Lale Zamanı

Maviyi seviyorum…
Belki de çok kişi benim kadar mavi üzerine konuşamaz
Onun insanları dinlendiren tonlarından başlayıp, deniz mavisindeki enginliği, gök mavisindeki serinliği, kar mavisindeki hafifliği saatler yorulana kadar anlatabilirim
Sadece maviyi mi? Dağların eteklerini yaladığı sarp kayaların veya gümüş kumsalların hemen bitiminde, maviye nispet yapan bin çeşit ağacın bin çeşit yeşilini de…
Yeşili de
Az mı hayal ettim, sırtımı yeşile verip, mavi suların gökyüzüyle kesiştiği çizgiyi bakışlarımla okşamayı…
Lakin ömür kısa…
Çok kısa…
Dağları seviyorum…
Odamın duvarındaki resimde, Erciyes bana heybeti hatırlatır
Kainatın büyüklüğü dolar yüreğime, küçüklüğümü ve acizliğimi haykırır…
Şehirden kopup ıssız dağlarda tabiatla kucaklaşma hevesi düğümlenir içimde
Daha çok işe yarayacakken…
Daha çok yorulmam gerekirken, Erciyes’te kayak yapmayı düşünmek bile ihanet olur kendime…
Erciyes duvarda güzel…
Lale’yi seviyorum…
Ama onu sevebilmek için nisanları beklemem…
Nisanlarımı lale bahçelerine ayıramam…
Dedim ya…
Ölüm duygusu en çıplak gerçek ve sıcaklığı ensemde…
Ömrü kısa lale belki nisanlara tutsaktır ama…
Sevmeyi bilen gönlümde ben yaşadığım müddetçe yaşar güzelliği
Sonra diğer sevdiklerim…
İstanbul…
Bir daha İstanbul ve dostlarım…
Sevdiklerim idealimle elele verebildiği müddetçe kıymetlidir…
İstanbul bile…
Çünkü ben idealim ve dertlerim için varım…
Ve dertlerim gururumdur
Vakit düne göre çok geç
Yarına göre erken değil…
Sadece yirmi dört saati yaşayıp, yirmi dört saati dert edinenlerin yarınları fantastik hayallerle yüklüdür
Ve onlar, o kadar zavallıdır ki, bu fantastik hayalleri dert edinirler kendilerine…
Ama benim ufkumda pembeye yer yok…
Dertlerimle boğuşurum ve öyle öleceğim…
İşin garip ve güzel tarafı; dertlerimin ve idealimin bana ihtiyacı yok…
Benim…
Veya bizim…
Bu dertlere ihtiyacımız var; yarınlarımızı kurtarmak için…
Onun için ne kadarını yaşayacağımı bilmediğim günleri, haftaları, hatta bazılarının yaptığı gibi aylarımı dinlenmeye ayıramam…
Çünkü kaybetmeyi sevmiyorum…

Murat Başaran