Yalnız İnsanlar

Yalnız İnsanlar - İsa Avcı - Hikayeler - Hikaye - Yaşam Hikayeleri

İşten döndüğümde bir haftadır yanımda kalan ev arkadaşımı iki eliyle başını sıkıca bastırmış vaziyette yer yatağında yatarken buldumOmuzuna dokunduğumda kanlanmış gözleriyle bana bakarak:

-başım çok ağrıyor dedi

-kalk seni hemen doktora götüreyim dedim

Kırılgan,kısık sesi sanki bir kuyunun derinliklerinden gelir gibiydi:

-lüzum yok dedi

Fazla üstelemedimBaşından geçen olayları biliyordumKarısından ayrılmış,evini terk etmiş,beş parasız bir halde sokakta kalmıştıDeğil özel eşyaları elbiselerini dahi alamamıştıKoca bir karton sigarayı iki günde bitirmiştiKüllük niyetine kullandığı renkli fincan tabakları ağzına kadar izmaritle doluyduBaş ucundaki uyku ilacının boş kabı devrik bir haldeydi

-dur sana ıhlamur kaynatayım dedim hem limon da var

SeslenmediMutfağa geçip ocağa suyu sürerken,kendi yaşadığım olayları düşündüm:

“bir zamanlar bende tıpkı arkadaşım gibi işsiz ve beş parasız sokakta kalmıştımYardıma ihtiyacım vardı Konuşacak,dertleşecek,halden anlayacak dostlara ihtiyacım vardıGünlerimin çoğu yatakta geçer,bedenimle birlikte beynim de uyuşurduKahvehanelere gider yoğun duman tabakası altında buruş buruş olmuş gazete sayfalarını reklam ve ilanlar dahil okurdum,yarım kalmış bulmaca karelerini tamamlardımBir gece başım feci şekilde ağrımıştıKalkıp hastaneye gitmiş ve yaklaşık bir saatte bekleme salonunda kıvranarak beklemiş ve nihayet doktor beni muayene odasına almıştıBana neyin var diye sormuştuDoktorun ses tonu belki yüksekti belki ben yabancılık psikolojisi içinde doktorun bana bağırdığını düşünmüştüm

-kapa çeneni demiştim doktora kapa çeneni de dinle…ve tüm hayat hikayemi yarı Almanca yarı Türkçe kelimelerle baştan sona anlatmış,anlatırken de yanaklarımdan aşağı süzülen yaşlara hakim olamamış ve çocuklar gibi hüngür hüngür ağlamıştımDoktor ise konuşmalarımdan bir şey anlamadığı halde meseleyi kavramış ve hikayemi sessizce dinledikten sonra eliyle işaret ederek-yat bakalım şöyle deyip yatıştırıcı bir iğne yapmış,koluma serum takarak odayı terk etmişti

Plastik hortumdan akan damlacıklar kanıma yavaş yavaş karışırken gözlerim kararmış,parlak ve renkli noktacıklar havada uçuşuyorduŞuurumu kaybederken ölümü düşünmüştüm Vakit gece yarısını çoktan geçti,şimdi şuracıkta ölsen cesedine ne yaparlar acaba?Ya tıp fakültesi hastanelerinin birinde kobay olarak kullanırlar ya da sessizce kimsesizler mezarlığına defnederlerO günden sonra cebimde küçük bir kağıt parçası taşımaya başlamıştım ve kağıtta şunlar yazılıydı;herhangi kaza,ölüm ve olağanüstü hallerde lütfen aşağıda isimleri bulunan kişilere haber veriniz


-hadi kalk ıhlamurunu iç dedim

Beli kırık bir yılan gibi hareket ederek doğrulmaya çalıştı:

-iyi ki sen varsın dedi

-düşmez,kalkmaz bir Allah dedim,arkadaşlık böyle zamanlarda belli olur,hem insanın ne olacağı belli olmaz bugün sana yarın bana

Bardaktan zoraki bir yudum içti,yerdeki sigara paketine uzanıp kalan son sigarayı da yaktı, boş paketi tek avucunda buruşturup diğerlerinin yanına fırlattı

-dert etme zamanla her şey düzelir dedimÖnemli olan senin kendini bırakmaman,sabırlı ve metanetli olman

-cadaloz karıya acımam da,çocuklarıma yanarım dediŞimdiden özledim canavarlarıTerli kokuları misk-i amber gibi tüter durur burnumdaYaramazlıkları gözlerimin önünden gitmez Geceleri düşlerime girerlerHele en ufakları yok mu,bana çekmiş kerata

-yarın seni onlara götüreyim dedim biraz seversin onları

Sigarasından derin bir nefes çekti,dumanını dışarıya bırakırken konuştu

-parasız da çocuk sevilmiyor ki birader dedi


PARA…en çok aldandığımız,en çok yanıldığımız ve en çok sevdiğimiz materyal,kağıt parçası değil miydi?Nice yiğidi namerde muhtaç eden,insanın boynunu büken,aşıklar arasına giren,kardeşleri birbirine düşüren kağıt parçası değil miydi?

-para her şey değil dedim Çocuklar babalarını parasız da sever dedimÇocuklar paradan ziyade sevgiye muhtaçtır dedim,hem seni karşılarında görmek onları da sevindirir dedim

-hele yarın olsun bakalım dedi


Duşumu alıp odama geçtimElimde kitap yatağıma uzanmıştım, ancak aklımın bir ucu hala arkadaşımdaydıOdadan gelen garip seslerini işitiyordum;kah kendi kendine konuşuyor,kah türküler söylenip uzun uzun ıslık çalıyorduBu sırada da odalarda volta atıyordu büyük bir ihtimalleBazen sinirleniyor,hakaret dolu küfürler ediyor,gerçek dostluğu ayaklar altına düşünce öğrendim diyor ve öfkesini, görüntüsü sürekli gidip gelen bozuk televizyondan çıkartıyorduEminim ki onun bu halini karşıki apartman dairsinden seyreden komşular onu delilikle itham ederlerdi


İnsanoğlu kendi kaderini bizatihi kendisi çiziyor ve bu kaderi yaşıyor,ve kimselerde olmuyor yanında kaderini yaşarkenOlsa bile anlamıyordu,anlasa hissetmiyorduİnsanın başına gelenler her ne kadar iki eliyle yaptıklarından dolayı olsa da bazen yaratıcı kuluna daha dayanıklı olsun diye bir takım yükler yüklüyorduYaşanan acı olaylarla tecrübe sahibi oluyordu insanZorlaşan hayat şartlarıyla olgunlaşıyor,güç kazanıyorduDünyada her şey bir sebep,bir vesile…ona nasıl yardımcı olabilirim,o bana nasıl yardımcı olabilirbu dünyada kim kime yardım edebilirTatlı dil, güler yüz,hoş muhabbetten başka insan insana ne verebilir ki…


Bu çileyi bizzat kendisi yaşayarak atlatacaktı


Gözlerim kurşun gibi ağırlaşmış,bedenim adeta pelte gibi çökmüştü,ama uyumadan önce arkadaşıma bakmak istiyordum Çoktan uyumuş ve horluyorduAçık bıraktığı ışığı ve televizyonu kapadımÜzerini örterken insanın hayat karşısında ne kadar aciz,zayıf ve çaresiz bir varlık olduğunu düşündüm

İnsan bu hayatta adımlarını atarken daha dikkatli olmalı diye düşündüm



İsa Avcı