Bir İstanbul Macerası

Bir istanbul macerası



Koca şehrin alabildiğine uzanan binalarının arasından denize doğru iniyordu… Boğaz git gide yaklaşıyordu… Yazdan kalma bir günün keyfini çıkarıyordu şehirliler…
Ne kadar da çok insan vardı İstanbul’da…
Farklı düşünceler, farklı karakterler… Hepsi farklı farklıydı… Tüm bu farklılıkları içinde barındırıyordu İstanbul… Şehrin büyüklüğünü düşünürken “ ‘Şekle bağımlı olmak’ demek ‘mânâyı anlayamamak’ anlamına da gelir! ” sözü aydınlandı zihninde… Şu çarşaflı, bu cübbeli, şu mini etekli, bu kumaş pantolonlu, şu kot giymiş, bu eşarp takmış ama kolları açık, gibi şeylere uzun zaman önce vedâ etmesine rağmen yine de türlü türlü şartlanmaların etkisinde kalabiliyordu… Çünkü onlar, horlansın diye değil, bambaşka bir şey için vardı… Fakat neydi o bambaşka şey, şu anda bilemiyordu… Fakat ÖZ’DE BİRİZ gerçeğine en büyük engellerden birinin şartlanmalar olduğunu adı gibi biliyordu…
İnsanların çok büyük çoğunluğu tarafından “gerçek” kabul edilen şeylerin sorgulanması gerekiyordu… Daha sonra da ulaşılan verilere göre hareket edilirdi…
Etraf putuna tapmayı tamâmen bırakması gerekiyordu… Hayallerle ördüğü kozasının ummadığı bir anda delinmesini göze alamazdı… Eğer bir koza delinecekse o da kozanın içindeki tarafından yapılmalıydı…
Şehre gelmesinin birçok sebebi vardı… Akraba ziyâreti, dost ziyâreti, gezmek vs… Fakat ikindiden sonra yapacakları sohbet, günün gülüydü…
Sohbetten önce yurt dışından gelen beyefendiyle buluştular… Hasret giderdikten sonra karınlarının acıktığını hissettiler… Bir lokantaya girmeye karar verdiler… Uzun zamandır iskender yemeyen ve turist denilebilecek kadar yurt dışında kalan beyefendiyle uygun bir yere oturmuşlardı… Gelen garsona yemek sipârişlerini verdiler… Bir porsiyon iskenderdi istedikleri Yemekler gelene kadar bu buluşmanın çok güzel geçtiğinden ve buluşmadan memnun olduklarından bahsettiler…
Ego ispâtı kokmayan ve bilgi ile tecrübe paylaşımından ibâret olan bu gibi paylaşımları çok severdi… Vaktin nasıl geçtiğini bilmez, sona gelindiğinde ise zorla kalkardı oturduğu yerden…
Küçük tabağa sıkıştırılmış vaziyette gelen iskenderler, içecekle beraber kısa bir sürede midelere inmişti… “Masadan ne zaman kalkalım” diye konuşurlarken ezan okunmaya başladı… Aşağıya inip hesâbı ödediler… “Çay ikrâmımız var” diyen garsona bizimkinin yanındaki beyefendi çaya kalamayacaklarını belirtti ve ardından da eğlenceli birine benzeyen garsona esprili bir tarzda “borcun olsun” deyiverdi… Bu teklife biraz da kendinden emin bir tarzda “Ben borçla yaşamam, kimseden borç almam, kimseye borçlu olmam!” diyerek cevap verdi garson…
“Söylediklerine dikkat etmeyen, eğer iman sahibiyse o söylediklerini yalar!”
Lokantadan çıkıp câmiye doğru yürüdüler…
Câminin şadırvanında abdestlerini aldıktan sonra namazı kılmak için insanların her mevsim akın akın geldikleri Eyüp Sultan’a girdiler… Sünneti kıldılar ve farz için imama uydular… Namazda okuduklarını düşünmeyi âdet edindiği için imamın arkasında bir şey okumazken ne yapılması gerektiğini düşünüyordu bu sıralar, “bakalım neler çıkacak” diye kendi kendine hafifçe tebessüm ettikten sonra güzel nağmelerle müezzinlik yapanın “Alâ resûlünâ salavât” demesini duyup câminin havlusuna çıktılar… Birâz bekledikten sonra buluşacakları âbiyi de biraz araadan sonra nihâyet buldular… O herkesin gittiği yönün tersine doğru yürüdü ve kendileri de O’nu tâkip etti… İngiltere’nin mat görünümünü andıran sokaktan geçtikten sonra soldaki güzel mekâna girdiler…
Çaylar geldi ve sohbete başlandı…
Hal-hatırdan sonra “bühl”den söz açıldı…Neydi bu “bühl”? Uzun süredir kafasını kurcalıyordu “bühl” konusu Her zamanki gibi araştırmak yerine, “kendi kendine çıksın ne çıkacaksa” demişti… Bunu pek yapmazdı fakat bu seferlik böyle olmuştu…
“Bühl”, anlatıldığına göre “saf kişi” demekti! Kişinin îmânı var fakat bu îmandan haberi yok!
Yaşayışı îmana göre fakat “bühl”ün tefekkür yönü hiç yok!

