Gitmek | Can Yücel

Bugünlerde herkes gitmek istiyor
Küçük bir sahil kasabasına,
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara…


Hayatından memnun olan yok
Kiminle konuşsam aynı şey…
Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği

Öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok
Bir kendisi
Bu yeter zaten


Her şeyi, herkesi götürdün demektir
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan
Ama olmuyor

Hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor
Yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor

Böyle gidiyoruz işte
Bir yanımız “kalk gidelim”,
öbür yanımız “otur” diyor

“Otur” diyen kazanıyor
O yan kalabalık zira…


İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma duygusu…
En kötüsü alışkanlık
Alışkanlığın verdiği rahatlık,
Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor






Kalıyoruz…
Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz

Evlenmeler…
Bir çocuk daha doğurmalar…
Borçlara girmeler…
İşi büyütmeler…


Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor

Misal ben…
Kapıdaki Rex’i bırakıp gidemiyorum
Değil bu şehirden gitmek,
İki sokak öteye taşınamıyorum
Alıp götürsem gelmez ki…
Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,
Herkes onu, o herkesi seviyor
Hangi birimizle gitsin?






“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardır;
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,
Kendi imalatımız küfeler

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada
Ölüm var zira
Ölüme inat tutunmak lazım,
İnadına kök salmak lazım

Bari ufak kaçışlar yapabilsek
Var tabii yapanlar, ama az
Sadece kaymak tabakası
Hepimiz kaçabilsek…
Bütçe, zaman, keyif… Denk olsa
Gün içinde mesela…
Küçücük gitmeler yapabilsek

Ne mümkün
Sabah 9, akşam 18
Sonra başka mecburiyetler
Sıkışıp kaldık
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
Bu kadar ağır olmamalı

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz
Bir ömür karşılığı, bir ömür yani
Ne saçma…






Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba

Ben her bahar aşık olmam ama
Her bahar gitmek isterim
Gittiğim olmadı hiç,
Ama olsun… İstemek de güzel