Türk Sinemasında Geçiş Dönemi

Türk Sinemasında Geçiş Dönemi

1922-40 yılları arasında Muhsin Ertuğrul'un tek başına temsil ettiği Türk sinemasında bir
tek 1937'de Nâzım Hikmet, Güneşe Doğru adlı filmi yönetti O zamana kadar Ertuğrul'a senaryolar yazmış olan Nâzım Hikmet bu filmde çok köklü yenilikler uygulamadıysa da belli bir şiirsellik denedi

Almanya'da ve Fransa'da fotoğrafçılık öğrenimi gören ve tiyatroda hiç çalışmamış olan Faruk Kenç sinemaya girerek yeni kurulan Ha-Ka Film adına önce Reşat Nuri Güntekin' den uyarlanan Taş Parçası'm (1939), sonra da özgün bir senaryoya dayanan, ama aslında Amerikan polisiyelerini taklit eden Yılmaz Ali'yi (1940) yönetti Ha-Ka Film 1942'de, Çekoslovak asıllı bir revü oyuncusu olan Adolf Körner'e de film çektirmeye başladı Körner'i 1943'te, gene batıda bulunmuş Şa-dan Kâmil'in, 1944'te de, batıda ünlü sinemacı Abel Gance'ın asistanı olarak çalışmış olan Baha Gelenbevi'nin yönetmenliğe başlaması izledi

Muhsin Ertuğrul'un yanında yetişmiş ve onunla birlikte Nasrettin Hoca Düğünde'yi (1941) çekmiş olan Ferdi Tayfur da 1946'da tek başına yönetmenliği denedi
Tiyatro kökenli olmayanların da yönetmenliğe başlamasıyla Türk sinemasında tiyatrocuların kesin egemenliği ortadan kalkmış oldu Ama bu, filmlerde sinemanın çağdaş anlatım biçimlerinin uygulandığı anlamına gelmiyordu Filmlerde gene tiyatro etkisindeki anlatımın ve acemiliklerin izleri görülüyordu Bununla birlikte, örneğin Yılmaz Ali gibi filmlerde Amerikan yapımcılarının anlatımlarını taklit etme çabasına, dolayısıyla sinemanın kendine özgü çerçeveleme, çekim ölçeği ve kurgu biçimlerini daha etkin kullanma denemelerine de rastlanıyordu

Bu özellikleri nedeniyle 1940-50 arası dönem, Türk sinemasında "tiyatroculardan sinemacılara" geçiş dönemi olarak nitelendirilir
Yeni yönetmenlerin sinemaya girmesiyle film sayısında da bir artış görüldü Yılda çekilen film sayısı 1947'de 12'yi bulmuştu 1948 yılı ise Türk sineması açısından bir dönüm noktası oldu Belediye Gelirleri Kanunu gereğince yerli filmlerden alınan eğlence resmi (bir çeşit vergi) yüzde 70'ten yüzde 25'e düşürüldü Bu değişiklik film yapımını kârlı bir iş haline getirdi Film sayısında ve izleyicide büyük bir artış gözlendi 1948'de 18, 1949'da 19, 1950'de 22, 1951'de 36, 1952'de 61 film yapıldı Sinema büyük kentlerin dışına taşmaya başladı

Sinemanın ülke çapında yaygınlaşması, izleyicinin genel eğilim ve özlemlerini kollayan, bunlara seslenerek yaygınlık kazanmaya çalışan "popüler" bir sinema doğurdu Acıklı aşk öyküleri, tarihsel serüvenler, polisiyeler genellikle Mısır ya da Amerikan filmlerine benzetilerek ya da bu filmlerden aktarılarak çekiliyor ve dönemin gözde filmleri oluyordu
Bu dönemde Yerli Film Yapanlar Cemiyeti (1946) kuruldu ve ilk ciddi yerli film yarışmasını düzenledi (1948) Bu yarışmada Şakir Sırmalı'nın Unutulan Sır'ı birinci, Turgut De-mirağ'ın Bir Dağ Masalı filmi ikinci seçildi

Hem zaman kazandırdığı, hem de tiyatro dışından gelen oyuncular yeterli ses ve konuşma eğitimine sahip olmadıkları için film çekimlerinde sesli çekim bırakılarak dublaj yöntemi benimsendi Bir başka deyişle, filmler sessiz çekilip sonradan seslendirilmeye başlandı