Yarınlara Adanmak

Beyaz kıyafetler giymiş olan komutan; ordusundaki her askerinin gözbebeklerini görmeye çalışır gibi, beyaz atının üstünde dikildi
“Geri dönmek isteyenler şimdi dönsün gücenmem, dedi Fakat kalanlara dönüş yok! Ben, işte kefenimi giydim Şehit olursam beni buraya gömeceksiniz! Bu engeli geçemezsek hepimiz burada kalacağız Fakat kazanırsak, güneşin battığı denizlere kadar bu topraklar bizim olacak!”
Kimse yerinden kıpırdamadı Kılıçlar, kargılar havaya kalktı: “Allahüekber, Allahüekber” sesleriyle Malazgirt ovası yankılandı


Akranlarının eğlencede olduğu o gencecik delikanlı, surlara baktı:
“Ya ben İstanbul’u alacağım, ya da İstanbul beni” dedi
Öyle bir inanmıştı ki fethe: Bu imanla denize sürdüğü atı suda yürümeye başlamışken, yakınındaki hocası yetişip hayvanın dizginlerini tuttu!



Tarihimizde, bütün dünyaya yetecek kadar “adanmışlık” hikâyesi mevcuttur Fakat bu destanlardan binlercesini toplasak, kendimiz için bir tane hikâye yazılmış olmayacak! Ve bizden önce yaşanmış olanlar, bugün bizi bir yere götürmeyecek
Zaten örnekler; “örnek alınsın” diye anlatılıyor, tembeller böbürlensin diye değil
Tarihi yazanlar, yani tarihi yapanlar, yaşadıkları zamanda birer masal kahramanı değildiler, onlar da herkes gibiydiler Fakat onların diğerlerinden farklı olarak yaptıkları bazı işler, tarihi onların isimleriyle yazdı!



O zaman da insanlar vardı her yerde, şimdi de insanlar var O zamanki insanlardan da sadece bazısının ismi kaldı bugünlere, şimdiki insanlardan da sadece bazısı anılacak yarınlarda
Kim onlar? Sen hangi ordunun içindesin? Ve sen (herkesten “artı” olarak) yarınlara doğru ne yapmaktasın?

Muammer Erkul