Vefasızlar Yok Olsun

Merak ediyorum artık, ne zaman dinecek bu kadıncağızın acısı? Her gün, her gün gözyaşı
Yine oturmuş ilkokulu çevreleyen duvarın üstüne Sırtını duvarın demirlerine vermiş, için için ağlıyor Usulca sokuluyorum yanına:
- Selamun aleyküm Bahriye Teyze!
- Aleykümselam canım yavrum!
- Yine mi gelmediler? diye soruyorum
- He ya, gelmedilee gene! diyor o tatlı şivesiyle
- Gelirler, diyorum Gelirler Fakat bu saatte değil Akşam oldu, bak Hava soğudu Yağmur da çiseliyor Üşütmeyesin sonra
- Biraz daha bekleycen ben Belki geliverillee!
- Olmaz teyzeciğim Geç oldu Hadi kalk da gidelim
Tutuyorum onu, o yumuşacık kırış kırış ellerinden Kaldırıyorum Eve doğru yürüyoruz
Yol boyu, belki binlerce kez anlattığı acılarından dem vuruyor yine Bahriye Teyze kocasını erken yaşta kaybetmiş Birisi erkek, diğeri kız, iki çocuk büyütmüş Onlara babalarının yokluğunu hissettirmemiş Hem annelik, hem babalık yapmış En iyi okullarda okutmuş Bahriye Teyze bunları anlatıyor Kaçıncı kez Hele çocuklarının nerede çalıştığını söylerkenki hali görülmeye değer Elini uzanabildiği en yüksek noktaya kaldırıp:
- Böyle goca goca binalarda müdürlük yapıyollaa! diyor Adını telaffuz bile edemediği filanca holdingin devasa binalarına büyük adam olduklarından bahsediyor Ama yıllar var ki ne aramış, ne de sormuşlar analarını Bahriye Teyze yeniden ağlamaya başlıyor Evlat hasreti nasıl bir sancı?
- Bugün olmasa da gelirler Sen üzülme, ağlama Hadi sil gözyaşlarını! diyerek teselli veriyorum yol boyu
Oturduğu apartmanın önüne geldiğimizde, bir ihtiyacı olup olmadığını soruyorum:
- Annene selam et, evladım! Akşamın hayrolsun, hayırlı başarıla!
İçimi boğan hüzün dağılıyor o an Amin! diyor, duasına tebessüm uçuruyorum Akşam akşam kaptık yine duayı, diyorum Çocukluğumdaki gibi garip gelmiyor bu dua Öyle ya, başarının da hayırlısı var diye söyleniyorum

Günler, aylar, mevsimler geçip gidiyor da, dinmiyor o gözyaşları
Bir akşamüstü oturuyorum yanına; içimde biraz ‘ağlamak’ isteği Alışılagelmiş sorumu soruyorum yeniden:
- Yine gelmediler değil mi?
- Sana bi şey deyim mi? Gelmeyceklee besbelli! Kalk da gidelim gaali!
Bu kez o ağlamıyor ama ne garip, ben tutamıyorum kendimi Akan gözyaşımla, ona vermek istediğim teselli ne menem bir tezat:
- Gelecekler teyze, gitmeyip bekleyelim!
- Üzülmemi istemiyon da, ondan böyle diyon, deel mi?
- Aman teyze olur mu? Gelecekleri tutar belki!
- Gelen şimdiye gelirdi yavrum İçim ne diyo biliyon mu?
- Ne diyor teyze?
- “Vefası olmayan insan alemden yok olsun” diye beddua ediyo!
Birden irkiliyorum Söyleyecek bir şey bulamıyorum
- İçimden amin demek geliyor teyze, diye mırıldanıyorum
- Deyivee evladım, öyleyse deyivee Çekinmeden deyivee!
- Amin, öyleyse Bahriye Teyze!

Bilemezdim onu son görüşüm olduğunu Annem söyledi Cenazesini komşular kaldırdılar diye Mekanın cennet olsun Bahriye Teyze