Bir Şey Ancak Değerini Bilenin Yanında Kıymetlidir.

Bir şey ancak değerini bilenin yanında kıymetlidir

Vaktiyle ergin bir şeyh, yıllarca yanında yetiştirdiği müridini imtihan etmek ister Onun eline iri bir pırlanta verip: " Oğlum " der " Bunu al, önüne gelen esnafa göster, kaç para verdiklerini sor, en sonra da kuyumcuya göster Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir "

Mürit elinde pırlanta bir bakkal dükkanına girer ve " Şunu alır mısınız? " diye sorar
Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği mücevheri alır; elinde evirir çevirir; sonra: " Buna bir tek lira veririm Bizim çocuk oynasın " der
Mürit teşekkür edip çıkar

ikinci olarak da bir manifaturacıya gider
O da parlak bir taşa benzettiği mücevhere ancak bir beş lira vermeye razı olur

Üçüncü olarak semerciye gider: " Buna ne verirsiniz? " diye sorar Semerci şöyle bir bakar, " Bu " der " benim semerlere iyi süs olur
Bundan "kaş dediğimiz süslerden yaparım Buna bir on lira veririm"

Mürit en son olarak kuyumcuya gider
Kuyumcu mücevheri görünce yerinden fırlar
" Bu kadar büyük pırlantıyı nereden buldun?" diye hayretle bağırır ve hemen ilâve eder
" Buna kaç lira istiyorsun?"
Mürit sorar: " Siz ne veriyorsunuz? "
" Ne istiyorsan veririm "
Mürit, " Hayır veremem " diye taşı almak için uzanınca kuyumcu yalvarmaya başlar:
- Ne olur bunu bana sat Dükkânımı, evimi, hatta arsalarımı vereyim"
Mürit emanet olduğunu, satmaya yetkili olmadığını, ancak fiyat öğrenmesini istediklerini anlatıncaya kadar bir hayli dil döker
Şeyhinin yanına dönen mürit büyük bir şaşkınlık içinde macerasını anlatır

Şeyh sorar: " Bundan ne anladın? "

Müridin verdiği cevap çok doğrudur:
" Bir şey ancak değerini bilenin yanında kıymetlidir"