Çocukluğumuzda

**KRDNZ** · 12-06-2010

Bizim çocukluğumda Annelerimiz çalışmazdı

Okuldan eve geldiğimde
boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım

Hatta Babamın bile anahtarı
yoktu

Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi

Her yere
birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktuki

En
büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı

Sokakta oynamak diye bir kavram
vardı yani

Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık

Okula
arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek
gelirdik

Servis falan yoktu

Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı
kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık

Annelerimiz bu durumu
bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar
gönderirdi

Mahallemizdeki teyzeler Annemiz gibiydi

Susayınca girer
evlerine su içerdik

Ya da pencereden bize bir sürahi bir bardak
uzatırlar, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik

Kısacacı evine
gidip gelen

ki ; sadece çişi gelen giderdi evine elinde mutlaka
yiyecekle dönerdi

Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştırırlardı
bizi

Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı

Sonra
kavgal arımız da öyle ustura, falçata ile olmaz, onlar nedir bilmezdik
bile, asla kanla falan da bitmezdi,en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan
adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık

Ben bizim çocukluğumuzu
çok özledim

Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki

Komşumu tanımıyorum ama
evinin camında, temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin
der konuşurum

Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem

Evimizi
kendimiz temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruş hepimizin elinde
bezler güle oynaya bitirirdik işleri

Evlerimiz var, içinde yaş yan
yok

Parklarımız var, içinde oynayan çocuk yok

Ama her yıl sökülüp
yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan
yapay insanlar

Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz

Tahta
iskemlelerimizde oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını
soran çocuklarımız yok oldu

Benim değildir bu kültür

Ne ruhuma, ne de kültürüme hitap eder

Nedir
bunlar? Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar
olduk

Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk

İyi de
neden böyle olduk ? Biz mi istemiştik? Yoksa birileri mi böyle
istedi

'Her toplum hakettiği gibi yönetilir'' derler ya,
hakettiği gibi de yaşar diyelim mi ?

12-06-2010	#1
KRDNZ	Çocukluğumuzda Bizim çocukluğumda Annelerimiz çalışmazdı Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım Hatta Babamın bile anahtarı yoktu Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydiHer yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktuki En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik Servis falan yoktu Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık Annelerimiz bu durumu bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi Mahallemizdeki teyzeler Annemiz gibiydi Susayınca girer evlerine su içerdik Ya da pencereden bize bir sürahi bir bardak uzatırlar, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik Kısacacı evine gidip gelenki ; sadece çişi gelen giderdi evine elinde mutlaka yiyecekle dönerdiDüşünce kaldırırlar, kavga edince barıştırırlardı bizi Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı Sonra kavgal arımız da öyle ustura, falçata ile olmaz, onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi,en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardıkBen bizim çocukluğumuzu çok özledim Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki Komşumu tanımıyorum ama evinin camında, temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri Evlerimiz var, içinde yaş yan yok Parklarımız var, içinde oynayan çocuk yok Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz Tahta iskemlelerimizde oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu Benim değildir bu kültür Ne ruhuma, ne de kültürüme hitap eder Nedir bunlar? Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk İyi de neden böyle olduk ? Biz mi istemiştik? Yoksa birileri mi böyle istedi 'Her toplum hakettiği gibi yönetilir'' derler ya, hakettiği gibi de yaşar diyelim mi ? __________________ Garbın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imânı boğar, 'Medeniyyet!' dediğin tek dişi kalmış canavar? Ey ŞaiR! Bana Yağmurdan bahsetme, yağdır