Hiç Anlamadım...

Hiç anla(t)madım
Bir mızıkam vardı, mızıklayan ; mızıkladıkça yaz yağmuru yağdıran

Ezilmişliğim yıkılmışlığımdaydı, sormadın hiç! Ezik yanımda yokluğun vardı Yoksulluk kaynağıma giden yollarda takıldı peşime yok-oluş vagonlarım, yok oldum

Hiç anlamadım kendimi bir başka bedende düşündüğümde “sen” olabileceğini her şeyin Hayatım anlayamadıklarımda ansızın çoğaldı Ama sen yoktun Sen artık senliğinde de yoktun

Hiç anlatmadım değil mi?
Gümüş güvercinlerin takla atarken yere düşercesine dalga geçmelerini Hayattı, belki şaka kaldırmazdı Ama hayat bile kendi içinde şaka yapmıyor muydu? Ya seni benden yağmursuz bir gün batımında aldığında –ki gözlerimde ki nemlilik neydi?

Evet!
Mızıkam yok artık O bile kendi içinde çare üretti Şu an elimde tuttuğum kalem bir zamanlar yokluğunda ağlayan mızıkamdan başkası değil Olama(z)dı Zaten hiçbir kalem seni anlatmakta çaresizliğime bu kadar tercüman olamazdı

Hiç anlatmadım! Çünkü anlamayacağını düşündükçe elimde kalemleşen mızıkama yağmurlaştım üstelik yağmursuz bir gün batımındaydı, her şeyim