(Gurbet Kuşu )

Gurbet Kuşu

Öğretmen okulu sınavını kazanmam, beni, annemi ve babamı sevince boğmuştu Her yeni haber gibi, bu haber de kısa zamanda köye yayılmıştı Beni görenler tebrik ediyor, bazıları da “hayırlı olsun” demek için evimize geliyorlardı O kadar çok sevinçliydim ki tarifi zor duygular yaşıyordum

Okula kayıt zamanı gelince babam Ankara’ya gitti Öyle merak ediyordum ki babamın gelmesini, dört gözle bekliyordum Bakalım neler anlatacaktı

Evimizin balkonundan köyün girişi görünürdü Sık sık balkona çıkıp köyün arabası geliyor mu diye yola bakıyordum Benim telaşlı hâlim, sonunda annemi

kızdırdı:

- Gezinip durma oğlum Köy otobüsünün her gün geliş saati belli Sen telâş edince erken mi gelecek sanıyorsun?

- Biliyorum anne, elimde değil ne yapayım Merak ediyorum Babam bir gelseydi Bir aksilik çıkar diye korkuyorum

- Gelir inşallah oğlum İçini ferah tut Hadi bu arada hayvanların yemini veriver Baban gelirse kızar sonra

Haklıydı annem Babam gelmeden hayvanların yemini vermeliydim Giderken sıkı sıkı tembih etmişti Bir yere giderken hep aynı sözler: “Onların da canı var oğlum Biz nasıl açlığa dayanamıyorsak onlar da dayanamaz Ağzı yok

dili yok, acıktım diyemez ki”

Ahırdaki hayvanlara yemlerini verdim, su içtikleri leğenleri doldurdum ve tekrar eve çıktım Balkondan bakmamla köyün otobüsünü görmem bir oldu Köylüleri her gün şehre götürüp getiren bu küçük otobüs, mezarlığın yanından tozuta tozuta geliyordu

Ocağın başında yemek yapan anneme “araba geldi” diye bağırıp hızla aşağıya indim Yolcuların ineceği meydana kadar koşarak gittim Nefes nefese

kalmıştım Babam elinde birkaç poşetle indi Ben elinden poşetleri alırken

yavaş bir sesle, tane tane konuştu:

- Yürüyerek gelsen olmuyor mu oğlum? Gören de önemli bir şey var sanacak

“Benim için önemli” dedim, kısık bir sesle Babam güldü:

- Anladım Senin aklın fikrin yeni okulunda, dedi

Babamla eve doğru yürüyorduk Ben arka arkaya sorular yöneltiyordum babama O, beni meraklandırmak için cevap vermiyor, “eve bir varalım, her şeyi konuşuruz, acele etme” diyordu

Akşam evde her şeyi anlattı babam Okula kaydımı yaptırmıştı O anlattıkça ben daha bir heyecanla dinliyordum “Tamam mı küçük bey, başka sorun var mı?” dedi Bakışları sevgi doluydu, o anda sarılıp öpmek geldi içimden

“Aslan babacığım” dedim Sarıldım ve yüzüne kocaman bir öpücük kondurdum O

da karşılığını vermekte gecikmedi

Okulların açılma tarihi yaklaştıkça bende bir tedirginlik başladı İlk zamanlardaki sevinç ve coşku, yerini başka duygulara bırakmıştı Hüzün mü desem korku mu desem bilmiyorum İlk defa ailemden ve köyümden ayrılacaktım

Türkülerde ve şiirlerde söyleyip durdukları gurbetle tanışacaktım Dayanabilecek miydim? Ayrılık acısı şimdiden ince ince içimi sızlatmaya başlamıştı

Ben böyleydim ya, bir de annemin ve babamın halini görseydiniz acırdınız Bir tanecik çocuklarını gurbete göndereceklerdi Annem gözyaşlarına engel olamıyor, babam da ona kızıyordu, “çocuğun önünde ağlama, onu da üzeceksin” diye Babamın da gözleri nemliydi, fakat duygularını belli etmek istemiyordu Canım babacığım benim, ben yokken ne kadar gözyaşı döktüğünü bilmiyorum sanıyordu Oysa annem her şeyi anlatıyordu bana

