Oğullar Ve Rencide Ruhlar / Alper Canıgüz

Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar Ben de intihar etmeye karar verdiğimde beş yaşındaydım işte

Olay şöyle gelişmişti Bunaltıcı bir yaz akşamıydı Hava çoktan kararmaya başlamıştı ama babam yine ortalıkta gözükmüyordu Annem pencerenin önüne çektiği sandalyeye oturmuş yolu gözlerken bir yandan babama ileniyor, diğer yandan da bir dilim karpuzu dişliyordu Sonra bir ara gelip bana iyi bir sopa çekti Ya bir yaramazlık yapmış, ya da sinirini bozacak bir laf etmiştim herhalde Anımsamıyorum şimdi Belki de bir şey yapmamıştım Her neyse, fena benzetmişti beni Ama kendimi bu yüzden öldürmeye karar vermedim Bu ne ilk dayak yiyişimdi, ne de yediğim en kötü dayak Annemin, beni patakladıktan hemen sonra sıhhi durumumu kontrol etmek gibi sapıkça bir huyu vardı

Bacaklarımı incelerken kaval kemiğimin çok kötü şiştiğini, morardığını ve kanadığını gördü Derhal ecza dolabından sargı bezi, tendürdiyot falan getirip pansuman yaptı yaraya Pencerenin önündeki yerine döndüğünde onun ağladığını fark ettim Başını avuçlarına gömmüştü ama arada bir kafayı kaldırıp yolu kesiyordu yine de “Ellerim kırılsaydı,” diyordu kendi kendine Dokunmuştu bu hali bana “Hayır anne, kırılmasın ellerin,” dedim yaralı bacağımı ona uzatarak “Geçsin, gene döv” Ben bu lafı edince o daha da böğüre böğüre ağlamaya başladı

Ağlarken ağzının kenarından karpuz suları sızıyordu Acınası bir hali vardı gerçekten İşte o zaman, bu kadarı yeter dedim Göreceğimi gördüm, çekip gitmenin zamanıdır bu berbat yerden Babam anneme acı çektiriyordu, annem bana ve ben, muhtemelen her ikisine de… Anlayacağınız, kararım fevri değil gayet mantıkiydi

Hemen odama gidip anneme bir mektup yazdım Ona ölümümden dolayı biraz üzüntü duymasının sağlıklı olacağını ama bunu fazla abartmaması gerektiğini açıkladım Yeri doldurulmayacak bir evlat sayılmayacağımı, dilerse benden çok daha iyi bir sürü çocuk sahibi olabileceğini belirttim Sık sık kumbaramdan para çaldığımı, bu paraları hiç onaylamayacağı biçimlerde harcadığımı, küfürbazlık ettiğimi, son olarak da televizyonun üzerinde duran, manevi kızı saydığı ve Pelin ismini verdiği oyuncak bebeği sık sık yatağıma alıp kirli emellerime alet ettiğimi itiraf ettim Bazılarınızın beş yaşındaki bir çocuğun böyle şeyler yazamayacağını düşündüğünü biliyorum Size çocukları hafife almamanızı öneririm Unutmayın ki, insanların çoğu dünyaya bir dahi olarak gelir ve öbür dünyayı bir ahmak olarak boylar

Ne haltsa Mektubumu katlayıp yatağımın üzerine koydum ve pencereyi açtım Evimiz dördüncü kattaydı ve aşağı düştüğümde tahtalıköyü boylayacağım kesindi Pencerenin pervazına tırmanıp son bir kez dünyaya baktım Derin bir nefes aldım Sonra



***