Sarikamiş Şehidimizin Son Anlari.....

Rüzgâr uğuldadı yine

Gün ortasıydı ve gökyüzü güneşsizdi Etraf, dalgalı beyaz bir deniz Hava uğultulu, buslu, serpintili, ufuksuz, boğuk bir aydınlık

Rüzgar yine uğuldadı

Rüzgârın her uğuldayışında dudaklarından; ‘’ALLAHu Ekber!’’ nidası yükseldi

Bin üç yüz onuncu uğuldayışıydı rüzgârın

Karlı tepeler savrulup savrulup üzerlerinde geliyordu Soğuk, hep soğuk, yalnızca soğuk ALLAHuekber Dağlarının soğuğu ne de yamandı böyle

Bedenleri karlı tepelerde dolaşırken yürekleri tevekkülün yamaçlarında dolaşıyordu ve bundandır ki yürekleri ürkmüyordu tipiden

Çarığının içinde parmağını oynatmaya çalıştı Hissetmedi ayak parmaklarını Ufka baktı acı acı Ufuk görünmüyordu Yok yok, görünüyordu aslında Ufuk hemen önlerindeydi Rüzgârın acı acı uğuldaması tüylerini de ürpertmiyordu Çünkü tüylerinin ürperişini de hissetmiyordu

Rüzgârın bin yedi yüzüncü uğuldayışını duydu ve hissetti

Bunu hissetmemesi ne mümkündü Her taraf rüzgâra ve yerden savrulan karın sesine teslim olmuştu Yer yer uğuldayan kurtlar, çakallar ve bilumum yabani hayvanların sesi de duyulmaz olmuştu Rüzgâra ve tipiye direnen sadece birerli kolda ilerleyen ve takati tükenmek üzere olan Türk askerleriydi

Zemin değişkendi, ürkütücüydü, yutucuydu, renksizdi Satılmış’ın ayaklarında karıncalanma ve sinirlerinde uyuşma vardı Birliğin epey gerisinde kalmıştı Hızlanmalıydı Herşey umutsuzluğu fısıldıyordu ama direnmeli ve hızlanmalıydı

Zemin, dipsiz beyaz bir kuyu Zaman; yelkovansız, akrepsiz ve rakamsız

Sıcak bir ocağın başında olsaydı şimdi Yumuşak minderin üzerine kurulsaydı ocağın başında Ateşin yalazı yüzünü yalasaydı Ocağın üstünde çorba kaynıyor olsaydı Bir de, bir de sevdikleri olsaydı ocağın başında

Rüzgâr kaçıncı kez uğuldamıştı unuttu bu kez

Unutmamak ne mümkün? Dudaklarından; ‘’ALLAHu Ekber!’’ nidası daha düşmeden, diğeri uğulduyordu rüzgârın çünkü

Yine uğuldadı rüzgâr, acı bir anne feryadı gibi

Zira rüzgârın her uğuldayışı bir annenin yüreğine figan düşürüyordu Rüzgârın her uğuldayışında bir ana kuzusu dizlerinin üzerine çöküp kar ortasında işaret taşı gibi öylece kalakalıyordu

Uykusuz gecelerin isyan eden sesi gibiydi rüzgârın uğultusu Aslında bir de hırt hırt eden zeminin sesi vardı
Her adımda biraz daha seyrelen

Her hırt hırt sesinden sonra

bir yiğidi daha bağrına emen

Kuruyan adımları bağrına gömen

Ve nafile yakarışlar, serzenişler, çırpınışlar

Birçoğu evliydi askerin Her adımın karlı zeminde susuşu, birkaç yetimin de ağlayışı demekti aynı zamanda Umutlar buz tutar mıydı? Umutlar, buz tutuyor, buz oluyordu işte Nice umutlar ALLAHuekber Dağları’nda buz olup kalakalıyordu öylece

En son uğuldayış; bir uğultu muydu yoksa teninde hissettiği bir ürperiş miydi ayırt edemedi

Her yanı sallanan yaşlı, ahşap bir yalı gibi sendeledi Bacakları titredi Satılmış’ın Kolonlarından darbe alan bir bina gibi titredi bacakları Birden umutları da sarsıldı bedeni gibi Rüzgârın uğultusunu duymaya çalıştı Çünkü bu uğuldayış da hayatın sesiydi

Rüzgârın yeni bir uğuldayışını duyunca mutlu oldu bu kez Yine, ‘’ALLAHu Ekber!’’ nidası döküldü dudaklarından belli belirsiz

Tam da kendini koyuverecekti ki; bu ‘’ALLAHu Ekber!’’ nidası, kalorifer borularına yürüyen sıcak su gibi geldi tenine
Rüzgâr uğuldadı, zemin aktı, zaman savurdu

Durmamalıydı Zaman gecenin ayazına gebeydi ve galiba akşam oluyordu Çünkü zemin biraz daha solgun oluyordu gitgide Ya da gözlerinin feri sönüyordu Gecenin ayazı tenlere daha saldıracaktı Aç kurtlar uluyacaktı sonra, tenlere saldırmak umuduyla

Kurtlar uluyorlardı işte Rüzgârın ve zeminin sesine bir de kurt sesi eklenmişti

Evet, galiba gece oluyordu Kurtların uluması iyi aslında, diye düşündü Beyaz bir döşeği andıran zeminde uyuma hissini, insanın içinden alan bir sesti kurt sesi Ölümü hatırlatan, ürperten bir ses

Geride, donup kalmış arkadaşlarının cesetlerini yiyen kurt görüntüleri hiç aklından gitmiyordu Çölün akbabaları neyse, karın kurdu da oydu

