Efe Sözcüğünün Kökeni Efelik İse, Karşı Koyma, Korkusuzluk, Yiğitlik, Mertlik..

Efe Sözcüğünün Kökeni



Efe sözcüğünün ise, yaklaşık bütün sözcüklerde genellikle yiğit, özellikle köy yiğidi, mert, korkusuz anlamlarına geldiği açıklanmaktadır Bununla birlikte efeliğin kabadayılık, baş eğmemek, diklenmek, kafa tutmak anlamlarına geldiği de belirtilmektedir


Efe sözcüğü ile ilgili kimi kavramlar türetilmiştir ki, bunlardan biri “efe yürüyüşü”, diğeri “efelik”tir Efe yürüyüşü, diklenerek gösterişli bir biçimde yürümeye denir


Efelik ise, karşı koyma, korkusuzluk, yiğitlik, mertlik sergileme durumudurBu sözcüğün kökeni konusunda kesin bir düşünce olmamasına karşın, biz büyük bir olasılıkla Türkçe kökenli olduğunu düşünüyoruzÇünkü benzeri sözcükler bugün Anadolu’nun birçok yöresinde halk dilinde halen canlı bir şekilde yaşamaktadır Bu, benzeri sözcüklerden sözgelimi bazıları şunlardır:


Aba: Abla, büyük kız kardeş


Ağa: Büyük erkek kardeş, varlıklı ve cömert kişi


Apa, ape, abe: Büyük erkek kardeş, ağabey


Ebe: Babaanne


Ede: Ağabey


Eke: Büyümüş, herşeyi bilen


Eme: Hala, bibi


Bu sözcüklerin yapılarına ve anlamlarına baktığımızda efe sözcüğü ile yakınlığı hemen göze çarpmaktadır Ayrıca kimi yörelerde – özellike Batı Anadolu’da – ağabeye efe dendiği de bilinmektedir Bazı kaynaklarda efe sözü yetişmiş genç anlamına gelen “efeb” sözünden türemiş olabilir, denilmektedir ki, bu durumda açıklamalarımızla uygunluk içindedir Kimi araştırmacılar bu sözcüğün bugünkü Efes kentinin eski adı olan Epheus’tan geldiğini, kimi araştırmacılar ise bu sözcüğün eski Anadolu dillerinden Grekçeye, Grekçeden Türkçeye geçtiğini söylemektedirlerBu savların varsayımdan öte bize göre sağlam bir kanıtı yoktur Oysa yukarıda ki sözcüklerle benzerliğine baktığımızda yaygın olarak kullanılan yiğit, baş eğmeyen, mert, koruyu gibi anlamları da düşünülerek Türkçe kökenli olduğu rahatlıkla söylenebilir