Köyden ayrılmamdan bir gün önce annem valizimi hazırlıyordu Elinde bir mendil, sık sık burnunu siliyor, ağladığını belli etmemek için bazen dışarı çıkıyordu Babam bir yandan çay içiyor, diğer yandan bana moral vermek için konuşuyordu Tarihte önemli insanların hayatlarından örnekler veriyordu

“Onlar da zamanında çok sıkıntı çekmişler Büyük adam olmak kolay mı?” diyordu

Ben ise boş gözlerle babama bakıyordum Bazen dalıp gidiyordum uzak diyarlara Yarın benim için yeni bir hayat başlayacaktı

Ayrılık günü geldi çattı Bir gün sonra okullar açılacağı için, pazar günü köyden ayrılmadan önce babamla birlikte son hazırlıkları yaptık Annem gözyaşları içinde uğurladı bizi Başarılı olmam için dualar etti, birçok

tavsiyelerde bulundu Yüzümü, gözlerimi, saçlarımı öptü kokladı, öptü kokladı Ben de annemin elini ve yüzünü öptüm İkimiz de hıçkıra hıçkıra ağlıyorduk Babam bu manzaradan oldukça etkilenmişti Ağladığını belli etmemek için sık sık arkasını dönüyor, gözyaşlarını mendille siliyordu

Nihayet köyün meydanına geldik Orada bulunanlarla tek tek vedalaştım Hepsi de benim başarılı olmam için dua ettiler Babamla birlikte otobüse bindik Bizi uğurlayanlara defalarca el salladım Annem yemenisinin ucuyla

gözyaşlarını siliyordu Canım annem Bir tanecik çocuğunu gurbete göndermek onu ne kadar üzmüştür kim bilir Evden çıkarken bana sarılıyor, “kara gözlü Selim’im, gurbet kuşum benim, sen olmadan anan nasıl duracak buralarda” diyordu “Ben bu eve köye sığmam gayrı yavrum” diyordu Ben de içimden “Ya ben ne yapayım anacığım? Şimdiye kadar hiç ayrıldım mı senden? Aylarca sürecek bu hasrete nasıl dayanacağım?” diyordum

Otobüs köyün toprak yollarında ağır ağır ilerliyor, uzun ince yollar bizi köyden uzaklaştırıyordu Geriye dönüp baktığımda görebildiğim tek şey, caminin minaresi oldu Oldukça zarifti, bir kurşunkalemi andırıyordu Babamla yan yana oturmamıza rağmen konuşmuyorduk Anlaşılan ikimiz de hâlâ ağlama faslının etkisini üzerimizden atamamıştık

Ankara’ya gelince vakit kaybetmeden öğretmen okuluna gittik Şehrin dışında, oldukça ıssız bir yerdeydi Çevrede kocaman boş tarlalar gözüme çarpmıştı Araba okulun yakınında durdu Bizimle beraber birkaç kişi daha

indi Babamın elinde bana ait iki valiz vardı Okulun kapısında bir adamla karşılaştık Okulun müdür yardımcısıymış Babam beni kayıt ettirmek için geldiğinde kendisiyle tanışmış Selamlaştılar Bize “hoş geldiniz, delikanlı bu mu?” derken eliyle de saçlarımı okşadı

Bizi odasına götürdü Babamla sohbete başladılar:

- Hocam burası da sanki köy gibi Her zaman böyle sakin mi olur?

- Bugün tatil olduğu için böyle Okul açılınca cıvıl cıvıl olur, o zaman da gürültüden rahatsız oluruz

- Bizim Selim alışabilir mi buraya hocam? İlk defa bizden ayrılıyor da

- Alışamayacak bir şey yok Birkaç günde alışır, hiç merak etmeyin Hepsi bunun gibi, birçok arkadaşı olacak

Müdür yardımcısı bizi yatakhaneye götürdü Valizleri bir köşeye koyduk ve dışarı çıktık Babam müdür yardımcısına veda etti:

- Ben gidiyorum hocam, bugün köye dönmem lâzım Selim önce Allah’a sonra

sizlere emanet Herhangi bir şey olursa bize telefon edersiniz Bir emriniz

var mı hocam?

