Ağlayan Adam Üşüyen Kadın

ağlıyordu adam


yanağından süzülen yaş birikerek kalbinde,

yeniden taşıyordu kirpiklerinden adamın!


ve "böyle olmasını istemezdim" in izini kazıyordu sanki yüzüne


ağlıyordu adam

ama "mecbur"du


beyaz kanepede

dirseklerini dayayarak

geceyi giymişti sanki üzerine

ve birleştirmişti yumruklarını alnında,

ağır gelen başına destek tutuyordu


ağlıyordu adam


seviyordu ama;


"mecbur"du




ve bir başka evin bir başka odasında,

kadın;

baktığı siyah beyaz resimler ile ısınmaya çalışıyordu yatağında iki büklüm

içini çeke çeke

içine döke döke

ağlıyordu


sonra bir müzik sesi duyuldu inceden


Vakit tamam seni terk ediyorum ! diye başlayıp,


Bu incecik bir veda havasıdır

Parmak uçlarına değen sıcaklık

İncinen bir hayatın yarasıdır


diye diye akıp giden yanaklardan


Kalacak tüm izlerin hayatımda

Gözümden bir damla yaş aktığında

Bir yer bulabilsem seni hatırlatmayan

Kan tarlası gelincik şafağında


diyordu adam ve dinliyordu kadın ve ağlıyordu ikisi


Hoşçakal canımın içi, hoşçakal

Hoşçakal gözümün nuru, hoşçakal

Hoşçakal iki gözüm, hoşçakal


diyordu kadın ve dinliyordu adamgözyaşlarından yol yapıp sarılmışlardı birbirlerine


cama düşen yağmur taneleri

ayrılık zamanının geldiğini çaldı ardarda


ayrıldı yolları


adam ağladı


kadın çok üşüdü





ve perde kapandı


mevsim : sonbahardı

Ceyda Arslan

Ağlayan Adam - Üşüyen Kadın - Yaşam Hikayeleri - Öyküler - Ceyda Arslan