Aşkı Poz Diye Takınmak..

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Bir bebeğin dilsizliğini kokusuyla kapatmak isterkenki uğraşıyla sıvadım gözlerimi

Bir çocuğun erkenden meyveye duran dallarını tebessümüyle örtme çabasıyla aldırmıyorum

Küçülebilecek kadar büyüdüm mü, bilmiyorum…

Hala diyorum, sana ait bir ülke kurmalı

Başkenti göz karamdan isli, İstanbul’u buğulu nefesimden sisli, Diyarbakır’ı asice aşkımdan hisli olmalı

Sana ait bir mevsim için ayları toplamalı

Gün geçtikçe hepsi daha bir nisanı andırmalı

Sana ait yaşamdan bir ölüm yolmalı

Yolup yolup seni ölümsüz koymalı

Senle ilgisi olmayan bir şeyler bulmalı

Ve kırk yarıp köşelerinden yine de sana bağlamalı

Fakat olmuyor, herkes kadar kederim

Üzerine uzanan bir imbatla kol kola olacağım

Esip esip unutulacağım

Adımı çağıran bir gardiyan olsun diye hükme boyun uzatacağım

Yine de hep bileceğim olmadıları

İçerde dışarısı kadar bir adam… şimdi zaman olmanın zamanı değildir

Ama kalem, ama demirden diller, ama mecaz, sınır bilmez parmak uçları

Doğduğu günden başka ilk günü yoktur insanın

Öleceği günü çok…
Dilime yalvartmadan konuşturdun beni, ‘tan’ıtanımaz bir pazar gecesi

Üşengeçliğiyle bırakmak lambaları en iyisi

Yarım kalan ne varsa unutulmuş olmalı, biten ne varsa hatırlanmamış…
asır konmuş, söylenilmiyor

Yarım mıyım bitik mi, bilinmiyor

Vuslatı aksırıldı sandım da öyle mi fersizliğe kilitli öpüşler yansıttım sevmelerime?
Mağlubiyetimin farkına vardır ki tadına varasın, eksiği kalmasın

Hangi korularda yürüyor, kimlerde büyüyorsun?
Küçücük su birikintimdin, deniz olmanı diledim

Yoracaksa dedim, o olsun

Çoğaldıkça gidiyorsun

Ama bir yerlerde ayağın takılacak mutlak beyaza

Ya ölümün, ya da… bak keşkesin işte

Çocukta masumlaşan mavi kadarken karan, fırtınada bulutlaşan kara kadar oldu mavin

Gerçekten yaşamak için poz vermeden durabilmek gerek

Albümleştirdim anılarını, çevirdikçe azalıyorsun

Bir bütün olabilecek kadar saflaşan tutkular terkibinde
üzerime devrilen karma iksirler tesadüfünden sebeplenen buharlar nasıl ki kollarından tutarak getirdilerse seni;
öyle de ayaklarından sürüyerek alıp götürecekler, yalnız kalamayacak kadar yabanlaşan gam gölgelerindeki oynaşmalar

Hayal kurmayadur, için takılacak tellerime

Şarkını dinleyecek kadar cesaretlenince, ağlayacak kadar korkak oluyorum

Tebessümüm ilişince hüznüme, üşüyüverip donduruyorum

Üzülüyor, iç çekiyor, düşünce yönümü bilmeden yuvarlanıyorum

Düşlerimi de kendim hazırlıyorum

Okuyor, tam istediğin gibi bakıyorum

Saçların kokuya yüklenince gözlerimi kapıyorum

Sordum, hiçbir cennetin yolu buradan geçmiyor

Toprak ne kadar kebir olsa da kabir oluyor

Mumun histe duruşu gibi her ceset düzlemine renk katıyor

Peki sen desen, nereye kadar gidebilirsin?
Çarkı alem içimde devranda

ALINTI

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Aşkı Poz Diye Takınmak.. Bir bebeğin dilsizliğini kokusuyla kapatmak isterkenki uğraşıyla sıvadım gözlerimi Bir çocuğun erkenden meyveye duran dallarını tebessümüyle örtme çabasıyla aldırmıyorum Küçülebilecek kadar büyüdüm mü, bilmiyorum… Hala diyorum, sana ait bir ülke kurmalı Başkenti göz karamdan isli, İstanbul’u buğulu nefesimden sisli, Diyarbakır’ı asice aşkımdan hisli olmalı Sana ait bir mevsim için ayları toplamalı Gün geçtikçe hepsi daha bir nisanı andırmalı Sana ait yaşamdan bir ölüm yolmalı Yolup yolup seni ölümsüz koymalı Senle ilgisi olmayan bir şeyler bulmalı Ve kırk yarıp köşelerinden yine de sana bağlamalı Fakat olmuyor, herkes kadar kederim Üzerine uzanan bir imbatla kol kola olacağım Esip esip unutulacağım Adımı çağıran bir gardiyan olsun diye hükme boyun uzatacağım Yine de hep bileceğim olmadıları İçerde dışarısı kadar bir adam… şimdi zaman olmanın zamanı değildir Ama kalem, ama demirden diller, ama mecaz, sınır bilmez parmak uçları Doğduğu günden başka ilk günü yoktur insanın Öleceği günü çok… Dilime yalvartmadan konuşturdun beni, ‘tan’ıtanımaz bir pazar gecesi Üşengeçliğiyle bırakmak lambaları en iyisi Yarım kalan ne varsa unutulmuş olmalı, biten ne varsa hatırlanmamış… asır konmuş, söylenilmiyor Yarım mıyım bitik mi, bilinmiyor Vuslatı aksırıldı sandım da öyle mi fersizliğe kilitli öpüşler yansıttım sevmelerime? Mağlubiyetimin farkına vardır ki tadına varasın, eksiği kalmasın Hangi korularda yürüyor, kimlerde büyüyorsun? Küçücük su birikintimdin, deniz olmanı diledim Yoracaksa dedim, o olsun Çoğaldıkça gidiyorsun Ama bir yerlerde ayağın takılacak mutlak beyaza Ya ölümün, ya da… bak keşkesin işte Çocukta masumlaşan mavi kadarken karan, fırtınada bulutlaşan kara kadar oldu mavin Gerçekten yaşamak için poz vermeden durabilmek gerek Albümleştirdim anılarını, çevirdikçe azalıyorsun Bir bütün olabilecek kadar saflaşan tutkular terkibinde üzerime devrilen karma iksirler tesadüfünden sebeplenen buharlar nasıl ki kollarından tutarak getirdilerse seni; öyle de ayaklarından sürüyerek alıp götürecekler, yalnız kalamayacak kadar yabanlaşan gam gölgelerindeki oynaşmalar Hayal kurmayadur, için takılacak tellerime Şarkını dinleyecek kadar cesaretlenince, ağlayacak kadar korkak oluyorum Tebessümüm ilişince hüznüme, üşüyüverip donduruyorum Üzülüyor, iç çekiyor, düşünce yönümü bilmeden yuvarlanıyorum Düşlerimi de kendim hazırlıyorum Okuyor, tam istediğin gibi bakıyorum Saçların kokuya yüklenince gözlerimi kapıyorum Sordum, hiçbir cennetin yolu buradan geçmiyor Toprak ne kadar kebir olsa da kabir oluyor Mumun histe duruşu gibi her ceset düzlemine renk katıyor Peki sen desen, nereye kadar gidebilirsin? Çarkı alem içimde devranda ALINTI