Canımdan Çektiğin Adını Benim İçin Saklar Mısın?

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

Yüreğim bir ayraç misali takıldı bakışlarının arasına

Günlerden hangi cumartesiydi veya pazardı inan hatırlamıyorum

Anlamsız olduğum, sıkıldığım, boş boş etrafa bakındığım anlardan birinde avuç içlerimin arasına aldım
sesini ve seni aradım

Yolculuklar neden daima alfabenin sonuna doğru başlar ki?
İşte benimkisi de böyle bir yolculuktu

İlkin loş bir karanlıkta “merhaba” dediğim, sonrasında da adresini bilmediğim bir kapı aralığında söylediğim bir merhaba…
Yüzünde küçücük çocukların kırılgan ifadesiyle aralık bir bakışta tutulmuştum gözlerine

Benim kadar derin bakıyordun

Öyle zamana borcun yoktu diğerleri gibi

Göz kapaklarımın ağırlaştığını hissettirene kadar,
içime doğru bakıyordun

İçim ne de çok ezildi gözlerimi kaçırdığım, başımı öne eğdiğim ve hatta ilk defa tenime dokunduğun zaman

Söylesem hangi izi taşırsın bedeninde benden kalan ve kim bilir hatırlar mısın sırılsıklam bedenine dokunduğum anda sana söylediklerimi?

Canımdan çektiğin adını benim için saklar mısın?
Saçlarım darmadağınık
Oysa daha bu sabah senin için hazırlanmıştı her şey

Telefon defterine baktım, bir daha ve bir daha ve son bir defa

Seni aramak için sebepler yaratmaktan yorulan beynim sonunda uykuya verdi kendini

Aklım ve sen uykuya daldık

On altıncı boyuttaydık seninle

Buraya kadar gelmemize izin veren ikinci boyuttu

Sayende arada geçen zamanları algılama fırsatım bile olmamıştı

Çünkü her şey çok hızlı olmuştu

Oturdum…
Elimdeki fincanda gittikçe soğuyan bir çayın ve vücuduna yavaş yavaş yayılan alkolün, az sonra bitecek hüznü yerleşmişti bakışlarımızın arasına

Sanırım ben, bir tek seni alamadım o bakışların isimsiz randevularına

Yapamadım…
O resmin üzerime düşen gölgesinden sıyrılamadım

Hiç bilmeyecekti…
Duymayacaktı

Yine kaldığı yerden alacaktı ellerini ellerine

Ama ben yine de yapamadım

Mevsim sancıları yine her zamanki gibi gri şehrin sokaklarında içimi acıtıyor

Eksiliyorum senden içeri, sana doğru

Hiç kendine boğulur mu insan?
Mahkemede hem sanık hem tanık olur mu?
Erteler mi arzunun dolaştığı bakışları gözlerinden?
Terk eder mi o kırılgan titreyişi?

Anlaşılmayacak biliyorum

Yine de seni satır aralarına gizliyorum, kimse bilmeden, kimse duymadan

Doğanın çam kokulu düşlerine emanet ediyorum o akşamı da

Işığın yerini küçücük ışıltılar almıştı hani

Neredeyse sana (d)okunacaktım

Dedim ya günlerden hangi cumartesiydi ve belki hangi pazar, hatırlamıyorum

Artık ne önemi var ki!?
Şimdi sana söyleyemediklerimi alıp yanıma gidiyorum

Arkamdan bakar mısın yoksa gelir misin düşünmek istemiyorum ve yine her zamanki ve hiç bilmediğin gibi “sana” yalan söylüyorum

Canımdan çektiğin adını benim için saklar mısın?

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Canımdan Çektiğin Adını Benim İçin Saklar Mısın? Yüreğim bir ayraç misali takıldı bakışlarının arasına Günlerden hangi cumartesiydi veya pazardı inan hatırlamıyorum Anlamsız olduğum, sıkıldığım, boş boş etrafa bakındığım anlardan birinde avuç içlerimin arasına aldım sesini ve seni aradım Yolculuklar neden daima alfabenin sonuna doğru başlar ki? İşte benimkisi de böyle bir yolculuktu İlkin loş bir karanlıkta “merhaba” dediğim, sonrasında da adresini bilmediğim bir kapı aralığında söylediğim bir merhaba… Yüzünde küçücük çocukların kırılgan ifadesiyle aralık bir bakışta tutulmuştum gözlerine Benim kadar derin bakıyordun Öyle zamana borcun yoktu diğerleri gibi Göz kapaklarımın ağırlaştığını hissettirene kadar, içime doğru bakıyordun İçim ne de çok ezildi gözlerimi kaçırdığım, başımı öne eğdiğim ve hatta ilk defa tenime dokunduğun zaman Söylesem hangi izi taşırsın bedeninde benden kalan ve kim bilir hatırlar mısın sırılsıklam bedenine dokunduğum anda sana söylediklerimi? Canımdan çektiğin adını benim için saklar mısın? Saçlarım darmadağınık Oysa daha bu sabah senin için hazırlanmıştı her şey Telefon defterine baktım, bir daha ve bir daha ve son bir defa Seni aramak için sebepler yaratmaktan yorulan beynim sonunda uykuya verdi kendini Aklım ve sen uykuya daldık On altıncı boyuttaydık seninle Buraya kadar gelmemize izin veren ikinci boyuttu Sayende arada geçen zamanları algılama fırsatım bile olmamıştı Çünkü her şey çok hızlı olmuştu Oturdum… Elimdeki fincanda gittikçe soğuyan bir çayın ve vücuduna yavaş yavaş yayılan alkolün, az sonra bitecek hüznü yerleşmişti bakışlarımızın arasına Sanırım ben, bir tek seni alamadım o bakışların isimsiz randevularına Yapamadım… O resmin üzerime düşen gölgesinden sıyrılamadım Hiç bilmeyecekti… Duymayacaktı Yine kaldığı yerden alacaktı ellerini ellerine Ama ben yine de yapamadım Mevsim sancıları yine her zamanki gibi gri şehrin sokaklarında içimi acıtıyor Eksiliyorum senden içeri, sana doğru Hiç kendine boğulur mu insan? Mahkemede hem sanık hem tanık olur mu? Erteler mi arzunun dolaştığı bakışları gözlerinden? Terk eder mi o kırılgan titreyişi? Anlaşılmayacak biliyorum Yine de seni satır aralarına gizliyorum, kimse bilmeden, kimse duymadan Doğanın çam kokulu düşlerine emanet ediyorum o akşamı da Işığın yerini küçücük ışıltılar almıştı hani Neredeyse sana (d)okunacaktım Dedim ya günlerden hangi cumartesiydi ve belki hangi pazar, hatırlamıyorum Artık ne önemi var ki!? Şimdi sana söyleyemediklerimi alıp yanıma gidiyorum Arkamdan bakar mısın yoksa gelir misin düşünmek istemiyorum ve yine her zamanki ve hiç bilmediğin gibi “sana” yalan söylüyorum Canımdan çektiğin adını benim için saklar mısın?