“Bühl” dediğimiz insan, eğer müslümanların yaşadığı yerdeyse ezan okunur okunmaz namaza koşan, başına dertler geldiğinde tevekküle sarılan kişilerdir!
Eğer müslüman olmayanların yanındaysa ibâdet denilen şeyleri yapmamasına rağmen hayata bakışı ve yaşayışı “muhammedî”ydir!
“ ‘Bühl’ kavramını çok iyi düşünmek gerekir! ‘Bühl’, kimliğinde müslüman yazanlardan çıkacaktır diye ayet yoktur, hadis yoktur! Lütfen ŞARTLANMALARını gör artık! Japonya’da doğmuş, orada yaşayan fakat senden daha çok MUHAMMEDÎ olan ve kimliğinde ‘DİNİ = İSLAM’ yazmayan birileri mutlaka vârdır!” sözünden çok etkilenmişti Bunu daha önceden de biliyordu fakat şimdi o bilgi farklı geldi gözüne
Kendisi ne namaz vakti girince hemen namaza koşanlardandı ne de köydeki hanım teyzeler, yaşlı amcalar gibi başına gelen olaylara ânında tevekkülle panzehir olabiliyordu!
Bunları düşünmek kendisini üzmüştü fakat bunlar gerçekler olduğu için onlardan kaçmak yerine bu gerçeklerin üstüne gitmesi O’nun hayat anlayışının bir parçasıydı veyâ böyle olmalıydı!
Kendisi müslümanlar içinde yaşıyordu fakat “müslümanların içinde yaşıyorum” da bir uydurmaydı! Çünkü müslüman = “kimliğinde İSLAM yazan kişi ” anlamına gelmiyordu, bunu çok iyi biliyordu!
Belki de çevresi ne müslüman ne de mü’mindi, bu, koskoca bir hayaldi belki de!
Ve belki de çok sisli görünmesine rağmen çevresi müslüman amelleriyle meşgul olan fakat îman sahibi olmayan kişilerden oluşuyordu! Bunu ancak Allah bilebilirdi! En iyisi “çevre yerine kendine bak” uyarısını hatırlamak ve kendine çeki düzen vermeye çalışmaktı
Sohbetin sonlarına doğru “vehmin zulmeti” ve “vehim nûru”nu konuştular…
“Zevk ve hazza yer yoktur VEHİM NÛRUnda! İşte bu yüzden çok çok özel insanlara MENTAL HAYVANIN ZEVK ALDIĞI HER ŞEYi terk ettirirler!”
Vehmin zulmetinden bahsederlerken, zulmetten kurtulan ve nûru açığa çıkaranların samîmi olanlar olduğunu konuşmuşlardı…
Fakat “samîmiyet” neydi? Verilen görevi başarıyla tamamlamak değildi “samîmiyet”! Görevi, sopa korkusu veyâ havuç beklentisi için yapmakta değildi “samîmiyet”!
‘Samimiyet’ demek ‘karşılıksız’ demektir! Bunu anlayabilmişti ancak…