Donma, tatlı bir uyuşukluk ve karşı konulması güç tatlı bir uyku hâliyle başlıyordu Askerler bu tatlı uyku haline karşı koymakta güçlük çekiyorlar ve bu rahatlığa kendilerini bırakıveriyorlardı Bu bir gönüllü ölüm değildi, cenneti arzulayış değildi, bu bambaşka, anlatılmaz bir şeydi Hani Mevlana’ya ‘’Aşk nedir?’’ diye sorduklarında, ‘‘Ol da gör’’ demişti ya, işte öyle bir şeydi bu Anlamak için, donmak gerekti

Rüzgâr yine bilmem kaçıncı kez uğuldayıp sustu

Islık çalmaya çalıştı Önündekilere bir şeyler diyecekmiş gibiydi

Bir keresinde; ’’Ben ardınızdan ıslık çalarsam bilin ki donmak üzereyim demektir O zaman bana yardım edersiniz’’ demişti

Dudaklarını ıslık çalma vaziyetine getirdi Ama yapamadı Göğsünden kopup gelen hava olduğu gibi ağzında çıkıverdi ve buhar oldu Tıpkı hayat gibi Dudakları uyuşmak üzereydi Silahını tuttuğu elinin parmaklarını oynatmak istedi Parmakları silahının kayışında kilitlenmişti

Uğuldayan rüzgâr mı yoksa kar mıydı? Yine havada bir uğultu

Kar etrafta, baş döndürücü hızla savruluyor, kamçı olup yüzlere değiyordu Arz, askerlerin adımlarını merkezine çekiyordu Lakin bir adım duraklasa bir daha yürüyemeyecek haldeydi Bir daha öndekilere yetişememe endişesi vardı içinde

Yürüyüş kolundan kopmak demek, ölmek demekti Herkes kendi derdindeydi Düşene el vermek, yeniden doğrulamamak demekti Sonra eller hissedilmiyordu ki düşene el verilsin Düşen, karlı zeminde kalıyor ve tatlı bir uykuya dalıyordu

Uyandırmalıydı kendisini Yarı açık bilinci böyle diyordu Kendini, boğulmakta olduğu kendi gölünden el vererek kurtarma çabasına düştü Emanetin hakkını vermek için çabaladı, yani akîbeti için çabaladı Evet, bu tatlı uykunun ardında şahadet vardı Tatlı bir hayat vardı İçindeki önü alınmaz bir güç, onu tatlı uykuya ve tatlı hayata bundan dolayı çekiyordu sanki Ama yaşamak için direnmezse bu intihar olmaz mıydı? İnsan, bile bile ölümün kucağına nasıl atlayabilirdi ki? Böylesi bir mücadelede, kazanma kuşağında kaybetmek de vardı Direndi

Sonra, rüzgâr kaçıncı kez uğuldadı yine, kestirmek ne mümkündü

Katılaşmış, buza kesmiş elbise tabutunun içinde, kaputunun karalığına tutunmaya çalışan şekilsiz başını oynattı Görebiliyor muyum acaba, düşüncesiyle buzdan kaputunun bir yerlerinde karalık aradı Etrafı görmediğini sandı Her tarafın boydan boya beyazlıklar içinde olmasından, kar körlüğü denen göz donmasına tutulmaktan korkuyordu Önce gözleri, sonra kendisi donan bir arkadaşının serzenişi hiç gözünün önünden gitmiyordu

‘’Neden hemen gece oldu?’’ diye sızlanmaya başlamıştı arkadaşı Gözleri donmuştu oysa

Buz tutan elbisesinin bir yerindeki karalığı görünce sevindi Başını yeniden oynattı ve hafif göğe dikti Kar yağıyordu, yok savruluyordu aslında kar Veya binlerce beyaz akbaba dönüyordu başında

Kirpiklerini buza tutmuş bakışlarını kaputunun karalığından kaldırdı Vücudunun kimi yerlerini hissetmiyordu Uyandırmalıydı yüreğini, çocukluğunu, gençliğini uyandırmalıydı Rüzgâra ıslık çalmalıydı Islık çalmaktan hoşlanmazdı ama şimdi çalmalıydı

Rüzgârın uğuldayıp uğuldadığını duymadı bu kez

Gecenin beyaz mağarasında buzdan bir taş oluyordu ayak izleri Yürüyüş kolunda epey geride kalmıştı Zaman, ak kefeninin üzerine kara elbisesini giymişti

Gecenin sayısız kar oyukları, sayısız yiğidi yutmuş bir daha geri vermemişti ALLAHuekber Dağları, boydan boya kabristan olmuş, zemindeki karlar şehitlere kefen olmuştu Rüzgâr habire oyuklar açıyordu zeminin bağrında Rüzgâr, açtığı her bir oyuğa, yeni bir askeri çağırıyordu

Rüzgârın ölüme davet eden sesi, sustu sonunda

Bulutlar bir bir çekildi semadan Zemin bağrını ayaza gerdi bu kez Vakit azaldı, çok çok azaldı vakit Gözlerinin önüne çocuklarını getirdi Rüzgârın daha önceden açmış olduğu beyaz oyuğa buzdan bir heykel gibi düştü ALLAHuekber Dağlarının zemini bir şehidi daha aguşuna aldı Gözleri açık kaldı Yüzünde tatlı bir tebessüm gözlerinde çocuk masumiyeti vardı

Buzdan bir Dağ, buzdan bir Dağ’ı daha yutmuştu

Rüzgâr artık hiç uğuldamıyordu

Ruhu Şâd ola