Ayrılığı Suya Yazdım...

Orada yüreğimin kıyısında, sen vardın gittin
Bir gülüş vardı, bir tebessüm hayat vardı sanki, bir çeşme vardı, suyunu içmeye doyamadığım yani sen vardın gittin
Terk ettin beni bir çare bırakıp
Bir tek ben kaldım bu koca şehirde bir tek ben ve yalnızlığım
Beni ve her atışında can çekişen, sensiz kalbimle bıraktın
Oysa ben de hayatın bir ucundan tutunmak istiyordum
Benim de düşlerim vardı mutluluğa dair
Hem biliyor musun ? Bütün masum düşlerimde sen vardın
Kocaman özlemlerim sınırlandıramadığım hayallerim senin içindi
Ellerimi açıp, dualar fısıldadım ikimiz adına sen geldin, bir kor gibi düştün avuçlarıma duyduğum acıyla ıslandı avuçlarım ve yandı ellerim
Yandı benliğim yandı kül oldu benliğim ve her şeyim
Ama yinede orada yüreğimin kıyısında sen vardın gittin
Ve biliyor musun? Artık hayallerle süsleyemiyorum, duygularımı
Onların yerini artık, suskunluğum, göz yaşlarım aldı
Ve gittin işte
Bir tek yüreğim kaldı gururlu ve ayakta
Oysa hiç bir şey senin kadar, boşluk bırakmamıştı bende
Ya da kimse senin gibi bırakmamıştı, beni hiçliğin kötürüm kollarına
Ve şimdi ben, hayallerimden düşerken, hayat bulayım diye, hayatın dikenli tellerine tutunuyorum, ellerim kanıyor
Alıştım ki artık bu ayrılığa kan bulaşmamalıydı diyorum çaresiz
Ve sen, evet sen sevmeyi bilenleri kan tutmaz diyorsun beni de kan tutmuyor ya
Şimdilerde ben yıldızların, ne dediğini anlamıyorum artık
Bulutlarda bana küsmüş sanki
Senden sonra güneşte doğmadı zaten, karanlıklardayım hala
Göz pınarlarımdan yaşlar boşalırken, onlar yanımda yok, eşlik etmiyorlar artık
Bütün mevsimler hazan şimdi benim için
Hep sonbaharı yaşıyorum, bazense ilkbahar
Yani hasat zamanı hüzün biçiyorum, belki de yıllardır yetiştirdiğim hüznümü
Her başaktan iri ve dolgun hüzünler çıkarıyorum
Onlar bana ben onlara gülümsüyorum bilmem
Belki de hüznü seviyorum
Çaresiz mahkum olduğum, çare diye her seferinde tutunduğum hüznü
Şimdilerde enkaza dönmüş, bir duvar gibiyim
Yanımda kimseler yok gölgelenmiyor kimseler
Harabeliğim ürkütüyor belki, üzerlerine düşmemden, yıkılmamdan korkuyorlar
Sonra sen düşüyorsun aklıma gözlerin, bakmaya doyamadığım gözlerin
Hatırlıyorsun değil mi? Hep sana söylerdim ya, saatlerce gözlerine baksam, ellerini tutsam ve ellerin terlese avuçlarımda bu bana yeter demiştim değil mi?sana
Gittin
Yoksun artık 'var' değilsin
Belki de hiç olmayacaksın, belki de çoktan unuttun beni
Ama biliyor musun? Ben seni hep rüyalarımda görüyorum kaç gece uykumu bölüp uyandığım oldu gerçek diye
Ama değil işte
Ve düşüyorsun gene aklıma taşralığımız düşüyor, yani sıradanlığımız
Ve gençliğimiz düşüyor
Hani o istatistiklerde dahi belirtilmeyen ve ne uğruna olduğunu bilmediğimiz, heba edilmiş gençliğimiz
Hani o görüldüğü zaman, dudak bükülen çoğunluğumuz
Sevgimiz
Hani o yok sayılmalarımız, kabul edilmeyişlerimiz
Sahi, biz ayrılığı suya yazardık değil mi? Çünkü yazı suda, su da yazıda çabuk kaybolurdu
Çünkü ayrılık yazısı kaybolunca suda, ayrılığımızda bitecek, kaybolacak sanırdık
Ya da sen beni hep kandırdın, çocukça saflık işte, kimseler aldırmazdı hani