Ankara?Dan Ayrılırken Kırmızı İi

Susuzdum; çöl kalbimin

En ağrıyan yanındaydı o akşam

Çocukluğumda ırmakların

Terk edip gittiği her yerde bana

Bir korku kalıyordu

Bir titreyiş

Bir sızı

Yeniden büründüm yer kabuğuna

Dumanlı dağlara savurdu beni

Ankara?dan ayrılırken kırmızı

Düş yangınlarımda açan çiçeğin

O dupduru, gözyaşıyla ıslanmış

Yaprakları arasına

Ömrümün en nazenin

En karanlık sırlarını bıraktım

Şimdi her birinde bir Leyla kelebeği

Alıyor ruhumu kanatlarına

Kafdağı?ndan avucuma sessizce

Bırakıyor ay bakışlı bir kızı

Kendimi arıyorum yine yollarda

Çürüyen köklerde, kırık dallarda

Sonsuz bir rüyayı getirdi bana

Ankara?dan ayrılırken kırmızı

Kendi dalgalarına

Düşman bir deniz mi yoksa gözlerim

Bu yüzden mi fırtınalar

Mutluluğun yorgun gemilerini

Batırıyor kanlı kirpiklerimde

Al beni sultanım, götür buradan

Ardımda ne izim, ne yazım kalsın

Bilmezdin; bilemezdin bir zamanlar

Kartalları öldürürken avcılar

Issız ülkesinde yalnızlığımın

Gizemli bir süreyyayı

Aradığımı çocukluğumda

Bazen mağaralar yutardı ellerimi

Bazen de kuşlar

Tutup ellerimden uçurur beni

Konarlardı sevda çınarlarına

Ankara?dan ayrılırken kırmızı

Civanperçemiydi, zülüfte candı

Kırmızının olmadığı her sokak

Her ev çaresizdi, loştu, zindandı

Pencereler kapılardan

Kapılar gökyüzünden sorardı bulutları

Kim bilir hangi yıldız

Bekliyordu güneşin bir simsiyah

Samanyolu?ndan doğacağını

Şiir ki, rüzgârdı orda, cânandı

Gecenin kalbinde yanmıştı yazı

Ah bir görseydiniz, hasret şivandı

Onsuz gönül yurdu boştu, virandı

Koparıp götürdü benden beyazı

Ankara?dan ayrılırken kırmızı

Nurullah Genç