- Emrimiz olmaz ricamız olur, dedi müdür yardımcısı Konuşmaya devam etti:

“Siz Selim’i merak etmeyin Bundan sonra bir annesi babası da biziz burada Ona moral verin Buradaki bütün öğrenciler aynı şartlarda Göreceksiniz en kısa zamanda alışacak O kadar çok arkadaşı olacak ki Gözünüz arkada

kalmasın Ben sizi baş başa bırakayım, size hayırlı yolculuklar

Babamla beraber okul bahçesinin kenarına gittik Kavak ağaçlarının altındaki kanepeye oturduk Babam oldukça duygulu bir sesle konuşuyordu

Sesi titriyordu Sanki ağlayacak gibiydi:

- Köyün hâlini biliyorsun oğlum Yoksulluk diz boyu İş çok, para yok Bizim çektiğimiz sıkıntıları bir de sen çekme Biliyorum zor olacak ama dayanmak zorundayız Zahmet olmadan rahmet olmaz derler Senin istikbâlin

için sen de biz de bu gurbetliğe, hasretliğe dayanacağız oğlum Okulu bitirince elinde bir mesleğin olur Kimseye muhtaç olmazsın Maaşın olur, gül gibi geçinir gidersin Beni anlıyorsundur inşallah

Başımı sallayarak söylediklerini onayladığımı belli ettim Fırsat buldukça beni ziyarete gelmesini söyledim Bu arada gözlerimden ince ince yaşlar süzülüyordu

Babamla okulun bahçe kapısının önünde vedalaştık Ağladığını belli etmemek için büyük çaba harcıyor, mendiline burnunu silermiş gibi yapıyor, ama aslında gözyaşlarını siliyordu Onun bu halini görünce boğazıma bir şey

düğümlendi sanki, konuşmakta zorlanıyordum

- Ben gidiyorum oğlum, dedi ağlamaklı bir sesle “Kendine iyi bak Sık sık mektup yaz bize Bir ihtiyacın olursa haberimiz olsun Valizin içindeki cüzdanda para var Gereken yerlere harcarsın Sakın bizi düşünüp de derslerini ihmal etme Ben işlerden fırsat buldukça gelirim Allah’a emanet ol akıllı Selim’im benim”

Babamın elini ve yüzünü öptüm Ağlamaktan kısılmış sesimle zoraki konuşabildim:

- Güle güle git babacığım Anneme çok selâm söyle Onu şimdiden özledim Benim için üzülüp hasta olmasın

Babam yüzümü ve gözlerimi öptü Saçımı okşadı ve beni fazla üzmemek için hızla ayrıldı Hem hızlı hızlı yürüyor hem de ara sıra arkasına dönerek bana el sallıyordu Arkasından bakakaldım Otobüs durağına giden babam, ilk gelen otobüse bindi ve çekti gitti

Hüzünlü duyguların etkisinde yatakhaneye gittim Bir yatağın kenarına oturup uzun düşüncelere daldım Annemin dediği gibi, ben artık bir gurbet kuşuydum

Okulun diğer öğrencileri birer ikişer gelmeye başlamışlardı Yeni gelenlerle uzaktan birbirimize bakışıyorduk Onlarda da bir tedirginlik ve hüzün göze çarpıyordu Yatakhane oldukça genişti Ranzalar yan yana dizilmişti Beton duvarlar ve soğuk ranzalar içimdeki hüznü daha da arttırıyordu O anda annem aklıma geldi Ben ayrılınca ardımdan ne kadar ağladı kim bilir

İlk gece uzun süre uyuyamadım Bir ara epeyce içlendim ve yorganı başıma çekip gizli gizli ağladım Zaman zaman diğer ranzalardan da ağlama sesleri geliyordu Anladım ki bu ilk gece ağlayan yalnızca ben değildim

Benim için gurbet günleri başlamıştı Anneme verdiğim sözler aklıma geldi Bütün zorluklara sabretmeye karar verdim Onların umutlarını boşa çıkarmamak için var gücümle çalışacaktım Bütün bunlara alışmağa mecburdum Babamın her zaman tekrarladığı atasözü aklıma geldi: “Zahmet olmadan rahmet olmaz”