Bir Annenin Duası ‘Sevgi Öyküsü’

HASTANEDE OĞLUMUN başucunda kalmama, anne olduğum için değil, doktor olduğum için izin vermişlerdi Rahatsızlığı şiddetlendiğinden, oğlum da, çocuk felcine yakalandıkları sanılan diğer çocuklarla birlikte, hastanenin özel bir koğuşunda gözlem altına alınmıştı
Koridorun öbür ucundaki odalarda çocukların ağlaştığını duyuyordum Zavallı oğlum, belkemiği muayene edilirken korku içinde “Anne” diye inlemiş, sonra da derin bir uykuya dalmıştı
Muayene bittikten sonra uzman doktor bana döndü Yüzünde yorgun ve üzüntülü bir ifade vardı:
“Çok üzgünüm doktor, galiba çocuk felci!” dedi
Duyduklarıma inanamayarak yüzüne baktım Başka bir çocuğun çocuk felcine yakalandığına inanabilirdim, ama bu felâketin kendi oğlumun başına geldiğine bir türlü ihtimal veremiyordum Artık doktorluğumu unutmuş, hasta çocuğumun başında endişe içinde bekleyen bir anne olmuştum Doktora:
“Henüz felç olmadı, değil mi?” diye sordum
“Hayır, inşaallah olmaz” diye cevap verdi
Sonra, yüzüme dikkatle bakarak:
“Siz eve gidip biraz uyumaya çalışsanız iyi olur” dedi “Çocuğun halinde bir değişiklik olursa, haber veririz”
Doktorun sözünü dinlemeye karar verdim Saat gece yarısını geçmişti Sabahın beşinden beri ayaktaydım Salgının şiddetlenmesi yüzünden aralıksız çalışmıştık Oğlumun kızarmış, zayıf yüzüne baktım Beklemekten başka yapılacak şey yoktu Çocuğumu kollarımın arasına alıp bağrıma basmak istedim Bunu yapamayacağımı bildiğimden, hızla odadan çıktım
Evimin kapısını açıp içeri girdiğim zaman, derin bir sessizlikle karşılaştım Kocam, iş için şehir dışına gitmişti Telaşlanmaması için ona oğlumuzun hastalığını bildirmemiştim Hem, çocuğun halinde yarına kadar olumsuz bir değişiklik olmadığı takdirde, iyileşmesi ümidi artacaktı
Sonunda bir uyku ilacı alarak yattım Saatler sonra uykumun arasında telefonun çaldığını duydum Yerimden fırladım Başucumdaki saat dördü gösteriyordu
Ahizeyi kulağıma dayayınca, telaşlı bir kadın sesinin:
“Doktor siz misiniz?” diye bağırdığını duydum
Rahat bir nefes aldım Oğlumla ilgili değildi telefon Acilen bir hastaya çağrılıyor olmalıydım Doktorun ben olduğunu söyleyince, ahizenin öbür ucunda derin bir sessizlik oldu O zaman, beni çağıran kadının hastalarımdan biri veya hastalarımın birinin yakını olmadığını sezdim
Kadın kendini toparlayıp bana çocuğunun durumunu anlatmaya başlayınca, bir çocuk felci vak’asıyla daha karşı karşıya olduğumu anladım Kadının adresini aldıktan sonra hastaneye telefon ettim Çocuğumun halinde bir değişiklik yoktu
Uyuyan şehrin tenha sokaklarından geçerek o adrese doğru yol alırken kendimi büsbütün yalnız hissediyordum Verilen adrese yaklaştıkça, evlerin seyrekleştiğini görüyordum
Biraz sonra arabamı durdurdum Elinde fener olan bir kadın hızla bana doğru koştu ve eteklerime sarılarak:
“Çabuk doktor, çabuk!” diye inledi
Gözyaşlarıyla ıslanmış yüzüne baktım Kadının genç mi yoksa ihtiyar mı olduğu anlaşılmıyordu
Tek odalı eve girince, irkildim Mesleğim dolayısıyla birçok fakir evine girdiğim halde, hiçbirinde bu derece perişanlık görmemiştim
Kadının elindeki fenerin hafifçe aydınlattığı odanın bir ucunda iskelet kadar zayıf üç çocuk, üstü boş bir masanın etrafında oturuyorlardı Odanın geri kalan kısmı karanlık içindeydi Yalnız, gözlerim bir köşede duran yatakta kirli bir yorganın altında inleyen bir çocuğu seçebildi
Yaklaşık beş yaşlarında olan çocuk, pek zayıf ve bakımsız görünüyordu Muayeneyi bitirince tahminimde yanılmadığımı üzülerek anladım
Kadına beni beklemesini işaret ettikten sonra evden çıktım Civardaki dükkanların birinden hastaneye telefon ederek derhal bir ambulans gönderilmesini istedim
Kulübeye dönünce diğer çocukları da muayene ettim Onlar da son derece zayıf olmakla beraber, çocuk felcine henüz yakalanmamışlardı Derken hasta çocuk ağlamaya başladı Annesi kolumu yakaladı Kadına gerçeği söyleme gereğini hissettim
“Çocuğunuz çok hasta, fakat elimizden geleni yapacağız” dedim
Anne, çocuğunun saçlarını okşadıktan sonra, bana dönerek:
“Dua edelim” dedi
Senelerden beri doktorluk yaptığım halde, bana dua etmemi teklif eden bir hastaya rastlamamıştım Bu kadının benim çok uzak olduğum şeylere çok yakın olduğunu hissettiğimden, teklifini kabul ettim
Çocuklar ve anneleriyle birlikte ben de yere diz çökerek duaya başladım Kadının kendinden geçmiş bir halde ve tatlı bir sesle söylediği dualar âdeta kalbime saplanıyordu
Bir aralık hastanenin soğuk koridorları, doktorların ciddi yüzleri ve çocuğumun hayali gözlerimin önünde canlandı Hastaneden çok uzakta olmama rağmen, âdeta çocuğumun başucunda durduğumu hissediyordum Derken, kalbim duracak gibi oldu Hayalimde, çocuğumun başını kaldırarak bana gülümsediğini görmüştüm
Bütün kuvvetimi toplayarak bu hayalleri silkip atmaya çalıştım Yanımda dua eden kadın ve çocuklarına baktım Onların yüzünden okunan derin iman bana da tesir etmiş olacak ki, yüksek sesle:
“Allahım, Sen bu duaları kabul et!” diye yalvardım
Duası bittikten sonra kadın doğrularak çocuğunun başucuna gitti Hasta, sakin bir şekilde uyuyordu Bunun üzerine, annesi bana dönerek:
“Gördünüz mü? Allah bizimle” dedi
Söyleyecek söz bulamadım
Çocuk, ambulansa yatırılırken uyanmadı Geçen yarım saat içinde nefes alması ve nabzı normal hale girmişti Kulübeden ayrılırken para çantamı annenin avucuna sıkıştırdım
“Yarın size gene gelirim” dedim
Arabama doğru yürürken başımı kaldırıp göğe baktım Sabah oluyordu Hastaneye yaklaşırken hiç korkmuyordum İçimden bir ses, oğlumun bana bakarak gülümseyeceğini fısıldıyordu Allah bizimleydi…
Philip Collins

Sevgi Öyküler 1 Kitabı, 159

Zafer Yayınları