;geleceğe koşun, geleceğe koşun aydınlık geleceğe; basit, ama mutluluk meşalesini elinde taşıyan eller yıldızlar tepesine koşun


Ne demiş şairimiz bir şiirinde:


“Ne içindeyim zamanın
Ne de büsbütün dışında
Yekpare bir anın
Parçalanmaz akışında” diyerek, anlayana


Belagatım üslubumu aşıyor da bazen kalemime hükmetmek zor geliyorHele kimi zaman durdurmak mümkün değil, kalem haykırıyor kağıda


Elimizdeymiş her şey aklımıza gelebilecek her şey, bir yazarımız öyle diyor bir eserinde, haklı galiba elimizde her şeyHakikaten öyle ,düşündükçe bir çok yalanı gerçeği bulmak, ona ulaşmak zor olmuyorElimizdekilerin değerini bilmek kalıyor geriye , mutlu olmanın başlangıcı da burada yatıyor belli ki


“Günaydın gülümseyen odam,
Yorgunluk bilmeyen saatim”


Hadi yeni bir gün başlıyor, elindekilerin değerini bil, hayatın aynasını eline al, bir bak ve düşün kendini sıkmadan ama umarsızca da değil haMerhaba deyin güzel bir güne, merhaba


“Azmi sular boğup, ateş yakamaz
Sanma ki irade inzivadan çıkamaz
Eğer sağlamsa ruhunuz emin olun ki;
Yollar yorup sizi, yıllar yıkamaz”

Hayalimizi güçlü tutalım bu uzun lakin kısa yolda , hayalimiz yok olursa yolunu bilmeyen yolcudan farkımız olmaz çünkü"Çaresizlik" kavr***** da değinmeden geçemeyeceğim yazımdaTek cümle desem ne olur ki, çaresizlik akıllı adamı zirveye taşırmış, diyeEdison’u mucit yapan da bu değil mi zaten bilirsiniz


Bir akşamüstü geldin ve gün batmadan gideceksin insanoğlu unutma ve sev hayatıZaman, geç kalmayı alışkanlık haline getirecek kadar uzun değilErken gelip sen zamanı bekle gereken yerde


Sevdiğim bir hikayeyi de anlatmadan geçemeyeceğim dostlar:


Zamanın birinde İtalyan yazar Luciano, bir sebepten 17 seneye mahkum olurBir zaman sonra 17 sene hücrede geçer mi düşüncesi kemirir aklını, saniye saniyeNeden sonra bir karınca ilişir gözüne ve onu eğitip arkadaş yapmak fikri gelir aklına çaresizce ve mantıktan uzak bir şekildeUğraşır uğraşır ve sonunda başarırKonuşur onunla bir arkadaş gibi her şeyiVelhasıl17 sene bitip çıktığında bedeni yorgun, ama yüzünde özgürlüğün sevinci ve heyecanıBir yere giderler dostuyla yerler içerlerSonra neden paylaşmak ister bir dostu olduğunu ve göstermek ister garsona 17 yıllık emeğiniÇağırır yanına garsonu Garson ise pardon özür dileriz der vebitirir 17 yıllık emeğiÇok şey ifade ediyor anlayana bu hikaye çok


“Herkesin karıncasına saygı duy”


Hayatı işte böyle yaşaÇünkü gerçekten herkesin karıncası en önemlidirSenin için önemli olmasa da


Ha bir de unutmadan eskiden yağmur yağdı mı “toprak ne güzel mis gibi koktu” dediğimiz geldi aklıma öylesineYazık ki mektup gibi hasret kokmuyor yazdığımız e-mailler de


Meğer her şey elimizdeymiş!?

alıntı