Güzelim sohbet istemeye istemeye de olsa bitiverdi…
Hepsiyle de vedâlaştı…
Abdest aldıktan sonra namazını kılıp cebinden müzik çaları çıkardı Kulağındaki müzikle akrabalarının semtine giden otobüse bindi… Trafiği izleyerek gelmişti evin yakınlarına… On dakikalık yürüyüş mesafesinde bıraktı otobüs… Eve doğru gelirken bir internet kafeye girmek geldi aklına… Birkaç gündür girmiyordu nete… E-postasındaki iletilerin birikmesi bazen hiç hoş olmuyordu… Birikmeden kontrol etmek güzel olur düşüncesiyle kaldırımın yanındaki kafeyi gördü… Kapıyı ittirdi ve alt kattaki bilgisayarların yanına indi Bir tânesine oturduktan sonra iletilerine baktı… Zamânını pek almadı bu iş…
Dostlara iki mesaj yazmak geldi aklına… İlki şöyleydi: “ Evlerde tuvalet vardır, olmak zorundadır fakat hiç kimse tuvalette uyuyamaz ve bunu hiç kimse de tavsiye etmez! Geneleve vaaz vermeye giden Mevlânâ mı sizin Mevlânâ’nız?! Yoksa başı önünde, sözler söyleyen hayat dışı biri mi? ”
Öğrendiği şeyleri uygulamak, paylaşmak için onları hep hatırında tutmaya çalışırdı… İkindiden sonraki sohbette yeni şeyler yoktu fakat nedense yepyeni bilgilerle karşılaşmıştı sanki! Beyin aynı şeyleri farklı yollardan alınca daha etkili oluyor gâliba diye düşündü…
O sohbette ülkenin gündeminde olan bir konu da açılmıştı… Etrâfın empoze ettiği “iyi” ve “kötü”den sıyrılarak gerçek “iyi” ve “kötü”yü derin derin düşünmeden hiç bir olay hakkında gelişigüzel yorum yapmamak gerektiğini kendi kapasitesince anlamıştı… Çünkü “kötü” denilenler belki de “iyi”ydi fakat anlayış yetersizliği yüzünden, olayların arkasını görememek yüzünden bâzı şeyler “iyi” değil diye düşünüyordu… Halbuki insan, iyi bildiğini yapmalı fakat iyiyi put edinmemeliydi… Böyle bir bakış açısı yeryüzündeki kaç insana nasip olurdu bilinmez fakat bu bakış açısının binlerce dilde dolandığını çok iyi biliyordu!
Dostlarına gönderdiği mesajlardan ikincisi de şöyleydi: “Yaşanmayan ilim sâdece hoşça vakit geçirtir, ama nerede? Bu soruya yaşayışıyla cevap veren kurtulur!”
İlmin laklağının ancak dünyadayken yapılacağını ve laklakla harcanan ilmin ancak dünyadaki vaktin hoşça geçmesine sebep olacağını düşündüğü için “Yaşanmayan ilim sâdece hoşça vakit geçirtir!” gerçeğine “Ama nerede?” sorusunu da eklemişti! İnsanlar üstün körü de okusalar, didik didik de okusalar O’nun için önemli olan paylaşmaktı! Gerisi önemli değildi! Anlatılanlar birisine illâ ki bir şeyler katardı… Zâten gerisini önemserse “sebepleri tanrı yapmak bataklığı”na düşebilirdi…
Netten çıktı… Eve doğru yürüdü… Evi bulmak zor olmadı…
Gönülleri hoş ettikten sonra müsâde istedi…
Otogara gelip bilet aldı… On dakîka vardı otobüsün kalkmasına… Soğuk bir su aldıktan sonra dergi ve kitapların olduğu tarafa doğru yöneldi… Bir kitap çıktı karşısına… Bu kitabı daha önce okumuştu fakat satın almamıştı… Cebindeki son parayı da bu kitaba verdikten sonra otobüsüne geri döndü… İkram başlayana kadar kitaptan okuyabildiği kadar okudu… “Ne içersiniz” sorusunu soran muavinden kahve istedi… Sıcak su geldikten sonra kahveyi hazırladı ve kahveyi yudumlarken kitapta okuduğu şu cümleyi düşündü: “Başkalarına bomboş gözüken çölde, o çölün boş olmadığını hissederek yürürsünüz!”
Kahveyi bitirdikten sonra çöpleri kutuya koydu ve kafasını koltuğa yasladıktan sonra gözleri yavaşça kapandı Uyumuştu
“Tedbir kahvesiydi” fakat “takdir uykuydu” Tedbir de takdirdendi
Gözünü açtığında otobüs yolculuğunun sonuna geldiğini anladı Eşyâlarını aldıktan sonra otobüsten indi… Elindekilerle evine doğru yola çıktı… Uyumadan önce düşündüğü söz aklına geldi…
“Başkalarına bomboş gözüken çölde, o çölün boş olmadığını hissederek yürürsünüz!”
Yürüdüğü çöl ayağının bastığı yerdi, ta kendisiydi… İlim, ayak bastığı dünyada yaşanacak bir şeydi İlmin rüyâlarda veyâ hayallerde yaşanacak bir şey olmadığını, kuyruğuna basıldığında gâyet iyi anlıyordu…
Kuyruk acılarını göze alarak “Allâh’ım bu gelişimde de laklaktan sana sığınırım” duâsıyla evine girdi… Koca şehrin alabildiğine uzanan binâları geride kaldı…


ALINTI Hakan türkmen tasavvuf