Yalnızlığa Alışmalı...

Bavulları hep toplu durmalı insanın…

Yalnızlığa Alışmalı … Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği hesaplanmalı…

Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vazgeçmeli…

İhanetlere terkedilmelere bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı…

Yalnızlığa alışmalı…


* * *


Çünkü “omuz omuza” günlerin vakti geçti Dayanışma… günümüz borsasının değer kaybeden hisse senet*lerinden biri artık…

Bireyin keşif çağı geride kı*rık dökük yalnızlıklar bıraktı

Terörün bile bireyselleştiği çağdayız Zaman birlikten kuvvet doğurma zamanı değil; zaman tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanıdır


* * *


İşte o yüzden alışmalı yalnız*lığa…

Sokaklar dolusu ıssızlıkla başbaşa yaşamayı göze almalı insan… Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı… Hüzünlü bir Şarkıyla paylaşı*lan gecelerde başını dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli… Sofrada tek tabağa tabakta az yemeğe alışmalı…

Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür duvarlarına…

“Yalnızlık paylaşılmaz/ Paylaşılsa yalnızlık olmaz” dizeleriyle başlamalı güne…

Telesekretere “şu anda size cevap verebilecek kim*se yok” denmeli “… belki de hiçbir zaman olmaya*cak…”

Cevapsızlığa sessizliğe ısınmalı…


* * *


Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır

Haklılığın onuru yaşatır insanı… Susmanın utancı öldürür

O yüzden en sessiz gecelerde ”doğruydu yaptım”la teselli bulmalı insan…

Feryada komşuların yetişmemesine soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alışmalı… Kendiyle he*saplaşmaya çalışmalı…

Gece yastıkla ağlaşmaya sabah aynayla gülüşmeye kendiyle hüzünlenip kendiyle keyiflenmeye hazır ol*malı…

Hep başını alıp gidebilecek kadar cesur ama hep kalıp savaşacakmış kadar gözüpek olabilmeli…

Sessizliği sese dönüştürebilmeli…


* * *


Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan…

Yollarla barışmalı…

Yalnızlığa alışmalı…